Kikkererwten - Anoniem

NB: Het vorige hoofdstuk ga ik eruit halen, dus waar hieronder staat: 'het vorige hoofdstuk' gaat dat hierover.

Kikkererwten

Ja, laten we zorgen dat je er een heel boek mee kunt vullen. Ik zou het van begin tot eind verslinden. Dit stond als reactie onder het vorige hoofdstuk. De afzender was iemand die zich ‘Bram’ noemde.

Fink staarde naar zijn telefoon, lachte en wreef over zijn kin. Toen keek hij uit het raam naar de strak blauwe hemel en mompelde: “ik hou zoveel van jou, ik hou zoveel van jou!”

Hun grote woonkamer was gevuld met zon en kleur en vrolijkheid. De woonkamer had een lichtheid en straalde een zekere onbezorgdheid uit die je niet vaak ziet bij mensen die nog maar net uit een rouwproces komen. De lindegroene bank waarop Fink zo vaak met zijn dochter televisie had gekeken, maakte het geheel af.

“Raakt het hem dan niet?” zei Iris die bezig was de tafel te dekken voor twee personen. Ze schikte het kaasplateau nog wat, schoof het bord met vleesbeleg richting Finks plaats en stak een lepeltje in het kommetje zelfgemixte wasabi-mayo.

“Wat?”

Ze leunde met twee handen op een IKEA-stoel. “Fink, je bent een over-sharer. Het is ongelooflijk. Je beschrijft gewoon hoe wij vrijen en het klopt fotografisch. Je beschrijft doodleuk hoe we samen klaarkomen. En dan gooi je dat allemaal op die website waar iedereen het kan zien. En hij ook. Vindt hij dat dan niet moeilijk?”

Fink draaide zich af en keek naar een raaf die in de dakgoot aan de overkant met zijn snavel trok aan iets dat zich tussen zijn poten bevond. Hetgeen zich daar bevond rekte lang uit en knapte toen. De raaf kantelde zijn kop naar achteren en liet het met open bek naar binnen glijden.

“Hij zal weten dat hij met een schrijver is,” zei Fink.

“Ja, ja, ja, dat verhaaltje kennen we nu wel. Kom je eten?” Ze zaagde in het desembrood dat Fink even daarvoor een lokale bakker had gekocht. Toen het tweede plakje eraf was, fronste ze en keek naar het mes. “Kijk dan, is dit normaal?”

“Weet je wat hij zei?”

Met haar vingers plukte ze wat deeg van het mes. “Het is gewoon nog niet gaar, kijk dan. Het is helemaal nat.”

“Hij zei dat hij vond dat liefde zo moet zijn. Dat het niet interfereert met elkaar, maar naast elkaar kan bestaan.”

Iris haalde haar vingers langs het mes zodat het natte, grijze deeg erop kwam. Ze keek naar de derrie op haar samengedrukte vingers, richtte toen haar blik op Fink, glimlachte en stak het grijze, natte deeg in haar mond.

Fink lachte. “Doe even normaal.”

“Je zult weten dat de kinderen er niet zijn.” Ze likte haar vingers af.

Fink pakte een boterham. Met een rond mesje sneed hij een stuk van de kaas met bergkruiden dat zij bij een boer op de zaterdagmarkt hadden gekocht. De kaas was zo droog dat het stuk doormidden brak.

“Volgens mij is hij wel bijzonder, die Bram van je. Pas maar op, straks worden hij en ik nog vrienden, dan gaan we over je roddelen.”

“Hij schrijft heel goed, wist je dat?”

“Schrijft hij ook hoe hij over de buik van zijn vrouw klaarkomt?”

“Dat heb ik helemaal niet geschreven, heb je het wel gelezen?”

Ze maakte een afwerend gebaar, waarbij haar armband rinkelde, pakte het brood van Louf en liep ermee naar de oven. “Hoeveel zou je het zetten?”

“Dat is dus het probleem he, dat mensen niet goed lezen, dat is het hele probleem. Een schrijver staat niet alleen. Een schrijver heeft een lezer nodig, een goede lezer, iemand die hem verstaat. Net als een bakker iemand nodig heeft die zijn brood lust. Anders is hij een roepende in de woestijn.”

“Jezus Fink, zeg even hoeveel graden.”

Hij kauwde op het brood. “Ik vind het zo ook wel lekker hoor.”

“Mijn god,” ze draaide aan de knoppen van de oven en schoof het brood op het rooster. Toen de oven zoemde, draaide ze zich om en zette haar handen in haar zij. “Mag ik het aan tegen Katelijne zeggen, dat je een vriendje hebt?”

“Wat ga je dan zeggen?”

Ze haalde haar schouders op, pakte een blikje kikkererwten van het aanrecht, klakte het open en schepte er wat op haar bord. “Gewoon, dat haar schoonzoon verkering heeft met een mooie, jongeman. En dat zijn vrouw blij voor hem is.” Ze pakte een kikkererwt tussen haar duim en wijsvinger en stak hem tussen haar lippen.

“Cicero,” zei Fink.

“En misschien nog dat ik nu verder kan met Jozef, zonder schuldgevoel en zonder drama. Dat het eigenlijk gewoon goed is allemaal?”

“Kan je dat allemaal tegen haar zeggen?”

“Tuurlijk!”

“Pfff, ik wou dat ik zo’n moeder had. Mijn moeder…”

“Je hebt zo’n schoonmoeder, Finkie.” Haar ogen blonken.

“Weet je dat je een lekker ding bent?”

“Je bent alleen maar geil. Wil je kikkererwten?”

Hij hield zijn bord bij.

“Je hebt hem toch verkering gevraagd?”

“Op de Nieuwmarkt. We stonden in de schaduw bij de waag.”

“En? Heeft hij ja gezegd?”

“Eerst wel. Maar toen zei hij dat hij eigenlijk niet wist of dat wel kon als je al getrouwd bent. En nu weet ik het eigenlijk niet.”

Ze glimlachte. “Zotjes.” De kikkererwten rolden op het bord tussen de broodkruimels. Er zaten donkere krassen in het glazuur.

Vond je deze tekst leuk? Deze schrijver wil graag meer lezers. Je kunt hem/haar op de volgende manieren helpen:
- Geef hierboven een hartje. Meer hartjes betekent meer lezers voor deze tekst.
- Laat hier beneden een reactie achter. Ook dit trekt weer nieuwe lezers aan.
- Stuur dit verhaal naar iemand die van lezen houdt.
Namens de schrijver: heel erg bedankt voor je hulp!! ❤

VOLGEND HOOFDSTUK >
Info - 1 - 2 - 3 - 4 - 5 - 6 - 7 - 8

*Bram