'Kom mee, opa!' riep Paula naar haar grootvader, die nog aarzelend in de gang stond.
De oude man schudde zijn hoofd. 'Ik geloof het pas als ik het op "Radio Oranje" hoor,' mompelde hij, maar hij volgde haar toch.
Ze had dit moment duizend keer in haar dromen gezien, maar de werkelijkheid overtrof alles. De smalle straat, die jaren had geslapen onder een deken van angst, was veranderd in een zee van kleur en geluid. Rood-wit-blauwe vlaggen en oranje doeken, haastig tevoorschijn gehaald uit verborgen plaatsen onder vloerplanken en achter losse stenen in schoorstenen, hingen uit bijna elk raam. Sommige waren verbleekt en verkreukeld,
Mensen zaten op de laadbakken van wagens, hun benen bungelend boven het plaveisel. Jonge meisjes in verschoten jurken en jongens met petten scheef op hun hoofd, allemaal met een uitdrukking van ongeloof en vreugde op de gezichten.
De Westertoren keek op hen neer, een stille getuige die alles had gezien en nu ook dit moment mocht meemaken.
'Kijk, opa!' Paula wees naar een wagen die langzaam door de menigte reed. 'Ze zijn er echt.'
De bevrijders. Jonge mannen in uniform, sommigen zittend op de motorkap, anderen staand in de laadbak. Ze gooiden kauwgum, chocolade en sigaretten naar de menigte. Een van hen, met een gebruind gezicht en sproeten op zijn neus, zag Paula. Hij sprong uit de laadbak, rende op haar af en omhelsde haar. Toen salueerde hij en rende terug. Ze bloosde, en zwaaide toen hij terug in de laadbak nog één keer naar haar keek.
'Papa en mama zouden dit moeten zien,' fluisterde ze.
Grootvader kneep in haar hand. 'Ze zien het, meisje. Ze zien het allemaal.'
Langzaam baanden ze zich een weg door de menigte. Ze voelde hoe mensen naar haar keken. "Is dat niet de dochter van die opgepakte verzetsouders?" Sommigen knikten, anderen wendden hun blik af.
Bij het kleine plein voor het postkantoor werd gedanst op muziek die jaren verboden was geweest. Jonge stellen draaiden rond, lachend en huilend tegelijk. Een vrouw met grijs haar stond aan de rand, haar voeten tikkend op de maat.
'Mevrouw De Wit,' groette Paula haar oude schoolhoofd.
'Paula,' glimlachte de vrouw, 'wat zouden je ouders trots geweest zijn.'
Die avond zat Paula met grootvader op de stoep voor hun huis. De vlaggen wapperden nu zacht in de avondbries. Nog steeds kwamen er opgewonden mensen voorbij,
'Wat ga je nu doen?' vroeg grootvader.
Ze keek naar de toren, die in het laatste zonlicht baadde, rood en goud.
'Ik ga herinneren,' zei ze zacht. 'En ...' ze glimlachte, 'ik ga leven.'
Boven hen scheerde een vogel door de lucht, vrij en onbevreesd.
Vond je deze tekst leuk? Deze schrijver wil graag meer lezers. Je kunt hem/haar op de volgende manieren helpen:
- Geef hierboven een hartje. Meer hartjes betekent meer lezers voor deze tekst.
- Laat hier beneden een reactie achter. Ook dit trekt weer nieuwe lezers aan.
- Stuur dit verhaal naar iemand die van lezen houdt.
Namens de schrijver: heel erg bedankt voor je hulp!! ❤
Reacties
Een reactie posten