De Slushpile

Het stellen van een deadline voor zichzelf helpt haar om de draad weer op te pakken. Uren is ze uiterst gestructureerd bezig. Hier en daar onderstreept ze een woord of schrapt er een. Ze plaatst een rood vraagteken in de kantlijn waar het voor haar onduidelijk is wat Van Dongen bedoelt. Dat helpt haar eraan herinneren dat er verderop hierover uitsluitsel moet komen. Zo niet, dan raakt de lezer in verwarring en haakt hij hier af, is haar ervaring. Oh kijk, nu snap ik wat ze hiervoor schreef. Subtiel gekozen zeg, alsof de lezer het zelf bedenkt. Grote klasse. Ze streept het gemarkeerde vraagteken weer door. Wout zal straks moeten toegeven dat zij haar vak verstaat als geen ander. Dan kan ze blijven. Maar wil ze dat nog wel als ze nu al twijfelt of hij wel vertrouwen in haar heeft? En wat als straks uit haar rapport blijkt dat het manuscript toch niet goed genoeg is, wat dan? Ze ziet het al voor zich, collega’s die elkaar aanstoten. “Zie je wel, waardeloos manuscript, wisten wij al.” Kan ...

Morgenochtend zal Farid vrolijk zijn. De glimlach van de liefde laat nog tijden sporen na. Zij zal de kinderen uitgelaten horen rondrennen, tevreden met het geluk van papa. Ze zal ze vanuit haar bed horen lachen. Farid zal zingen. De geur van afbakcroissantjes en versgeperst sap zal doordringen tot in de slaapkamer. Tot het haar neus bereikt, die net boven de deken uitsteekt. Ze zal Otis op handen en voeten de trap horen beklimmen, gevolgd door Farid. Een kraaiende Lune zal hij in haar armen leggen, vergezeld door een lichte kus in haar warrige haar. Trap af slaat hij treden over, een kleine sprong bij de laatste. Even later bedachtzaam trap weer op voor het ontbijt op bed. Dankbaar voor vannacht zal hij vol bewondering naar haar kijken. Hij zal haar zeggen hoe blij ze hem maakt en hoe genereus hij het van haar vindt. Dan zal hij lachen en naast haar ploffen in hun bed. Ze zullen eten en nog nachten zullen ze slapen tussen de kruimels. Hij zal peilen of ze oké is en zij zal fake...

Sophie doet verslag van het afhandelen van de echtscheiding van Rosalie en Bertrand. ‘Een deel van de bedrijven is verkocht, en ook wel voor een goede prijs. Dat heb ik aan een gespecialiseerde firma overgelaten. Rosalie is akkoord gegaan met het voorstel dat ik heb opgesteld en binnenkort zal de scheiding definitief worden.’ ‘Dus die Bertrand is dan weer beschikbaar,’ constateert Yvonne. ‘Was jij niet in hem geïnteresseerd, Sophie?’ ‘Nee niet echt, maar ik was een beetje pissig, omdat die Rosalie zo gemakkelijk aan een paar miljoen euro komt. Eén keer in de maand wilde ze op haar rug gaan liggen, moet je eens uitrekenen wat het die jongen per beurt heeft gekost.’ We lachen om deze felle reactie van Sophie; zo kennen we haar niet. ‘Je mag haar echt niet, hè?’ zeg ik. ‘Nee, zij denkt dat wij de beste vriendinnen waren tijdens onze studie, maar ik heb altijd al een hekel aan dat kind gehad.’ ‘Haalde ze betere cijfers dan jij?’ vraagt Léon. ‘Soms,’ moet Sophie toegeven, ‘maar iedereen wis...

Het licht op zolder is dof en geel. Het peertje aan de kale draad geeft net genoeg licht om haar schaduw wazig over de houten vloer te werpen. De vloer kraakt onder haar voeten. Ze schuift dozen aan de kant, stapels oude tijdschriften. Haar vingers voelen stoffig aan. Het ruikt naar vergeelde boeken, naar vergeten jaren. In een hoek staan spullen die ze herkent. Een doos met haar schoolschriften, een kinderfietsje, een salamanderkacheltje: 'Je brûle tout l'hiver sans m'éteindre'. Ze wrijft in gedachten een paar keer over het zwarte gietijzer. Dan ziet ze de koffer. Hij staat apart, half verscholen achter een stapel dekens. Donkerbruin, bijna zwart, met leren hoeken en een dof metalen sluiting. Ze weet zeker dat ze hem nooit eerder heeft gezien. Ze loopt erheen, gaat op haar hurken zitten. De sluiting gaat stroef open. Het metaal kraakt. Ze trekt het deksel omhoog. Binnenin liggen papieren, bij elkaar gehouden met een eindje vliegertouw. Ze pakt het bundeltje op en knoop...

De Dr. Menzolaan blijkt een smalle straat te zijn met aan weerszijden vier etages hoge bakstenen flats. Hij bereikt de vaalgroene voordeur van nummer 37 na het bestijgen van een nauw en vochtig trapportaal. Bas drukt op het zwarte knopje van de bel. Boven de bel hangt een naambordje: ‘D. Hendriks’. Waar staat de ‘D’ voor? Meneer Hendriks heeft natuurlijk een voornaam, al heeft hij daar nooit over nagedacht. Dirk? David? Daan? Het past allemaal niet. Vanachter de deur klinkt gestommel en even later kijkt een gezicht om de deur dat tegelijkertijd wel en niet op dat van meneer Hendriks lijkt: ‘Ja?’‘Meneer Hendriks? Ik kom even kijken hoe het met u gaat.’ ‘Het gaat goed.’ Bas weet niet wat hij moet zeggen. De deur blijft op een kier, de ogen in het gezicht kijken naar de kokos deurmat, een verdieping lager huilt een baby. Dan pakt Bas het koekblik uit zijn tas en houdt het voor zich uit. ‘Ik heb dit meegebracht. Ik hoop niet dat u het erg vindt, maar als uw vervanger het zou zien, nou ja, ...

Het is weer woensdag en tijd voor een LiteraPraat. De vraag van deze week is: W at vind je het moeilijkste aan het schrijverschap? Tegen welke problemen ben je in het verleden opgelopen en hoe heb je die overwonnen? Met welk probleem worstel je momenteel? Vanzelfsprekend mag je anoniem reageren, maar het hoeft niet. Ik zal zelf beginnen: Het moeilijkste van het schrijverschap vind ik als ik ongemotiveerde weigeringen ontvang van uitgevers en/of literaire tijdschriften. Soms reageren ze zelfs helemaal niet. Je stuurt potverdorie je beste werk naar ze toe waar je een tijd lang met hart en ziel op hebt gezwoegd en dan krijg je een ijskoud onpersoonlijk mailtje terug zonder dat duidelijk is wie je werk gelezen heeft, waar diegene staat op de literaire ladder en waarom het niet in goede aarde viel. En het aller-aller-ergste vind ik om vervolgens te lezen welke prutteksten ze wél publiceren. Ik heb dan het gevoel dat ik tegen een ondoordringbare muur oploop. Nou, dat was even mijn frustrati...

Mijn ogen prikken. Proef zout in mijn mond. Resten lijm plakken in mijn haar en tegen mijn wangen. Het behang zit op sommige stukken zo vast dat ik het er alleen met grof geweld af krijg. De gang ligt bezaaid met grote en kleinere stukken. Moet uitkijken dat ik er niet over struikel. Maar dan sta ik toch voor een lege muur. Voor ik er eergisteren aan begon, twijfelde ik nog of ik het wel kon, behang uitzoeken. Jij deed dat altijd. Omdat jij daar nu eenmaal meer gevoel voor had, maakte ik mezelf wijs. Nu weet ik wel beter. Het voelt als een overwinning. Het is hetzelfde gevoel als toen ik een punt zette achter de laatste zin van de roman. In een overwinningsroes leunde ik achterover en sloot de pc af. Dit had ik al veel eerder willen doen. De overtuiging waarmee ik me dat bewust werd maakte me op dat moment zielsgelukkig. Tot de ochtend van jouw brief. Ik wilde naar je toe rennen, desnoods de oceaan overzwemmen als het moest. Niets kon me nog tegen houden. Zo verlangde ik naar je. Jij m...

Na de brandende zon in Zuid-Frankrijk bevalt me zo’n Nederlandse zomerdag wel. We zitten in de achtertuin. ‘Moet je niet werken, papa?’ vraag ik. ‘Je moeder wilde dat ik minder ging werken, maar ik heb het zo opgelost.’ Trots wijst hij naar zijn mobiele telefoon die voor hem op het tafeltje ligt. ‘Ik heb de vaste telefoon van mijn kantoor daar naar doorgeschakeld.’ Dat had hij al vijfentwintig jaar eerder ook al kunnen doen. ‘Ga toch maar even naar je kantoortje,’ zegt mijn moeder. ‘Jessica en ik hebben wat te bespreken.’ Ik ben blij dat ze alweer zoveel beter praat. Ik heb, voor ik naar Nederland ging, een mailtje gestuurd, zodat ik haar niet helemaal verras. Ik geef haar het dagboekje van Amanda. ‘Ik heb Amanda beloofd nooit haar dagboek te lezen, maar dat heb ik toch gedaan. Het was beter geweest, als ik dat niet had gedaan.’ Ik zet thee terwijl mijn moeder het dagboekje leest. Gespannen wacht ik af hoe ze zal reageren. Eindelijk legt ze het boekje neer. Ze huilt niet, maar ik zie w...

Woensdagmorgen lapt Bas het glas van zijn abri, een wekelijkse klus. Hij is er zo druk mee dat hij al aan het laatste paneel toe is eer hij merkt dat meneer Hendriks niet op zijn post staat. Is hij misschien bij zijn werkkast, achter de abri? Hij probeert om het kluitje reizigers heen te kijken dat het zicht op de werkkast blokkeert. Dan realiseert hij zich dat het een kluitje is, geen rijtje: meneer Hendriks is er echt niet. Wat moet hij nu doen? Snel giet hij de emmer sop leeg in de goot en bergt zijn ramenlapspullen op. Dan haalt hij een keer diep adem en waagt de oversteek. Als hij de reizigers bereikt, probeert hij te klinken als meneer Hendriks: ‘Kom, kom, netjes in de rij. Dit geeft geen pas zo.’ Tot zijn verbazing doen ze zonder morren wat hij zegt, al vraagt de voorste, een kale man in regenjas: ‘Weet u waar beheerder Hendriks is? Moet u geen vervanging regelen? Dit is een instaphalte, hoor.’Dat laatste klinkt beschuldigend, vindt Bas, al heeft de man wel gelijk. Gelukkig komt...

Wanhopig tuurt Astrid naar het scherm. Ze kan maar niet begrijpen waarom ze niet gewoon tegen de buurvrouw gezegd had dat ze een andere keer terug zou komen. Waarom heeft ze haar telefoonnummer niet achtergelaten zodat Van Dongen haar kon bellen voor een afspraak? Nu moet ze er nog een keer heen en dan maar hopen dat de buurvrouw haar niet herkent. Wat bezielde haar om net te doen alsof ze haar zus was? Regel nummer één: je nodigt een schrijver uit op kantoor voor een gesprek of op neutraal terrein en dan nog alleen maar als een manuscript zodanig potentie heeft dat het zin heeft om dat verder uit te zoeken. Met andere woorden: niet eerder dan wanneer je daar in de redactievergadering voldoende credit voor kreeg. Als Wout hier achter komt kan ze haar carrière wel bij het grof vuil zetten. Geen enkele uitgeverij zal haar meer aannemen. Het is ook maar te hopen dat die buurvrouw haar mond houdt. Toen ze haar vertelde dat zij een zus was van Eveline die net terug was van een rondreis d...