Het tafeltje naast me is de enige niet gereserveerde plek in het Grand Café. Een rijzige man, aan zijn kleding te zien een gepensioneerd rechter of notaris, loopt er vastberaden op af waarna hij zijn shawl, hoed en Jaeger jas over de stoelen verdeelt , dan wenkt hij de jonge serveerster.
" Meisje?"
"Goedemorgen Meneer Michielse, wat kan ik voor u doen?"
"Is deze tafel gereserveerd"?
"Nee, ik denk het niet".
"Dat dacht ik al, er staat geen kaartje .
Wanneer het meisje verder loopt strijkt de man zijn grijze snor glad om vervolgens met de vlakke hand het tafeltje schoon te vegen. Opnieuw roept hij de serveerster.
" Meisje, wil je het tafeltje even schoonmaken, het ziet er vies uit". Ik verwacht zo iemand. Wanneer de serveerster het tafeltje schoonmaakt vraagt ze of hij wat wil drinken.
"Nee, ik wacht even tot mijn afspraak er is."
Licht geërgerd kijkt hij naar buiten. Toch nog onverwacht staat er een kleine vrouw aan zijn tafel, Indonesisch zo te zien. Ze is zorgvuldig gekapt en haar opgestoken doet haar langer lijken dan ze is.
" Hier ga ik niet zitten", zegt ze met een licht verwijt in haar stem en ze keert zich abrupt om naar de uitgang.
De man pakt haastig zijn spullen en loopt achter haar aan. Door het grote raam zie ik ze straat uit lopen. hij worstelend in de regen en de stevige wind met zijn jas en shawl, in een onhandige poging zijn jas aan te krijgen, de kleine vrouw vastberaden voorop. De man lijkt gekrompen.
Vond je deze tekst leuk? Deze schrijver wil graag meer lezers. Je kunt hem/haar op de volgende manieren helpen:
- Geef hierboven een hartje. Meer hartjes betekent meer lezers voor deze tekst.
- Laat hier beneden een reactie achter. Ook dit trekt weer nieuwe lezers aan.
- Stuur dit verhaal naar iemand die van lezen houdt.
Namens de schrijver: heel erg bedankt voor je hulp!! ❤
Het is lastig te weten wat ik hier lees... is dit een fragment uit een groter geheel of mis ik waar het over gaat?
BeantwoordenVerwijderenDe beschrijving aan het begin vind ik stroef. Er staat eerst dat er aan de kleding te zien is wat voor functie die man heeft en dan wordt de kleding toch nog beschreven. Ik zou denken dat je of de beschrijving weglaat, of de kleding voor zich laat spreken en dan zou de lezer ook moeten snappen om wat voor figuur het gaat.
Al bij al, zou ik zin hebben om door te lezen nu.
Ik schreef het als een Kronkel. Een korte observatie. Meer zal het ook niet worden.
BeantwoordenVerwijderenIk herken zeker elementen van Simon Carmiggelt. De tragikomische ondertoon, het min of meer alledaagse leven, de slotzin. Als observatie ruim voldoende geslaagd.
BeantwoordenVerwijderenEr ontbreekt een 'haar' in de volgende zin : Ze is zorgvuldig gekapt en haar opgestoken doet haar langer lijken dan ze is.
BeantwoordenVerwijderenIk heb het graag gelezen.