De Slushpile

Slagerstranen - Een Stadswandeling Deel 3       Eerst denk ik dat ik het verkeerd heb gehoord. Het is al zo'n gekke dag. De loodgrijze wolken boven de Indische Buurt, waar ik woon, spelen een onaardig potje verstoppertje met een optimistische lentezon. Mijn fietsketting is losgegaan en bovendien heb ik een lekke band. Ik ben vanochtend mijn portemonnee thuis vergeten en wil nog een biertje gaan drinken met vrienden. Het is dat ik haast heb, anders zou ik een andere weg nemen. Niet onder het spoorwegviaduct door maar over het mooie rode bruggetje bij de Praxis. Daar waar de meerkoeten samenleven met het grote aantal ratten dat onze wijk telt. Het blijft een grote stad. Ik heb overigens weinig tegen meerkoeten. Nu ik de tunnel nader wordt het geluid sterker. Het scherpe piepen van treinen over de sporen vermengt zich met het geluid van een accordeon. Onder het viaduct bij het Muiderpoort station staat een Roemeense accordeonist, zijn rug leunend tegen een gra...

Gefilterd zonlicht scheen door het IKEA-rolgordijn dat zij naar beneden getrokken hadden. Zijn vrouw zat bovenop hem, ze hield zijn polsen vast. Ze bewoog haar heupen heen en weer zodat het bed kraakte. En Fink? Fink keek naar haar grote, blanke borsten die schommelden met haar bewegingen. Toen zij voelde dat hij klaar ging komen, rechtte Iris haar rug, zette haar handen tegen haar hoofd en sloot haar ogen. Ze kreunde. Als we even uitzoomen van dit vleselijk schouwspel en inzoomen op Finks hersens, dan kunnen we misschien een antwoord vinden op Brams vraag: denkt Fink aan Bram als hij klaarkomt? Die vraag is interessant vanwege een oude theorie: dat niemand weet waaraan een man denkt vlak voor hij klaarkomt; niemand weet welke gedachte hem over de drempel helpt. Zelfs hijzelf niet, want de man zelf is op dat moment niet langer aanwezig. Zijn lichaam heeft het overgenomen. Dus: waaraan denkt Fink op het moment dat hij klaarkomt? De waarheid is dat hij niet zoveel denkt. Hij kijkt naar ...

Dit verhaal speelt zich af in een stad die u misschien kent. Of niet. Ook goed. Het gaat in beide gevallen over een man genaamd Hendrik, die op een donderdagochtend besluit dat hij zijn leven gaat veranderen. Nee, dat is niet waar. Híj́ besluit het namelijk niet: Het wórdt voor hem besloten. "Door wie?" vraagt u zich af. Dat is wat ik u langzaam zal laten ontdekken. Maar weet dit: hij wordt wakker met de gedachte dat alles anders moest. Misschien omdat zijn vrouw de avond ervoor tegen hem heeft gezegd: "Je leeft je leven alsof je een figurant bent in je eigen film." Een harde uitspraak. Maar eerlijk gezegd was het niet zijn vrouw die het zei. Het was zijn dochter. Of misschien een collega. Ik weet het niet. Daar gaat het ook niet om. Het gaat om wat die uitspraak met hem doet. Het is natuurlijk niet niks als dat je gezegd wordt. Terug naar de ochtend erna. Hij staat dus op met de gedachte dat alles anders moet. Na zijn ochtendplas kijkt hij in de spiegel en ziet iet...

Ik ben niet vreemd, ik ben gewoon verdrietig en dat maakt dat ik me zo gedraag. Ik ben niets. Ik voel geen liefde, alleen van mezelf. Ik voel me erg verdrietig omdat ik weet wie ik ben en wat ik voor velen had kunnen doen, en ik voel me verspild, niet gebruikt, en dat maakt me beschaamd. En ik ben zo boos. Ik kan niet boos zijn, ik laat het gewoon zijn en zo zal ik blijven. Dood drukte je op de gloednieuwe gladde planken, mijn ogen spraken van eenvoudige lijnen, je kende me ... tijd doorgebracht met 'Vrijdag' is nu een eeuwigheid, vaak onnodig luchtig voor anderen, weggerukt van de ander, zo'n tijd hand in hand voordat ze stierven, zoals ik hier schrijf, maar het papier is verdraaid en helaas niet langer van waarde voor mij, lagen van zwart en grijs ... Ik vraag me af of iemand alleen zal vallen ... dus het is tijd om het allemaal achter te laten om echt de diepten van liefde te ontdekken, het leven is nog steeds vol twijfel, mijn toewijding aan het zwarte licht gaat door d...

Je kiest de vorm die het beste past bij wat je wilt schrijven, want als je dat niet doet loop je het risico vast te lopen in een ongeschikte vorm voor je tekst. Hoe weet je wat de passende vorm is? Iedere vorm biedt mogelijkheden en heeft beperkingen. Een roman schrijven over achtentwintig personages is geen probleem, die personages in een kort verhaal proppen is een minder goed idee. Een kort verhaal schrijven over een puber met levensvragen kan prima, dat verhaal uitsmeren over een roman leidt tot een verwaterde plot, tenzij je Ernest Hemingway heet. Zo heeft ieder verhaal een passende vorm. Een verrassende gebeurtenis? Kort verhaal. Een geleidelijke psychologische ontwikkeling van de protagonist? Een roman. Een politieke mening? Een leuze of een pamflet. De lotgevallen van meerdere generaties boerenfamilies? Een streekroman. Spelen met taal? Een gedicht: Ik hoor het licht het zonlicht pizzicato de warmte spreekt weer tegen mijn gezicht ik lig weer dat gaat zo maar niet dat gaat zo i...

We zagen het meteen toen we het tuinhek openduwden: het glas van voordeur lag in scherven. We stapten over het pad, langs de vergeelde hortensia's die we niet hadden gesnoeid. De deur stond op een kier. We wisten zeker dat we hem hadden dichtgetrokken. Voetstappen in de hal. Zanderige afdrukken richting woonkamer. We hielden onze adem in en luisterden. Na een minuut stilte slopen we naar de huiskamer. De kussens van de bank lagen op de grond, evenals de boeken uit de boekenkast. Oma's klok, die altijd iets voor liep, lag met gebroken wijzers onder de salontafel. De la van het dressoir stond open. Brieven, onze oude paspoorten, vakantiefoto's, batterijen, rollen plakband … Alles overhoop. We gingen de rest van het huis door, maar misten niets. Bij de tuindeur vonden we de voetstappen terug. Voor de vijver lag iets zwarts. We openden de deur en liepen erheen. Het was 'Kraai'. "Onze" kraai, al wisten we niet zeker of het steeds dezelfde was, die elke ochtend ...

ik droomde dat daar het einde…  behoedzaam haalde men de aarde weg waarmee men mij had toegedekt handen tilden het deksel op even nog hield ik de ogen dicht even maar… verbaasd door al het licht, men zei nu ben jij geboren   mijn botten eerst nog stram en stijf mijn lijf door pijn verteerd maar allengs sterker en door de jaren heen mijn tred veerkrachtig, men zei nu ben jij jij   ik weet geen tijd, ik speel als ik niet slaap ik ben van mij zo vrij als alles om mij heen, zo blij alsof ik weet straks wacht mij de moederschoot.

De deur van de stationwagon stond nog open. Binnen speelde een liedje op de radio, zo te horen was het van Goldband: ik maak alles kapot, maar niet bij jou. De twee mannen stonden half in de deuropening, hun vingers verstrengeld. Stil, trillend, hun ogen wijd open, hun pupillen groot. Finks oudste zoon stond nog bij het hek. Met de punt van zijn schoen maakte hij een figuur in het grijze zand. Dennenappels schoven opzij. Fink maakte zich even los van de ogen en keek naar de kin van de man. Scheerlicht gleed langs zijn blonde stoppels, toen keek hij naar de lippen die vol waren en mooi en naar de huid van zijn wangen. Daarna werd hij terug gezogen naar de donkere pupillen die als diepe, gevaarlijke bosvennen waren waar hij zich graag in zou baden, waarin hij zich zou willen onderdompelen, verdrinken, naar de bodem zakken, die misschien geen bodem hadden, de pupillen waarin een vraag leek te liggen, en tegelijk ook verwondering, die naar hem leken te dorsten. Een gezin met een bolderkar ...

Het gebouw staat in een oude stadswijk. Het telt twee verdiepingen en daarboven vermoedelijk een zolder. De rechthoekige ramen, hoger dan breed, zijn verdeeld door houten sponningen in kleine vierkanten. De dubbele voordeur bevindt zich tussen twee in segmenten verdeelde pilaren. Daarop steunt een boogvormig fries met in het midden een rond raam. De gevel is boven de poort een stuk hoger dan de rest van het gebouw. Een trapgevel van drie treden hoog torent erboven uit.       Aan de overkant een blok arbeiderswoningen, drie verdiepingen. Geparkeerde auto’s en hoge iepen aan beide kanten van de straat. De bladeren hangen slap naar beneden, snakkend naar water. Koerend topoverleg tussen twee houtduiven. Een lichte houtgeur afkomstig uit de houthavens pal achter het gebouw. Hoofdzakelijk binnenvaartschepen doen de havens aan.       Geknetter van een voorbij racende bromfietser zonder helm. Een vlezige vrouw in een knalgele, korte broek zit in de deur van haar C...

Ik ergerde mij dood aan de bovenburen. De maat was vol. Vroeger ben ik regelmatig aan de deur geweest om te klagen en heb briefjes in de brievenbus gestopt. Ook heb ik met de bezemsteel tegen het plafond gebonkt, maar niets hielp. Ik heb vele malen de politie gebeld. Zij hebben die aso's een paar keer gewaarschuwd maar ook dat hielp niet. En daar sta je dan als alleenstaande vrouw in een woestijn van hulpeloosheid, overgeleverd aan de grillen van door inteelt gevormd asociaaltuig. Mijn leven is een grote rotzooi geworden. Door hun toedoen heb ik allerlei kwalen gekregen. Zoals depressies en een haperende schildklier. Ik ben al een hele tijd in de overgang, maar sinds de ellende met die debielen zijn mijn opvliegers heviger en komen ze veel vaker voor. Zelfs mijn dildo's heb ik in geen tijden meer aangeraakt. Ik wil hier weg, mijn huis staat al een tijd te koop. Er zijn een aantal kijkers geweest. Ik hoopte dat het tuig van boven er niet zou zijn. Pech. Na vijf minuten waren...