Klaarkomen - Anoniem

Gefilterd zonlicht scheen door het IKEA-rolgordijn dat zij naar beneden getrokken hadden.

Zijn vrouw zat bovenop hem, ze hield zijn polsen vast. Ze bewoog haar heupen heen en weer zodat het bed kraakte. En Fink? Fink keek naar haar grote, blanke borsten die schommelden met haar bewegingen. Toen zij voelde dat hij klaar ging komen, rechtte Iris haar rug, zette haar handen tegen haar hoofd en sloot haar ogen. Ze kreunde.

Als we even uitzoomen van dit vleselijk schouwspel en inzoomen op Finks hersens, dan kunnen we misschien een antwoord vinden op Brams vraag: denkt Fink aan Bram als hij klaarkomt? Die vraag is interessant vanwege een oude theorie: dat niemand weet waaraan een man denkt vlak voor hij klaarkomt; niemand weet welke gedachte hem over de drempel helpt. Zelfs hijzelf niet, want de man zelf is op dat moment niet langer aanwezig. Zijn lichaam heeft het overgenomen.

Dus: waaraan denkt Fink op het moment dat hij klaarkomt? De waarheid is dat hij niet zoveel denkt. Hij kijkt naar de schommelende borsten van zijn vrouw, naar haar kin en naar haar soepele huid. Hij voelt haar knieën onder zijn handen. Hij ruikt haar zweet. Hij stoot nog één keer in haar. En op dat moment: daar, vlak voor die drempel. Als hij weet dat hij er bijna is...

Bram is er inderdaad bij. Maar niet op een seksuele manier. Hij denkt niet aan Brams pik, of aan zijn tong, of zijn blonde baardharen of zoiets. Nee, het is anders. Het is volgens deze schrijver alsof Bram zijn hand op zijn schouder heeft liggen en hem zegt: alles is goed. Alles is goed.

Toen zij klaar waren en zijn vrouw van hem afgerold was, trok Fink het condoom af en legde er een knoopje in. Hij hield het omhoog en liet het even bungelen. "Veel he," zei hij.

Zijn vrouw kroop tegen hem aan (noot: zij was instinctief aan de andere kant gaan liggen dan waar Bram lag) en legde haar hoofd op zijn schouder.

Fink trok haar nog wat dichter tegen zich aan. "Weet je nog wat Sylvia zei, dat je na zes maanden toch wel op elkaar uitgekeken bent?"

Het was een grap die zij samen al jaren lang maakten.

Iris glimlachte. "Achttien jaar Fink, je neukt me al achttien jaar helemaal gek."

Hij glimlachte ook en trok de deken over hen beiden heen.

Een tijdje gebeurde er niks. Ze luisterden naar het gestommel van de kraaien in de dakgoot aan de andere kant van de wand. Ze sloten allebei hun ogen en dommelden weg in een korte post-coïtus vredigheid. Hun ademhaling was gelijkmatig en op elkaar afgestemd, zoals dat bij mensen gaat die elkaar heel goed kennen.

"Ik hou van je," zuchtte Fink nog half verstaanbaar.

Iris had het wel begrepen en kreunde iets gelijkaardigs.

"Waar denk je aan?"

Zij lagen nog steeds in dezelfde houding, hun huid plakte aan elkaar. Iris had haar hand op zijn buik gelegd en ging met haar vingers over de haartjes daar.

"Ben je dan niet bang?" zei hij.

Op het pleintje buiten klonk geknetter van een brommer die langs reed. In de verte, ongeveer uit de richting van het café waar zij een paar hoofdstukken geleden zaten, belde een tram.

"Voor Bram?" zei zijn vrouw, zijn gedachten radend, "nee... Nee, ik ben niet bang."

"Ook niet dat ik weg ga?"

"Als je weg gaat, kom je maar terug om me te neuken."

Hij glimlachte en aaide over haar haren.

"Wat het is," zei ze. "Ik denk dat ik je niet tegen kan houden. Als je weg wilt gaan, dan ben je al weg, of ik je nou tegenhou of niet."

"Ik snap niet dat je zo wijs kunt zijn."

Ze verschoof iets waardoor haar borsten los kwamen van zijn zij, wat nogal pijnlijk was en ze kreunden allebei. Ze kroop snel weer tegen hem op, legde haar hand op zijn slappe, kleverige pik en drukte haar duim in de voorhuid. Ze ging zacht heen en weer in het zaad.

"Maar je begrijpt toch dat het echt is, he? Bram en ik, wij zijn... Wij zijn... Iets echters bestaat niet. Ik weet niet hoe ik het moet zeggen."

"Ik kan er niks aan doen," zei ze in zijn oor, "ik kan er niet bang voor zijn."

Hij keek naar het plafond, naar de naad in het beton die schuin over de kamer liep omdat hun appartement zo'n onregelmatige vorm had.

"Ik wil straks even naar het graf," zei hij.

"Mis je haar?"

Een mug danste langs de betonnaad. Hij volgde haar met zijn ogen.

Hij hield zijn telefoon boven het vogelbadje zodat de camera focuste op de boomtakken die weerspiegelden in het water. Muggenlarven maakten dat er af en toe rimpelingen over het oppervlakte gingen wat het beeld van de bomen verkreukelde, waarna het oppervlak weer glad werd en het beeld weer herstelde en scherp werd. Hij drukte op de record knop. De camera legde het dansen van de larven vast en het zacht wiegen van de boomtakken die zwaar waren van de lentebladeren.

Na een tiental seconden bewoog hij de camera langzaam over de zandgrond, over het stukje koraal dat iemand(hij wist wel wie) er had neergelegd en over de steentjes die zijn oudste zoon er in de vorm van een hartje had geordend. Toen hij bij de uitgedroogde bloemen was en daarop focuste, wachtte hij nog enkele seconden voor dramatisch en begrijpelijk effect en drukte op stop.

Hij ging op de grindtegels zitten, legde zijn arm om zijn knie en bekeek het filmpje.

In de boom boven hem maakte een reiger een klepperend geluid met zijn snavel. De zwarte, glimmende grafsteen achter hem was opnieuw helemaal ondergescheten.

"Is het niet te cheesy? Met die uitgedroogde bloemen?" zei hij hardop. Hij liet de camera zakken en keek een tijdje naar het graf waarop nog steeds geen definitieve aankleding was aangebracht. Hij hield zijn hoofd schuin. "Maar mensen houden van cheesy, zo is het gewoon, schatje. Opa en oma zullen ontroerd zijn."

Hij zuchtte en zette het filmpje op zijn WhatsApp status.

Er was het geluid van treinen: de begraafplaats lag in een vork van de twee drukste sporen van Amsterdam. Aan de ene kant reed een gele dubbeldekker en aan de andere kant rammelde een schier oneindige goederentrein met wagons met rode zeilen. Er klonken gekwetter van parkieten en geroep van kinderen op het ruige speelterrein aan de andere kant van de heg. De zon scheen warm op zijn rug.

"Hoe gaat het met je, lief?" zei hij.

Een grote hommel zoemde langs en landde bij een holletje in de grond bij een naburige grafsteen. Hij kroop naar binnen.

Fink vroeg zich af hoe diep dat hol was. Maar hij dacht eigenlijk niet dat de hommels zich in een lijk hadden genesteld. Of misschien toch? Het maakte ook niet uit.

Een tractortje zoemde langs over een van de andere paadjes. Het kale, glimmende hoofd van de man van de begraafplaats gleed over de bovenkant van de heg, als een bootje in een diorama.

"Het gaat heel goed met Bram en mij. En weet je? Het gaat ook goed met mama en mij. Soms kan ik het gewoon niet geloven. Dat dit echt is. Snap je wat ik bedoel?"

En Fink beeldde zich in dat zijn dochter hem nu haar gelukzalige glimlach zou tonen en hoe zij zou zuchten: een kreunend zuchten, een van de weinige geluiden die zij kon voortbrengen en waarin voor hem zoveel betekenis lag.

Hij controleerde of er geen reigerpoep lag en zette zijn handen toen op de grindtegels achter zich.

Zo bleef hij nog lang zitten, kijkend naar het graf. En hij liet de gedachten door zich heen gaan. Gedachten aan Bram, aan zijn ouders, aan zijn kinderen en aan zijn vrouw.

Hij hield zijn hoofd scheef en keek naar de kleine steen waarop haar naam stond. Hij las de letters, maar de naam drong niet tot hem door. Misschien was dat ook gewoon helemaal niet erg.

Hij haalde zijn telefoon weer tevoorschijn en opende het document waar hij en Bram samen in typten. Er was het volgende toegevoegd: "Ja, ik denk dat je een halve gare bent. Ja, ik denk dat je overdrijft. En ja: ik geniet ervan, ga alsjeblieft door. Je geeft me het gevoel dat ik leef. xxx"

Hij glimlachte liet zijn hoofd achterover zakken en liet zich door de zon beschijnen.

Vond je deze tekst leuk? Deze schrijver wil graag meer lezers. Je kunt hem/haar op de volgende manieren helpen:
- Geef hierboven een hartje. Meer hartjes betekent meer lezers voor deze tekst.
- Laat hier beneden een reactie achter. Ook dit trekt weer nieuwe lezers aan.
- Stuur dit verhaal naar iemand die van lezen houdt.
Namens de schrijver: heel erg bedankt voor je hulp!! ❤

VOLGEND HOOFDSTUK >
Info - 1 - 2 - 3 - 4 - 5 - 6 - 7

*Bram