Als ze binnenkomt, staat haar moeder gebogen over een van de kartonnen dozen.
'Hoi mam.' Haar stem klinkt hol in de halflege kamer.
Haar moeder kijkt schuin over haar schouder.
'Daar ben je. Kon je niet eerder weg van je werk?'
'Het is nog voor twaalven, mam. Zoveel is er niet meer te doen.'
De moeder laat haar blik over de inhoud van de doos gaan.
'Hoe moet ik dit allemaal kwijt in die ene kamer?'
Ze vouwt de flappen over elkaar en haalt de tape ruw over de naad.
'Je hebt het wandmeubel toch? Daar past veel in.'
'Het dressoir en theemeubel zijn naar Hetty gegaan. Sinds ze het heeft opgehaald, heb ik haar niet meer gezien.'
'Als we straks uitpakken, kom je vast spullen tegen waarvan je denkt: waarom heb ik dit meegenomen? Zal ik koffiezetten?'
'Ik ga liever door. Het is later dan ik wilde. Was het druk op de zaak?'
'Het is een nieuw begin, mam. Hier word je steeds aan hem herinnerd.'
'Moet ik hem vergeten dan? Tweeënvijftig jaar uitgummen?' Ze duwt de doos met haar voet naar de muur.
'Nee, natuurlijk niet. Je snapt toch wat ik bedoel?'
'Voor mij was het een beste man. Jij had een levendige fantasie en was koppig. Ik zat er altijd tussenin.'
'Je kamer daar is heerlijk licht. De planten zullen het goed doen.'
'Laten we de slaapkamerkast doen. Je vaders kleren kunnen niet mee, alleen zijn huisvest en pantoffels.'
Ze volgt haar moeder. Het raam staat open. Een tram rijdt rinkelend voorbij. In de boom tegenover het raam landt een kraai. Hij krast.
Vond je deze tekst leuk? Deze schrijver wil graag meer lezers. Je kunt hem/haar op de volgende manieren helpen:
- Geef hierboven een hartje. Meer hartjes betekent meer lezers voor deze tekst.
- Laat hier beneden een reactie achter. Ook dit trekt weer nieuwe lezers aan.
- Stuur dit verhaal naar iemand die van lezen houdt.
Namens de schrijver: heel erg bedankt voor je hulp!! ❤
Reacties
Een reactie posten