Ruben kijkt omhoog, schuift zijn voet heen en weer door het zand. Hij mompelt iets dat ik niet versta. Ik weet dat híj́ het juist moeilijk vindt met kinderen te praten.
Zal ik "Hoi Ruben!" roepen? Misschien jaag ik hem daarmee weg.
Hij pakt een buis van het klimrek vast. Zijn handen trillen. Langzaam klimt hij omhoog. Ik zie hem vanuit mijn ooghoeken. Ik wil helpen, zeggen dat hij het goed doet. Zijn borst gaat snel op en neer. Zijn ogen zoeken de mijne.
'H-hoi Nick,' fluistert hij.
Precies op dat moment schiet iemand een bal tegen het klimrek. Ruben schrikt, hij laat de buis los. Ik grijp zijn hand.
'D-dank je,' zegt hij.
Ik glimlach. 'Zullen we samen schommelen?'
Zijn wangen worden een beetje rood. Hij knikt. We klimmen samen naar beneden.
Daar, in de schaduw bij de schommels, voel ik iets. Ik weet niet precies wat het is. Alsof we allebei de helft van iets zijn.
Vond je deze tekst leuk? Deze schrijver wil graag meer lezers. Je kunt hem/haar op de volgende manieren helpen:
- Geef hierboven een hartje. Meer hartjes betekent meer lezers voor deze tekst.
- Laat hier beneden een reactie achter. Ook dit trekt weer nieuwe lezers aan.
- Stuur dit verhaal naar iemand die van lezen houdt.
Namens de schrijver: heel erg bedankt voor je hulp!! ❤
Duidelijk iemand die zijn trauma’s op papier heeft gezet.
BeantwoordenVerwijderenHij zit voor het scherm, lege pizzadoos op tafel, vingers rusteloos trommelend op het toetsenbord. Het verhaal op de site heeft hij nu drie keer gelezen. Het klimrek, de schommels, de stotterende Ruben — het raakt iets, al weet hij niet precies wat.
BeantwoordenVerwijderenEen herinnering drijft boven. Hij, tien jaar, met zijn broodtrommel op schoot, terwijl de rest voetbalt. Ze vroegen het niet eens meer, hij wilde toch nooit meedoen.
‘Durf je niet, Henkie Bankie?’ riepen ze. Toen hij zich eenmaal had voorgenomen dat het toch niks uitmaakte, was hij onzichtbaar geworden.
Hij klikt naar het reactieveld. Wat is dit eigenlijk voor verhaal? Zitten die schrijvers allemaal hun eigen jeugdtrauma’s op te rakelen?
Zijn vingers rusten boven de toetsen. Even overweegt hij zijn naam eronder te zetten. Maar dan denkt hij aan zijn profielfoto, aan de andere verhalen waar hij óók al wat kritisch was geweest, aan hoe snel mensen over je heen vallen. Hij weet nog hoe het voelde, dat de anderen ineens stilvielen als hij iets zei.
Anoniem dus. Gewoon, even prikken. Hij tikt: ‘Duidelijk iemand die zijn jeugdtrauma’s op papier heeft gezet.’
Klik. Verzonden.
Hij leunt achterover. Het geeft een zuur soort voldoening.
Buiten klinkt het lachen van kinderen. Hij doet snel het raam dicht.
Hahaha, dit vond ik heerlijk om te lezen Jan! - Een andere anoniem
Verwijderen😂
VerwijderenJe reactie op anoniem is een mooi verhaal op zich, maar dat terzijde.
BeantwoordenVerwijderenIk vind het een mooi verhaal, dat onderdeel is van een veel gro(o)t(s)er verhaal. Goed hoe het -voor mij in ieder geval- lang in het midden blijft of de hoofdpersoon een jongen of een meisje is. Het kan her en der denk ik nog iets scherper. De info bijvoorbeeld dat Ruben met de juf durft te praten, zegt wat over de hoofdpersoon en heeft daardoor meerwaarde, maar wordt naar mijn gevoel wat te oppervlakkig 'aangeraakt'.
Naar mijn gevoel kan de titel sterker.
Dank voor je reactie, Hadeke. Een andere (betere) titel bedenken, vind ik lastig. 'De klim omhoog' - 'De klim uit het dal' - 'De warmte van schaduw' - 'Een uitgestoken hand' - 'IJzer en zand'. 🤪
BeantwoordenVerwijderen