De Slushpile

Ze slenteren gearmd over de boulevard, links het meer. Hij ademt zwaar maar zegt niets. Er staan bankjes in de schaduw, allemaal bezet. De zon hangt hoog, wit en scherp uitgesneden tegen de trillende lucht. Het water eronder is als gerimpeld melkglas. Een boot trekt een platte, glinsterende streep. Het ruikt naar warm hout, steigerplanken, vis en algen, af en toe een vleug zonnebrand van passerende toeristen. Het tikken van hun stappen op de tegels, een radio in de verte, het zachte zoemen van fietsen. In de verte rinkelt een bel. De zweterige warmte zit in hun kleren, in zijn knieholtes, onder haar borsten. 'Kijk,' zegt ze. Ze wijst naar een hond in een fietsmand. Zonnebril, rood halsbandje. Hij knikt. 'Hij kijkt alsof hij het allemaal wel gezien heeft.' Ze steken over, passeren een viskraam. Meeuwen cirkelen rond of kijken vanaf meerpalen toe. Ze slalommen om een gezin met ijsjes. Hij haalt een zakdoek uit zijn broekzak, dept zijn voorhoofd. Zij stopt bij een boekenre...

Het oudste verhaal is meermaals als vrienden verdwaald. Haar geliefde in plaatsen maar het herhaald…. ze laten me gaan en lijken als sterren nacht gedaan in winterslaap ….Het waaide van dagen tot jaren. Kerstmis en een rood vreemd wederzijds wederom Magisch voelen ….Geliefde zijn dromen. Lichten Sterren nachten vol. Herinner in Ziel omarm mijn vriend en eenzaam vreemd…. prachtige verhalen kunst... bewaken… en vrienden houden van jou, Mejuffrouw. Het verleden en het verhaal van Zijnde Amrani Amen is meermaals als vriend verdwaalde datum, haar geliefde plaats, en het laat me lijken als sterren nacht in winterslaap…. Het waaide van dagen tot jaren Kerstmis, en een rood vreemd wederzijdse aandacht, maar magisch wederom .…voelen klonk als…vrienden…. Geliefde plaats. Laat ons dromen in het Licht komen en Sterren lang als nachten herinneren. Mijn Ziel vreemd…. prachtig hierboven, haar haren verhalen kunst ... bewaken … vrienden houden heel veel van elkaar ….Neem dit boek, hartelijk aan.

Hij hangt zijn jas aan de kapstok. Op het aanrecht staat zijn glas van gisteren. De kraan druppelt. Hij draait hem strak dicht. De slaapkamerdeur staat op een kier. Ze ligt op haar zij, gezicht naar de muur. In de badkamer kleedt hij zich uit. Zijn voet blijft haken in zijn sok. Hij zet een paar stappen bij om in evenwicht te blijven. Op de rand van het bed zit hij stil. Zij beweegt niet. Hij tilt de deken op, legt zijn hand op haar dij. Geen reactie. De deken valt terug. In de keuken spoelt hij het glas om. Er liggen broodkruimels op het aanrecht. Hij veegt ze de gootsteen in. Ze kijkt hem niet aan als hij binnenkomt. Hij vraagt of ze nog koffie wil. Ze knikt en reikt hem haar mok aan. Hij schenkt voor beiden koffie in. Even raken hun vingers elkaar als ze de mok aanpakt. Ze zegt dat de kraan nog steeds lekt. Hij knikt. Zijn blik glijdt naar haar hand. Haar ring ontbreekt. Ze vraagt wat hij gaat doen. Hij zegt: klussen. Zij zegt: kantoor. Ze staan tegelijk op. Hij trekt zijn jas aan, ...

Ze zet de koffie neer. Daarna de stukken boterkoek op een servet. Buiten bewegen de dennen. 'Suiker?' Hij schudt zijn hoofd. Zijn hand trilt. De klok tikt. 'Misschien straks een wandeling,' zegt ze. 'Misschien.' Een koekoek roept. Ze strijkt over haar bovenbenen. 'Ik zag gisteren een ree.' Hij zwijgt. 'Een mannetje. Dichtbij.' 'Zo.' Ze vouwt het servet. 'Eerst eten straks?' Hij haalt zijn schouders op. 'Misschien.' Een auto start. 'Je bent moe,' zegt ze. 'Ja.' De koelkast slaat aan. Hij kijkt naar buiten. 'We wisten het al.' Ze knikt. Twee eksters vechten in het gras. 'We lopen straks naar het meer,' zegt ze. 'Goed.' Ze lopen langs de beek. Hij ademt zwaar. 'Even rusten?' Hij schudt zijn hoofd. Het water ruist. In het struikgewas ritselt het. 'Mooi hier.' 'Ja.' Zijn passen worden korter. 'We kunnen omkeren.' 'Nee.' Vogels vliegen op. Ze blijven...

De eenoog zal voorlopig niet meer op me springen. Mama vertelde dat hij nog wel even in het ziekenhuis moet blijven en niet naar zwemles komt. Ik had nooit gedacht dat ik het zou zeggen, maar ik vind het jammer dat hij weg is. Behalve de holte in de linkerhelft van zijn gezicht was er aanvankelijk weinig vreemds aan hem te zien. Hij leek me ietsje ouder dan ik, al werd hij net als iedereen in onze zwemklas nog elke zaterdagochtend gebracht en gehaald door zijn vader of moeder. Zwemmen kon hij niet zo goed, dat zag ik meteen. Ik hoorde een keer hoe Bram tegen Joey zei dat de eenoog al langer les had, maar dat hij nooit beter was gaan zwemmen, het bleef bij spartelen. Daarom moest hij nog een heel jaar met ons meedoen. Ik probeerde me er niks van aan te trekken, maar zijn lege oogkas gaf me toch een raar gevoel. Als ik eraan dacht dat hij enkele meters achter me zwom, voelde het alsof ik verzwolgen zou worden door dat gat, alsof een onzichtbaar stofje uit die uitholling vloeide, zich met...

Rona.. Jij lijkt zo verdrietig. En je stelt al deze rare vragen. Je doet dit nu al een tijdje, eigenlijk, doe je dit al jaren. Moet ik mij zorgen maken? Lieve schat.. zullen we praten, over wat jou toch zo doet tranen. Laat mij helpen, laat mij je dragen. Is je iets te veel, of ben je niet goed, is er iets moeilijk, ben je moe? Leer mij het begrijpen, Leer mij jou verstaan. Ik laat het niet ontlopen. Ik laat je niet zomaar gaan. Ik kan het misschien niet geloven. Maar ik zal er altijd voor je staan. Toon mij je schaamte, Toon mij je stem, Toon me alles wat je wil. Wees niet bang.. wees niet stil.

Als ze binnenkomt, staat haar moeder gebogen over een van de kartonnen dozen. 'Hoi mam.' Haar stem klinkt hol in de halflege kamer. Haar moeder kijkt schuin over haar schouder. 'Daar ben je. Kon je niet eerder weg van je werk?' 'Het is nog voor twaalven, mam. Zoveel is er niet meer te doen.' De moeder laat haar blik over de inhoud van de doos gaan. 'Hoe moet ik dit allemaal kwijt in die ene kamer?' Ze vouwt de flappen over elkaar en haalt de tape ruw over de naad. 'Je hebt het wandmeubel toch? Daar past veel in.' 'Het dressoir en theemeubel zijn naar Hetty gegaan. Sinds ze het heeft opgehaald, heb ik haar niet meer gezien.' 'Als we straks uitpakken, kom je vast spullen tegen waarvan je denkt: waarom heb ik dit meegenomen? Zal ik koffiezetten?' 'Ik ga liever door. Het is later dan ik wilde. Was het druk op de zaak?' 'Het is een nieuw begin, mam. Hier word je steeds aan hem herinnerd.' 'Moet ik hem vergeten dan? ...

Hij parkeert op de oprit naast zijn vaders huis. Als ze uitgestapt zijn, zegt de vader, steunend op de rand van het portier: 'Heerlijk. Thuis.' De zoon kijkt naar hem. Hij ziet een breekbare man, de huid strak over zijn schedel, gelig. De net gekregen uitslag van de ziekenhuisonderzoeken is hem aan te zien. 'Koffie. Goeie koffie. Niet zo'n automatenbak,' zegt de vader. Hij prutst met de huissleutel bij het slot. Binnen hangen ze hun jassen op. Even later zitten ze in de leunstoelen bij het raam. "Eerder een kwestie van weken dan maanden" herhaalt de dokter in het hoofd van de zoon. Zijn vader roert, net even onstuimiger dan nodig is, in het kopje dat op de armleuning van zijn stoel staat. Hij kijkt met een grimas om zijn mond de straat in. 'De buurman gaat boodschappen doen,' zegt hij. 'Altijd op vrijdagmiddag.' 'Hoe voel je je?' vraagt de zoon. 'Goed,' zegt de vader zonder zijn blik van de buurman los te maken. 'Hoezo?...

Vandaag mag ik na de kerkdienst met mijn vader mee naar de consistorie. Zo noemt hij de kamer waar hij met de andere mannen van de kerkenraad altijd heen gaat als de dienst afgelopen is. Ik vind het een beetje spannend. Door de half doorzichtige gordijnen komt maar weinig licht en er hangt een geur die mij doet denken aan alles wat heel oud is. Aan de muur hangen zwart-witfoto's van oude mannen die ernstig kijken. Mijn moeder is na de dienst in de hal gebleven. Normaal staat ze vrolijk buiten te praten met andere vrouwen van de kerk. Ik zit in een donkere hoek, met mijn knieën opgetrokken op een stoel. Zo kan ik onopgemerkt toekijken. Naast mijn vader en dominee Zweerink zit diaken Pullen, die de collecte heeft gedaan. Zweerink leegt de collectezakken op de tafel. De munten maken een kletterend kabaal. Mijn vader veegt de collectebonnen uiteen en begint ze op kleur te sorteren. Blauw: vijftig cent, grijs: een gulden. Thuis hebben we er vellen vol van, waarvan mijn ouders er elke zo...

Hartelijk dank voor alle inzendingen voor de schrijfwedstrijd deze week. We waarderen de tijd en moeite die iedereen heeft gestoken in het delen van hun werk. De winnaar deze editie is Jan Schuuring. Hieronder vind je de feedback op alle ingezonden verhalen. We hopen dat het je verder inspireert en uitdaagt. Helaas was dit de allerlaatste wekelijkse schrijfwedstrijd. Houd de website van De Slushpile en VVDM in de gaten voor nieuwe projecten, onder andere Manuscript van het Jaar . Bedankt voor iedereen die heeft meegedaan! We hebben de korte verhalen met veel plezier gelezen! Jan Cijfer: 6,0 Er zit potentie in het verhaalconcept, vooral in het contrast tussen digitale en menselijke kwetsbaarheid, maar de pitch overtuigt niet. Allereerst is het wat droog verteld. Daarnaast worstelt deze pitch met een overdaad aan thema’s in een te korte tekst. De uitwerking blijft vaag en overvol. De toon is te promovendusachtig: veel stelligheden, vooral in de afsluiting. Laat de luisteraar voelen dat h...