In een verlaten nachtelijke lucht, zweefde ik uit evenwicht, met kleine sterren, een gloed in een ontmoedigende woestijn.
Ik raakte mijn weg kwijt en draaide langzaam, zonder de intentie om terug te keren. Een stille getuigenis achterlatend om de zon en de maan te onderscheiden, terwijl ze verder weg bewogen, mijn hart vooruit, opnieuw verloren.
Ik begon te verlangen, een gevoel op zich. Maar te midden van dit koude sterrenpad, bevond ik me alleen, met mijn eigen licht om me vast te houden, geen uitweg, volledig ontdaan van de sterren, altijd verder weg te gaan.
Op dit pad waagde ik het, maar de spanning trok me naar beneden. Keer op keer stelde ik mezelf vragen, vervaagde in mijn egoïstische streven, oh zo laf, en het bracht me nooit bewondering in mijn gelach.
Verloren en vergeten, gehuld in de duisternis van mijn eenzame nacht, richtingloos, bedeesd, het verlangen was buitengewoon zacht, maar niemand om me te verwelkomen, en niets anders verwacht.
Vond je deze tekst leuk? Deze schrijver wil graag meer lezers. Je kunt hem/haar op de volgende manieren helpen:
- Geef hierboven een hartje. Meer hartjes betekent meer lezers voor deze tekst.
- Laat hier beneden een reactie achter. Ook dit trekt weer nieuwe lezers aan.
- Stuur dit verhaal naar iemand die van lezen houdt.
Namens de schrijver: heel erg bedankt voor je hulp!! ❤
Reacties
Een reactie posten