Soldatenleed - Krasskansky

Omdat de bevelstructuur vrat aan soldaat Tom. Had hij een bloedhekel gekregen aan het leger. Het zat hem tot hier. En toen had hij het eruit geflapt tegen de sergeant van de wacht: 'Het leger is kut. Je kunt de pest krijgen met je bevelen en met jou de koning en het vaderland erbij.' Er trok een vlaag van woede door de sergeant: 'Wat zeg je me nou. Jij stuk stront ik, ik zal jou, ik zal.'

De woede van de sergeant die al jaren gefrustreerd was door het uitblijven van zijn bevordering tot sergeant der eerste klasse, zakte plotsklaps. Wat soldaat Tom had gezegd was zo gek nog niet. De sergeant dacht aan vroeger, toen hij een tijd was opgetrokken met anarchistisch langharig tuig.

Het gedachtengoed van weleer nam weer bezit van hem.

Hij rukte de eretekens van zijn uniform, gooide ze op de grond en vertrapte ze met zijn militaire kistjes.

Toen de sergeant was uitgeraasd, liep hij geëmotioneerd naar het wachtlokaal.

Soldaat Tom was zich wezenloos geschrokken. Diep in gedachten verzonken, schrok hij zich nog een keer rot door de overslaande stem van een hoge officier die hij niet had zien aankomen. 'Kun je godver de godver niet in de houding gaan staan voor een meerdere!'

De kolonel bracht zijn rood aangelopen hoofd dichtbij dat van Tom en brieste: 'Je kunt voorlopig de poepdozen van de hele

compagnie voor je rekening nemen, is dat begrepen?'

Woedend liep de kolonel naar het wachtlokaal.

Binnen gekomen zag hij tot zijn ontsteltenis, dat de sergeant van de wacht de loop van zijn dienstpistool in een van zijn neusgaten had gestoken. De sergeant had spijt gekregen en was tot de slotsom gekomen, dat hij door zijn ontrouw aan het leger niet verder kon leven. Nog voordat de kolonel iets had kunnen zeggen ging het pistool af. De inhoud van het sergeanten hoofd spatte uiteen tegen een reclameposter aan de muur, die soldaten opriep om bloed te doneren.

Voor de kolonel die zich ooit op een missie in het buitenland had gedragen als een principiële lafbek, was de expressionistische weergave van rode hersenklonters te veel. Hij kon zijn ontbijt van roerei met spekblokjes niet meer binnen houden en kotste een geurig brei over de schoenen van de dode sergeant.

Soldaat Tom had het schot gehoord. Zo ook een toevallig passerende prostitué. Zij bleef staan en keek belangstellend naar de kolonel, die wit weggetrokken in zijn ondergekotste tuniek aankwam strompelen.

De vrouw, een Russin die in de Balkanoorlog veel ervaring had opgedaan achter het front, wist dat militairen in shock, vaak behoefte hadden aan troost. Omdat het een hoge militair was met een topsalaris, vroeg zij hem om met haar mee te gaan. Met tranen in zijn ogen ging de kolonel gretig op haar verzoek in.

Verteerd door jaloezie, omdat de vrouw niet de minste aandacht aan hem had geschonken, realiseerde soldaat Tom zich dat je als officier veel meer succes bij vrouwen had, dan een eenvoudige soldaat als hij was.

Tom ging naar het wachtlokaal. Hij schrok van de rotzooi die hij aantrof, het zette hem verder aan het denken. Hij zag in dat het leger veel beter was dan de bleke dood.

Tom pakte pen en papier en ging een brief schrijven. Een paar uur later deed hij hem op de bus. De brief was gericht aan de Koninklijke Militaire Academie in Brede, met het verzoek hem in te schrijven voor een examen, om toegelaten te worden voor een opleiding tot officier.

Vond je deze tekst leuk? Deze schrijver wil graag meer lezers. Je kunt hem/haar op de volgende manieren helpen:
- Geef hierboven een hartje. Meer hartjes betekent meer lezers voor deze tekst.
- Laat hier beneden een reactie achter. Ook dit trekt weer nieuwe lezers aan.
- Stuur dit verhaal naar iemand die van lezen houdt.
Namens de schrijver: heel erg bedankt voor je hulp!! ❤