De Slushpile

Hoi schrijvers, hierbij de uitslag van de schrijfopdracht. Vanwege een verschuiving binnen de redactie, wordt er deze week geen winnaar aangewezen. Het commentaar is van Maarten. Degenen die een positieve beoordeling met veel uitroeptekens hebben, kunnen zich als winnaar beschouwen :) Het commentaar staat telkens onder  het stukje. Groet, -- Maarten Jan Schuuring28/3/25 15:02 Je wilt gewoon dezelfde blijven 2025 Je kijkt naar haar lege stoel aan de keukentafel. In het glas van de magnetron zie je jezelf. Je schrikt van het beeld. Ben jij dat? Een bord, een mok, brood, boter, beleg. Alles is er. Na je werk kom je in een leeg huis. Geen thuis. Je slaapt alleen in het tweepersoonsbed. Of je ligt wakker, luisterend naar de zachte nachtgeluiden, kijkend naar de lege kant. 2019 Je hebt voorgesteld er samen een week tussenuit te gaan. Misverstanden uitpraten, fouten rechtzetten. Strand- en boswandelingen, eten bij kaarslicht, samen op de bank voor de teevee of met een boek. Glas wijn, stu...

NB: Het vorige hoofdstuk ga ik eruit halen, dus waar hieronder staat: 'het vorige hoofdstuk' gaat dat hierover . Kikkererwten Ja, laten we zorgen dat je er een heel boek mee kunt vullen. Ik zou het van begin tot eind verslinden. Dit stond als reactie onder het vorige hoofdstuk. De afzender was iemand die zich ‘Bram’ noemde. Fink staarde naar zijn telefoon, lachte en wreef over zijn kin. Toen keek hij uit het raam naar de strak blauwe hemel en mompelde: “ik hou zoveel van jou, ik hou zoveel van jou!” Hun grote woonkamer was gevuld met zon en kleur en vrolijkheid. De woonkamer had een lichtheid en straalde een zekere onbezorgdheid uit die je niet vaak ziet bij mensen die nog maar net uit een rouwproces komen. De lindegroene bank waarop Fink zo vaak met zijn dochter televisie had gekeken, maakte het geheel af. “Raakt het hem dan niet?” zei Iris die bezig was de tafel te dekken voor twee personen. Ze schikte het kaasplateau nog wat, schoof het bord met vleesbeleg richting Finks pl...

De martini is lauw geworden. Ze draait het glas rond tussen haar vingers. Kijkt hoe de vloeistof rondtolt en hoe de olijf meebeweegt als afwaswater in een gootsteenputje. 'Hoe lang al?' Hij staart naar de fruitschaal. Op de perziken begint schimmel te groeien. 'Sinds deze winter.' Ze lacht. 'O ja? Winter? En die foto's dan? Dat strand, dat ijsje?' Zijn schouders verstrakken. 'Je hebt op mijn telefoon gekeken.' 'Je had je telefoon in de badkamer laten liggen. Hij lichtte op toen ik binnenkwam. Hoe lang al? Een jaar?' Hij zucht en masseert zijn slapen. 'Wat wil je dat ik zeg?' 'De waarheid. Maar dat heb je nooit gekund.' Ze neemt een slok, proeft niets. Alleen de bitterheid blijft hangen. Hij reageert niet. Zijn vingers tikken zachtjes op het tafelblad. 'Ik zag jullie,' zegt ze. Zijn blik flitst naar de deur achter haar. 'Waar?' vraagt hij schor. 'Op dat terras. Wijk aan Zee. Ik had een afspraak in de buurt. ...

Toen ik naar jou toe kwam droeg je een kroon met Geel en Gouden bloemen. Ik kan het nog steeds voor me zien… zo mooi en bijzonder als die lach van jouw. Nu ik hier ben, in dit… "draaitje van mijn leven" voelt de dag minder dan voorheen. Ik zou zo graag weer bij jou zijn. Ik smeek; alsjeblieft, alsjeblieft laat mij jou weer zien. Laat mij zien dat je van mij houdt… het leven voelt niet goed meer. Ik heb het zo koud en mijn hart doet zeer. Ik breng je naar binnen en ga met jou de avond uit. Ik beeld mij in dat jij tegen mij praten kan en in mijn gedachten zie ik je dan voor me, zoals verlangen… naar jouw rode wangen. Als een zachte knuffel voel ik je dan om mijn schouders heen, alsof je nog steeds achter mij staat, maar ik moet eerlijk zijn… tegen mijzelf en toegeven dat ik het niet kan, weten… of jij het echt wel bent, en niet een psychose. Ik hoor jouw stem, klinkend met de melodie van mijn gedachten. En wanneer ik slapen ga, wanneer ik dromen kan, dan zie ik jou weer voor me...

Jij verschuift dingen in mij. Met je zachte vingervingers. Je zoekende ogen, je fluwelen lippen. Je woont in een mooi lichaam dat lenig door de ruimte beweegt. Je lach komt uit je buik en als je ogen oplichten, zijn ze niet te dimmen. Jij ontwart dingen in mij. Met je weefvingers en je lachende ogen, je zoete lippen. Je beweegt je lichaam met een gebalde energie die vrijkomt. Je lach komt uit je tenen en je buik is warm. Jij verzacht dingen in mij. Met je precisie en je aanvoelen, je woordende lippen. Je lichaam past mij en wij dansen door de ruimte. Je lach is nooit veraf en je handen ook niet.

Het spijt me… Jij bent niet ik maar een man ben ik, in hij en ik. Weg van jou mijn vriend, zielsverwanten proberen niet te praten, schreeuwen of bidden. Dus ik kan niet praten zoals jij Tom, mijn muze 'Vandaag' een miljoen mijlen… verderop in de straat van mijn huisdeur - van de ziekte van een huilende clown. Laat de waarheid daar niet zijn: hij is ver weg - een leugenaar in een rood jurkje, en zijn leugens… rusten nooit. Wees voorzichtig want ik moet vertellen, schaam je om met mij te rommelen. Maak je geen zorgen… ik heb mijn twijfels over dit alles, en zal het nooit vergeten. Word je overweldigd door dat? Vertel het mijn vriend, want ik zei net tegen mezelf; het doet er niet toe… dat gaat niet over mij. Rol en dicteer dus door de leeftijd heen, opnieuw… ik moet afscheid nemen van Hem, in een zonde, zoals wij allemaal hebben… een kans om van Hem te zijn. Vergeef me alsjeblieft. Je bent nooit zoveel van me gaan houden, vergeef ik. Lach naar me als een genie die wandelt, wees j...

writersdip de pen verdroogd zolang niet geschreven de woorden in het hoofd zijn het hart vergeten was het het zoeken naar de roem de honger naar onsterfelijkheid die mij het zicht ontnam op wetten van vergankelijkheid te veel tijd verspild in ijdel schrijf gelach te veel afstand nu naar het schrijvershart

Er kwam langs: een man met wit haar die werd voortgetrokken door een herdershond met een woeste vacht. De man met het witte haar lachte ongemakkelijk naar Fink en drukte zijn brilletje op zijn neus. Zijn stappen waren vallend. De hond trok hijgend voort. Fink leunde in het licht van het magere zonnetje tegen het donkergroene hek van het weiland. De weilanden waren vochtig en er graasden verschillende soorten ganzen. In de verte draaiden de machines van de dijkophoging met hun enorme armen boven de struiken. Soms klonk er een holle, galmende klap van het een of ander dat zo te horen tegen een container beukte. Toen de man met de herdershond verder getrokken was, keek Fink weer naar het schermpje. Het was moeilijk leesbaar in het zonlicht en hij moest zijn ogen samenknijpen, maar er stond: ‘het is me toch gelukt om alles kapot te maken.’ Fink liet de telefoon zakken. Sliertjes rook kwamen uit de schoorsteen van het boerderijtje aan de andere kant van de weg. Er stond een stalen brug i...

Frederik ligt slaperig en ontspannen in de sauna van zijn houten vakantiehuis, ver van de bewoonde wereld, in de rust van de ongerepte Finse natuur. Hij gooit wat water op de kolen zodat de geurige hete dampen zijn huid aangenaam prikkelen. Frederik is een tevreden man en kan zich permitteren hier vaak te zijn. Jammer dat Seija niet mee kon komen. Frederik luistert naar de meeslepende stem van Norah Jones en nipt aan zijn wodka. Als hij ontwaakt uit een dutje, merkt hij dat er iets niet in orde is. Hij ruikt een andere geur dan die van de sauna. Hij staat op en opent de deur. Onthutst kijkt hij de gang in en ziet dat zijn huis in brand staat. Vuur en hitte komen op hem af. In paniek grijpt hij zijn badhanddoek en rent door de achterdeur naar buiten. Naakt staat hij in de sneeuw. De vlammen reiken hoog in de donkere lucht. De paniek maakt plaats voor kou en angst. Hij probeert zo dicht mogelijk bij het vuur te komen om zich te warmen. Tegen de morgen ligt Frederik verkrampt tussen de s...

Iedereen kijkt altijd naar Lydia. Ook als ze doen alsof ze haar niet zien, kijken ze. De man in de portiek kijkt haar ook na. Natuurlijk. Iedereen kijkt altijd als Lydia voorbijloopt. Niet dat ze daar iets om geeft, maar het valt op. Blikken die te lang blijven hangen, gefluister net buiten gehoorsafstand. Haar moeder zei het vroeger al: "Mensen haten wat ze niet kunnen zijn". Lydia's hakken tikken op de stoeptegels. Het is nog vroeg. Je merkt aan de manier waarop mensen zich omdraaien, hoe ze elkaar aanstoten als ze passeert, dat ze weten dat ze speciaal is. Bij de bakker staat de rij tot buiten. Lydia loopt langs iedereen naar binnen. De jongen achter de toonbank ziet haar meteen. Hij glimlacht breed, iets te breed, alsof hij weet dat zij belangrijker is dan al die andere klanten. 'Wat mag het zijn, mevrouw?' vraagt hij. 'Twee croissants. En een espresso.' Buiten, op de hoek, zit dezelfde man weer. De krant voor zijn gezicht, maar zijn ogen schieten omho...