Johan - Jan Schuuring

'Ik vind dat hij Johan moet heten,' zegt Emma terwijl ze haar koffie roert.

'Johan?' Bram schudt zijn hoofd. 'Hè nee, dat klinkt te gewoontjes. Ik dacht aan Thian?'

Ze zitten aan de keukentafel, een pizzadoos tussen hen in. Buiten klettert regen tegen het raam.

Emma trekt haar wenkbrauwen op. 'Thian is te glad. Klinkt alsof-ie de hele dag in de sportschool bivakeert.'

Bram grijnst. 'Wel beter dan Johan. Die zie ik voor me in een beige regenjas met een broodtrommel onder de bagagedrager van zijn damesfiets.'

Emma lacht. 'Nou ja, misschien is hij juist wel zo iemand. Met een regenjas en een gepijnigde blik. Iemand die ploetert, fouten maakt, maar het goed bedoelt.'

Bram leunt achterover, fronst. 'Maar we willen toch iemand die aantrekkelijk is? Die het verhaal draagt?'

Emma grinnikt. 'Ik wil iemand die teleurstelt. Die faalt. Iemand zoals… nou ja, zoals jij misschien.'

Bram steekt een pizzapunt omhoog. 'Touché!'

De volgende avond zitten ze er weer. De pizzadoos is vervangen door een wijnfles.

'Oké,' zegt Bram, 'Johan dan. Maar hij moet wel iets hebben dat hem onalledaags maakt.'

'Hij praat tegen zijn planten,' stelt Emma voor. 'Of nee, hij verzamelt dingen die anderen weggooien.'

'Hij bouwt een boot in zijn achtertuin. Een houten boot,' zegt Bram.

'Kan niet, hij woont in een flat,' zegt Emma.

Bram lacht. 'Dan bouwt-ie 'm op zijn balkon. Zie je het voor je? Zo'n klein balkon vol planken en touw.'

Emma knikt. 'Of hij huurt een volkstuintje. Daar groeit dan tussen de sperziebonen een scheepsromp.'

Bram wrijft over zijn kin. 'Of hij doet alsof. Vertelt overal dat hij een boot bouwt, maar niemand krijgt er ooit iets van te zien.'

Emma slaat op tafel. 'Jaaa! Niemand gelooft hem. Zelfs zijn moeder niet.'

'Vooral zijn moeder niet,' zegt Bram.

Ze krabbelen op bierviltjes, tekenen pijlen en woorden: "Johan – apart", "moeder – cynisch", "boot = ontsnapping"?

Dagen later, als de regen is opgehouden en de zon zich voorzichtig laat zien, maken Emma en Bram een ommetje door het nabijgelegen park.

'Weet je,' zegt Emma, 'ik denk dat ik van Johan ben gaan houden.'

Bram knikt. 'Hij voelt echt, hè?'

Niet veel later loopt een in zichzelf mompelende man in een regenjas tot op zijn knieën hun tegemoet. Hij draagt een ronde bril met dikke glazen en een ouderwetse schooltas. Van één van de twee voorvakken staat de klep omhoog, omdat er een veel te grote broodtrommel in geduwd is. In zijn andere hand heeft hij een plastic zak waar een blad van een plant uitsteekt.

Emma en Bram kijken hem na tot hij afslaat en achter een huizenblok verdwijnt.

Vond je deze tekst leuk? Deze schrijver wil graag meer lezers. Je kunt hem/haar op de volgende manieren helpen:
- Geef hierboven een hartje. Meer hartjes betekent meer lezers voor deze tekst.
- Laat hier beneden een reactie achter. Ook dit trekt weer nieuwe lezers aan.
- Stuur dit verhaal naar iemand die van lezen houdt.
Namens de schrijver: heel erg bedankt voor je hulp!! ❤