De Slushpile

Ze zet de koffie neer. Daarna de stukken boterkoek op een servet. Buiten bewegen de dennen. 'Suiker?' Hij schudt zijn hoofd. Zijn hand trilt. De klok tikt. 'Misschien straks een wandeling,' zegt ze. 'Misschien.' Een koekoek roept. Ze strijkt over haar bovenbenen. 'Ik zag gisteren een ree.' Hij zwijgt. 'Een mannetje. Dichtbij.' 'Zo.' Ze vouwt het servet. 'Eerst eten straks?' Hij haalt zijn schouders op. 'Misschien.' Een auto start. 'Je bent moe,' zegt ze. 'Ja.' De koelkast slaat aan. Hij kijkt naar buiten. 'We wisten het al.' Ze knikt. Twee eksters vechten in het gras. 'We lopen straks naar het meer,' zegt ze. 'Goed.' Ze lopen langs de beek. Hij ademt zwaar. 'Even rusten?' Hij schudt zijn hoofd. Het water ruist. In het struikgewas ritselt het. 'Mooi hier.' 'Ja.' Zijn passen worden korter. 'We kunnen omkeren.' 'Nee.' Vogels vliegen op. Ze blijven...

De eenoog zal voorlopig niet meer op me springen. Mama vertelde dat hij nog wel even in het ziekenhuis moet blijven en niet naar zwemles komt. Ik had nooit gedacht dat ik het zou zeggen, maar ik vind het jammer dat hij weg is. Behalve de holte in de linkerhelft van zijn gezicht was er aanvankelijk weinig vreemds aan hem te zien. Hij leek me ietsje ouder dan ik, al werd hij net als iedereen in onze zwemklas nog elke zaterdagochtend gebracht en gehaald door zijn vader of moeder. Zwemmen kon hij niet zo goed, dat zag ik meteen. Ik hoorde een keer hoe Bram tegen Joey zei dat de eenoog al langer les had, maar dat hij nooit beter was gaan zwemmen, het bleef bij spartelen. Daarom moest hij nog een heel jaar met ons meedoen. Ik probeerde me er niks van aan te trekken, maar zijn lege oogkas gaf me toch een raar gevoel. Als ik eraan dacht dat hij enkele meters achter me zwom, voelde het alsof ik verzwolgen zou worden door dat gat, alsof een onzichtbaar stofje uit die uitholling vloeide, zich met...

Rona.. Jij lijkt zo verdrietig. En je stelt al deze rare vragen. Je doet dit nu al een tijdje, eigenlijk, doe je dit al jaren. Moet ik mij zorgen maken? Lieve schat.. zullen we praten, over wat jou toch zo doet tranen. Laat mij helpen, laat mij je dragen. Is je iets te veel, of ben je niet goed, is er iets moeilijk, ben je moe? Leer mij het begrijpen, Leer mij jou verstaan. Ik laat het niet ontlopen. Ik laat je niet zomaar gaan. Ik kan het misschien niet geloven. Maar ik zal er altijd voor je staan. Toon mij je schaamte, Toon mij je stem, Toon me alles wat je wil. Wees niet bang.. wees niet stil.

Als ze binnenkomt, staat haar moeder gebogen over een van de kartonnen dozen. 'Hoi mam.' Haar stem klinkt hol in de halflege kamer. Haar moeder kijkt schuin over haar schouder. 'Daar ben je. Kon je niet eerder weg van je werk?' 'Het is nog voor twaalven, mam. Zoveel is er niet meer te doen.' De moeder laat haar blik over de inhoud van de doos gaan. 'Hoe moet ik dit allemaal kwijt in die ene kamer?' Ze vouwt de flappen over elkaar en haalt de tape ruw over de naad. 'Je hebt het wandmeubel toch? Daar past veel in.' 'Het dressoir en theemeubel zijn naar Hetty gegaan. Sinds ze het heeft opgehaald, heb ik haar niet meer gezien.' 'Als we straks uitpakken, kom je vast spullen tegen waarvan je denkt: waarom heb ik dit meegenomen? Zal ik koffiezetten?' 'Ik ga liever door. Het is later dan ik wilde. Was het druk op de zaak?' 'Het is een nieuw begin, mam. Hier word je steeds aan hem herinnerd.' 'Moet ik hem vergeten dan? ...

Hij parkeert op de oprit naast zijn vaders huis. Als ze uitgestapt zijn, zegt de vader, steunend op de rand van het portier: 'Heerlijk. Thuis.' De zoon kijkt naar hem. Hij ziet een breekbare man, de huid strak over zijn schedel, gelig. De net gekregen uitslag van de ziekenhuisonderzoeken is hem aan te zien. 'Koffie. Goeie koffie. Niet zo'n automatenbak,' zegt de vader. Hij prutst met de huissleutel bij het slot. Binnen hangen ze hun jassen op. Even later zitten ze in de leunstoelen bij het raam. "Eerder een kwestie van weken dan maanden" herhaalt de dokter in het hoofd van de zoon. Zijn vader roert, net even onstuimiger dan nodig is, in het kopje dat op de armleuning van zijn stoel staat. Hij kijkt met een grimas om zijn mond de straat in. 'De buurman gaat boodschappen doen,' zegt hij. 'Altijd op vrijdagmiddag.' 'Hoe voel je je?' vraagt de zoon. 'Goed,' zegt de vader zonder zijn blik van de buurman los te maken. 'Hoezo?...

Vandaag mag ik na de kerkdienst met mijn vader mee naar de consistorie. Zo noemt hij de kamer waar hij met de andere mannen van de kerkenraad altijd heen gaat als de dienst afgelopen is. Ik vind het een beetje spannend. Door de half doorzichtige gordijnen komt maar weinig licht en er hangt een geur die mij doet denken aan alles wat heel oud is. Aan de muur hangen zwart-witfoto's van oude mannen die ernstig kijken. Mijn moeder is na de dienst in de hal gebleven. Normaal staat ze vrolijk buiten te praten met andere vrouwen van de kerk. Ik zit in een donkere hoek, met mijn knieën opgetrokken op een stoel. Zo kan ik onopgemerkt toekijken. Naast mijn vader en dominee Zweerink zit diaken Pullen, die de collecte heeft gedaan. Zweerink leegt de collectezakken op de tafel. De munten maken een kletterend kabaal. Mijn vader veegt de collectebonnen uiteen en begint ze op kleur te sorteren. Blauw: vijftig cent, grijs: een gulden. Thuis hebben we er vellen vol van, waarvan mijn ouders er elke zo...

Hartelijk dank voor alle inzendingen voor de schrijfwedstrijd deze week. We waarderen de tijd en moeite die iedereen heeft gestoken in het delen van hun werk. De winnaar deze editie is Jan Schuuring. Hieronder vind je de feedback op alle ingezonden verhalen. We hopen dat het je verder inspireert en uitdaagt. Helaas was dit de allerlaatste wekelijkse schrijfwedstrijd. Houd de website van De Slushpile en VVDM in de gaten voor nieuwe projecten, onder andere Manuscript van het Jaar . Bedankt voor iedereen die heeft meegedaan! We hebben de korte verhalen met veel plezier gelezen! Jan Cijfer: 6,0 Er zit potentie in het verhaalconcept, vooral in het contrast tussen digitale en menselijke kwetsbaarheid, maar de pitch overtuigt niet. Allereerst is het wat droog verteld. Daarnaast worstelt deze pitch met een overdaad aan thema’s in een te korte tekst. De uitwerking blijft vaag en overvol. De toon is te promovendusachtig: veel stelligheden, vooral in de afsluiting. Laat de luisteraar voelen dat h...

ik ben geketend aan een wolk ik voel de zon, ik voel de regen bitter weinig houdt me tegen in de schaduw die me volgt scheren zwaluwen de bomen onverminderd, ongehinderd schraal en onbeduidend is mijn kluister overhoofds even vaal ben ik haar verongelijkte loods

Iedereen staart me aan. Mijn fiets kraakt van alle kanten. Ik kijk niet achterom. Ze zíen wie ik ben. Niet aan mijn gescheurde jas, nee, en ook niet aan mijn schrootfiets. Het valt te ruiken. De wind strijkt langs me en speelt met de panden van mijn badjas. Ik neem de laatste trek van mijn sigaret en gooi het smeulende restant over de railing van mijn balkon, loop weer naar binnen. Ik moet mijn appartement schoon maken. Overal staat vieze vaat en onder mijn bed heb ik nog niet durven kijken; het was een eenzame week. Achter de balie van het tankstation staat een jongen van in de twintig. Hij heeft puistjes op zijn voorhoofd en wallen onder zijn ogen, tikt met zijn vingers op de balie. Hij begroet me met gemompel en scant mijn vuilniszakken en sigaretten. 'Veertien twintig.' Ik reik hem een briefje van twintig aan. 'Alleen pin.' Hij wijst naar het kaartje waarop het staat. 'Kom op,' zeg ik. Hij zucht. 'Alleen pin.' 'Dit is het enige wat ik heb.' ...

We hebben een wekelijkse schrijfopdracht. Iedere vrijdag om 14:00 uur vragen we je om een tekst van 100 á 300 woorden te schrijven aan de hand van een opdracht. Je kunt jouw tekst een week lang hieronder in de reacties plaatsen. De redactie van De Slushpile kiest iedere week een winnaar. We maken die elke vrijdag om 12:00 uur bekend. De deadline van de schrijfopdracht is telkens de eerstvolgende vrijdag om 09:00 uur ’s ochtends. Elke schrijver kan één tekst per schrijfopdracht inzenden. Stuur bij voorkeur je verhaal niet anoniem in. Gebruik je eigen naam of een pseudoniem. De opdracht deze week is: pitch een idee voor een manuscript. Doe dit in de vorm van een monoloog die je in maximaal 300 woorden voor medewerkers van een uitgeverij geeft.