Vond je deze tekst leuk? Deze schrijver wil graag meer lezers. Je kunt hem/haar op de volgende manieren helpen:
- Geef hierboven een hartje. Meer hartjes betekent meer lezers voor deze tekst.
- Laat hier beneden een reactie achter. Ook dit trekt weer nieuwe lezers aan.
- Stuur dit verhaal naar iemand die van lezen houdt.
Namens de schrijver: heel erg bedankt voor je hulp!! ❤
De wachtkamer van notariskantoor "De Vries & Partners" ruikt naar koffie en boenwas. Verdeeld over de drie beschikbare muren hangen zes "Tintin"-litho's in een zwarte lijst.
Hij zit al op de tweezitsbank van donkerbruin leer. Naast hem staat een manshoge Yucca in een goudkleurige pot.
Zij komt binnen met een driftige pas, een map tegen zich aangeklemd. Als ze ziet dat hij er ook is, blijft ze staan.
'Serieus?' zegt ze, haar wenkbrauwen licht omhoog.
'De notaris belde van de week dat hij ons allebei wilde spreken,' zegt hij zonder haar aan te kijken. Zijn handen rusten op zijn knieรซn, maar zijn vingers bewegen constant.
'Hoe dat zo? Ik ben gemachtigd. Dat weet hij toch.'
'Pa was niet helder meer toen je dat regelde.'
Een secretaresse schuift een deur achter hen dicht. Het is even stil.
'Ik was er elke week,' zegt ze.
'Ja, tot het moeilijk werd.'
Ze snuift en hurkt om iets uit haar tas te pakken. De map glijdt onder haar arm vandaan. Papieren waaieren over de vloer. Hij buigt voorover. Zij houdt hem tegen.
'Laat maar,' zegt ze. 'Jij gooit altijd alles door de war.'
Aan de overkant van de wachtruimte zit ik te wachten op een volmacht voor de verkoop van mijn moeders flat. Ik kijk weg, naar het raam, maar hoor alles.
'Hij gaf mij zijn sleutels,' zegt hij.
'En mij zijn kat,' zegt zij.
'Die kat beet mij altijd.'
'Hij had mensenkennis,' zegt ze.
'Pa?'
'De kat. Pa ook.'
Iets in zijn gezicht ontspant. Een trekje in zijn mondhoeken. 'Die kat was gewoon een dictator.'
Zij glimlacht, voor het eerst. 'Hij kon deuren openen.'
De secretaresse komt de wachtruimte binnen.
'Meneer De Vries is iets uitgelopen. Nog vijf minuutjes. Wilt u koffie?'
Zij schudt haar hoofd. Hij ook. De secretaresse sluit de deur weer.
Zij gaat nu ook zitten. Naast hem. De map op schoot. Hun schouders raken elkaar net niet.
Het getik van de staande eikenhouten Jugendstil klok is even niet te horen als er een vuilniswagen voorbijrijdt. Achter het glas drijven zilverwitte wolken voorbij.
Ik zit in een glossy te bladeren, maar wil niks missen van wat zich schuin tegenover me afspeelt. Ik hoop vooral nog te horen wat er met de kat gebeurd is.
Reacties
Een reactie posten