Toen ik in het bos zat, zag ik een rode Roos. Ik dacht; ik vind ze wel mooi, dus plukte ik haar. Het was toen nacht. En de maan was vol. Er waren sterren in een zwarte hemel, een kunst op zich. Ik hoorde een wolf huilen, de trillingen door mijn lijf. Ik had bang maar ik had net een Roos in het bos gevonden… er kan niks mis gaan, de rode Roos beschermd mij.. maar toen ik dat zei, stond ik oog in oog met een wolf. Hij liep naar mij toe, alsof het me kende. Blafte als een hondje en kwispelde. Zijn ogen waren zwarter dan de nacht, en hij hijgde met zijn mond open, zijn tong zo rood als de Roos. Dus pakte ik hem vast, knuffelde zijn zachte vacht en ik gaf een kusje op zijn hoofd. Maar toen ik dat deed, was hij ineens… verdoofd. Ik verschoot. Dus pakte ik mijn mandje met de Roos. Ik leg haar voor het hondje en zeg een toverwoord; ONVERDOOFD! De wolf was weer aanwezig. Ik was blij en liet een traantje vallen over mijn wangen. Ik lachte en gaf hem een zakje met koeken, niet zo van die harde.. het waren zachte. De wolf at fleurig en hij merkte mij ineens niet meer op. Dus ging ik maar verder… nu ik hier ben, in de traan van mijn leven, mis ik hem. Ik denk nog elke dag een zijn mooie lach. En ik hoop dat ook hij aan mij denken mach.
Vond je deze tekst leuk? Deze schrijver wil graag meer lezers. Je kunt hem/haar op de volgende manieren helpen:
- Geef hierboven een hartje. Meer hartjes betekent meer lezers voor deze tekst.
- Laat hier beneden een reactie achter. Ook dit trekt weer nieuwe lezers aan.
- Stuur dit verhaal naar iemand die van lezen houdt.
Namens de schrijver: heel erg bedankt voor je hulp!! ❤
Reacties
Een reactie posten