De Slushpile

Het koor van in lange, hemelsblauwe gewaden gestoken dames zingt de laatste noten van een a capella gezongen gebed. De laatste luide Halleluja! echoot nog tussen de kerkmuren als father Samuel Adams met opzettelijk grote passen op de preekstoel afbeent. Hij pakt de rand van de kansel stevig beet. De pater kijkt rond, neemt theatraal zijn bril af, poetst hem schoon en zet hem weer op, wachtend op het uitsterven van het geroezemoes. Hij beseft hoe groot het contrast is tussen hem en pastor Sullivan die gewoonlijk op deze tijd de preek uitspreekt. Pastor Sullivan is een broze bejaarde met een beverige stem, die bijna bezwijkt onder de verantwoordelijkheid voor deze parochie. Toen de voorzitter van het kerkbestuur pater Sam Adams had uitgenodigd om ook eens in deze kerk te komen preken, had hij de hoop uitgesproken dat er weer een vonk zou overslaan in deze tanende geloofsgemeenschap die niet meer kon concurreren met nieuwe kerken, met gezang en dans, met een jonge swingende voorganger die...

Mossel  Antebellum -1 maand voor nu  De volgende ochtend stond ik op de hoek van een koude straat. Aan de kale takjes van de struikjes in de geveltuinen kleefden korstjes rijp. Ik had mijn handen in mijn zakken en mijn gezicht half verborgen in de gevilte kraag van mijn jas. Aan de overkant hingen de krullerige, gesmede letters van Gunther en Walters tegen de donkere bakstenen van het pand. Ze waren groen uitgeslagen. De t van Walters hing een beetje scheef. Ik keek om me heen. Er was niemand op straat. Een mager hondje snuffelde aan een plantenbak en liep rillend weg. Zou ik zomaar naar binnen lopen en vragen of Sonja er was? Wat voor indruk zou dat niet op haar maken? Was ik niet te happig? Als een hongerige vis? Zou ze me niet de deur wijzen en zeggen dat ik me vergiste? Dat ze helemaal niet dát bedoelde? Zou ze het niet aan het monster doorbrieven? Wat ik deed? Het monster zou in woede ontsteken. Twee. Nee, drie jaar in de phlitmijn. Misschien zelfs langer. Ik haalde mijn ...

Het verdelen van nieuwe zaken was een taak die De Graaff met plezier op zich had genomen. Het was de sport om op basis van de in de regel beperkte informatie, waarmee de klanten een zaak aanmeldden, een taxatie te maken van de relatieve zwaarte van de casus. De Graaff kende de ervaringsgraad en de specialismen van zijn collega’s en wist ook ruwweg wie het druk had en wie wat minder. Al zijn collega’s waren tevreden met de wijze waarop De Graaff de dossiers verdeelde. Terwijl De Graaff plaats nam achter zijn bureau, kreeg Jules de Vet zes verdiepingen hoger een telefoontje. De directeur van Domstad aan de lijn. ‘Rob, ik weet waarover je belt. Het dossier zat vanochtend ergens in de pijplijn van de postkamer naar boven. Ik heb de meeste stukken kunnen onderscheppen, hoop ik, maar ik ga er achteraan. Je hoort van me.’ Met die woorden stond De Vet op en liep hij door de lange gang naar de liften. De Graaff begon, als altijd, met het screenen van de nieuwe dossiers op urgentie. Sommigen cli...

Na een dag of wat begon de Jongen naar León te verlangen, zijn enige vriend zoals we inmiddels weten. Hij vroeg zich af hoe met hem zou zijn. Hadden ze op school over hem, Jaime, gepraat? Wat hadden ze gezegd? Had de school contact met zijn ouders opgenomen? En dus ging hij die avond, de zon streelde de huizen met zijn laatste stralen, behoedzaam van dak tot dak naar de oude wijk, helemaal gerust was hij er nog niet op. Behoedzaam was hij daarom, want in dit stadsdeel zou hij eerder opvallen, de Gele Petten hielden hier goed de wacht omdat er zoveel mensen van de Regering woonden. Dat was altijd al zo, je moest een uitnodiging kunnen laten zien of een Vriendschapskaart om het beveiligingshek te kunnen passeren. De bewaking zou nu nog sterker zijn vanwege de instortingen, alles stond op scherp, dat had hij wel in de gaten. Bovendien waren de huizen in dit oudste deel van de Stad lager en hadden alle mensen dakkapellen in de schuine daken, de Jongen had het gevoel van alle kanten bekeken...

2e ETAPPE Belfast (Maine) — Portsmouth (New Hampshire) 150 miles Een mooi vissersplaatsje hoor, dat Belfast, schattig om te zien als je erdoorheen rijdt. Nogal stil en saai als je erdoorheen loopt. Meestal zie je meer wanneer je loopt dan wanneer je rijdt. In Amerika niet. De trip naar Portland gaat traag, de US 1 kronkelt door allerlei kleine dorpen zoals Camden, wat volgens onze in Fort Kent aangeschafte tweedehands toeristische gids voor Maine een heel mooi plaatsje zou moeten zijn. Behalve een half dozijn oudere huizen in het centrum zien wij niets bijzonders. We naderen het dichtstbevolkte deel van Maine, en de natuur valt een beetje tegen. De kust is hier een stuk minder ruig dan we verwacht hadden. Die ruigheid zou te vinden zijn in het binnenland, maar ons plan verbiedt ons om de kust te verlaten. De US 1 volgt immers de kust. We krijgen wel een goed besef van de uitgestrektheid van dit land, en daarmee van de enormiteit van de aan onszelf opgelegde taak. Op onze kaart van d...

Oos snapt er niks van. Als de baas 'wacht' zegt, komt hij altijd snel weer terug, maar vandaag duurt het wel erg lang. Vanmorgen had hij zijn halsband om gekregen en zei de baas dat ze met z'n tweeën een frisse neus zouden gaan halen. Oos had blij met zijn staart gekwispeld, want dat was al lange tijd niet gebeurd. Een aantal weken geleden zijn er twee andere tweebenige in huis komen wonen, een vrouw en een kind. Vanaf dat moment heeft hij de aandacht met de baas moeten delen. Helaas houdt de vrouw niet van honden. Voddebaal noemt ze hem altijd, luizenbos. Oos weet een ding zeker, dat is hij niet, hij houdt zichzelf altijd keurig schoon. En die andere tweebenige, dat is een kleintje. Die kan hij recht in zijn gezicht kijken. 'Tsja, mijn ras is nu eenmaal groot', denkt Oos, terwijl hij rondkijkt, of hij de baas al aan ziet komen. Dat kind kan vreselijk hard schreeuwen, vind Oos. Dan komt de vrouw aanrennen en geeft hem zonder reden een tik, want hij heeft het dan ged...

Ik was op vakantie in Nederland vanuit Zuid-Afrika. Op een feestje in Den Haag keken een aantal mensen mij afkeurend aan. Zij wisten dat ik werkte in het land van de apartheid. Een man met een ijzer brilletje op en een bos Trotskikrullen op zijn hoofd kwam naar mij toe en zei: 'Hoe kun je in dat vreselijke land wonen. Je bent een racist.' Zijn verhitte drankhoofd was voor mij voldoende om niet met hem in gesprek te gaan. Zijn vriendin kwam erbij staan. Zij had een Indiase sari om en was gehuld in een wolk van wierookgeuren. Zij was mij al opgevallen. Iemand had mij verteld dat zij net terug was van een jaar India. De vrouw keek mij beschuldigend aan en zei: 'Het is schandalig hoe jullie in Zuid-Afrika met zwarten omgaan. Die mensen wonen in krotten terwijl jullie er goed van leven.' Haar vriend viel haar bij en herhaalde dat ik een racist was. Ik was het met hun eens dat apartheid verwerpelijk is. In Zuid-Afrika waren mensen in mijn omgeving die wisten dat ik er geen li...

In de week na de toespraak van De Vet had Herman de Graaff zich afgevraagd of hij niet iets te bijdehand was geweest. Hij had de lachers op zijn hand gekregen, zeker, en het was leuk om de directeur op speelse wijze een hak te zetten. Tegelijk, De Vet was zijn hoogste baas en van De Graaff en zijn humor niet bijzonder gecharmeerd. In zijn jarenlange praktijk had De Graaff niet zelden onverenigbaarheid van karakters zien opduiken als aanleiding voor grote problemen in een arbeidsrelatie. Herman de Graaff had zich voorgenomen om zich voorlopig op de vlakte te houden. Dat was hem, vond hijzelf, inmiddels een hele week aardig gelukt. Midden in de zomer waren veel werknemers en werkgevers op vakantie en niet in staat om elkaar het leven zuur te maken met conflicten en ontslagen. De juristen op de afdeling arbeid waren gemiddeld aan de oudere kant en voor hun vakantie niet per se op de zomer aangewezen. Tegenover een minder dan gemiddeld aanbod aan nieuwe zaken stond gedurende enkele weken e...

Hij doet zijn boodschappen zoals hij ze altijd doet: met een lijstje in zijn ene hand en een mandje aan zijn andere snelt hij de schappen langs. Op het lijstje staan zijn boodschappen geografisch gerangschikt en het mandje is makkelijker manoeuvreerbaar dan een wagentje. Bij de groenteweegschaal helpt hij een vrouw die hem ophoudt omdat ze te lang zoekt naar de knop voor haar sperziebonen, bij de melk neemt hij een snoekduik langs een schappenvuller en bij de vleeswaren pakt hij een voorverpakte portie omdat het snijden hem te lang duurt. Boodschappen doen is tijdverspilling, een noodzakelijk kwaad dat voornamelijk bestaat uit dwarsgeparkeerde boodschappenwagentjes, keuvelend koffiedrinkende shoppers voor pastasauzen en alles wat verder nog zijn keurig uitgestippelde route tot een hindernisbaan maakt. Tien minuten, meer heeft hij er niet voor over. Meestal redt hij dat wel, maar dan moet hij nog de laatste hindernis nemen: de kassa. Licht hijgend, het mandje zwaar in zijn hand, overzie...

Ice Winters (Langs de US 1 in Belfast, Maine) Plus een halve dag Ik open mijn ogen en zie een ziekenhuiskamer en een infuuspaal met een zak met heldere vloeistof. Van daaruit loopt een slang naar mijn arm. Ik weet wat voor dag het is. Hoe laat het is, doet er niet toe. In een ziekenhuis leef je volgens de ziekenhuistijd. Alles is normaal, behalve mijn onderarmen en mijn handen. Die zitten volledig in het verband. Gisteren was het een snikhete dag hier in Belfast, zoals bijna overal in Maine. De Village Soup, ons lokale krantje, had het al voorspeld en zou vast triomfantelijk de diverse records die gisteren zijn gesneuveld op de website hebben gegooid, als er geen belangrijker nieuws tussendoor was gekomen. Ik ga het niet lezen. Gisteravond had anders moeten eindigen. Ik had samen met Carl boven een pot bier moeten klagen over dit belachelijk hete weer, want wij in Maine klagen altijd over het weer. Te koud, te veel ijs, of juist niet genoeg. Of zoals deze zomer, te heet, te benauwd. Mi...