Sophie - Jan Schuuring

De achtjarige Sophie staarde naar het drukke behang in de hal, terwijl ze met haar veterschoenen worstelde. De verschoten kleuren en de eindeloze herhaling van kleine roosjes vielen haar vandaag meer dan ooit op. De scheve plint met de afgebladderde verf viel haar nu zelfs pas voor het eerst op.

Haar moeder riep vanuit de woonkamer. "Denk erom, niet rennen bij oma. En niet aan de afstandsbediening zitten!"

Sophie knikte zonder op te kijken. De woorden dwarrelden langs haar heen, net als de stofjes die dansten in de zuinige zonnestraal die door het raam van de buitendeur viel. De punt van haar tong stak uit haar mond. De knoop in haar veter vertikte het los te gaan. Het was alsof het ding een eigen wil had, net als de grote mensen van tijd tot tijd. Die zeiden dingen die ze niet meenden, maakten afspraken die ze niet nakwamen, en keken je aan met een blik die je niet begreep.

Eindelijk gaf de knoop zich over. Sophie trok haar schoenen aan, de randen schuurden ongemakkelijk langs haar kuiten. De jas die ze droeg was van haar oudere broer geweest en rook nog een pietsie naar zweet. Ze stak haar handen diep in de zakken. In een ervan voelde ze een groene knikker. Die had ze gisteren op het schoolplein gevonden. Een schat.

De deurkruk voelde koud onder haar hand. Ze draaide hem langzaam omlaag en duwde de deur open. De wind blies een pluk haar in haar gezicht. Wolken hingen laag boven de huizen, en de straten waren nog nat van het buitje dat even eerder was gevallen.

Ze liep het paadje af, haar blik gericht op de tegels. Eén tegel had een barst in de vorm van een bliksemschicht. Daar zette ze nooit haar voet op. Het was haar geheime teken.

Op de hoek van de straat stond een man met een hond. De hond, een bruine labrador, kwispelde. De man staarde met een trieste blik in zijn ogen naar de overkant van de straat. Sophie keek even naar hem, maar wendde toen haar blik af. Grote mensen waren vaak in hun eigen wereld, een wereld waar zij geen toegang toe had.

Ze stak de straat over en liep langs de etalage van de bakker. De geur van vers brood en warme appeltaart kwam haar tegemoet. Ze bleef even staan, haar neus bijna tegen het glas gedrukt, en bekeek de bontgekleurde gebakjes. Een roze koek met witte spikkels leek haar toe te lachen.

Even verderop zat ze een oudere vrouw op een bankje. De vrouw had een wollen sjaal om haar schouders geslagen. Haar handen rustten gevouwen in haar schoot. Er lag een soort rust over haar, een stilte die Sophie op de een of andere manier aantrekkelijk vond.

Sophie liep verder, haar schoenen maakten een zacht, kletsend geluid op de natte stoep. Ze observeerde de wereld om haar heen. De manier waarop een vergeten blaadje aan een tak hing, de druppels die aan de dakrand glinsterden, het geluid van een verre sirene. Kleine bijzonderheden voor de meeste mensen, maar voor Sophie waren ze belangrijk. Ze vormden de bouwstenen van haar wereld, een wereld die vaak niet dezelfde leek te zijn als die van de grote mensen. Een wereld waarin een gebarsten tegel een geheim teken was en de geur van appeltaart een moment van puur geluk.

 

Vond je deze tekst leuk? Deze schrijver wil graag meer lezers. Je kunt hem/haar op de volgende manieren helpen:
- Geef hierboven een hartje. Meer hartjes betekent meer lezers voor deze tekst.
- Laat hier beneden een reactie achter. Ook dit trekt weer nieuwe lezers aan.
- Stuur dit verhaal naar iemand die van lezen houdt.
Namens de schrijver: heel erg bedankt voor je hulp!! ❤