Ze zit op een plastic tuinstoel. Het gras is gemaaid, maar niet kort. Achter haar een rommelige heg. De zon schijnt op haar witte bovenarmen.
'Hier,' zegt hij, en geeft haar een vergeeld mapje.
Ze opent het langzaam. Eén foto trekt haar aandacht. Vier mensen op een rood geruit kleed bij een meer. Hij zit rechts, zonnebril in het haar, flesje bier in de hand. Zij ligt op haar zij, elleboog in het zand, lacht naar iets buiten beeld. Een kind op blote voeten. En een vrouw in een oranje badpak die haar gezicht afwendt.
'Weet je nog?' vraagt hij.
Ze knikt. Een vogel schreeuwt in de verte. Of een kind. Hij pakt een tak van de grond, breekt hem in tweeën.
'Dat was de laatste zomer dat we nog bij elkaar waren.'
'Die broek had ik zelf genaaid. Van een oud gordijn, uit de linnenkast van mijn moeder.'
Hij lacht. Ze peutert de foto uit het plastic en houdt hem vlak voor haar ogen. Even is het stil. Hij buigt zich voorover, veegt wat aarde van zijn schoen.
'Ik zie het niet meer zo scherp,' zegt ze. Ze houdt de foto nu op armlengte van zich af, knijpt haar ogen tot spleetjes. 'Soms weet ik niet meer of iets echt was. Of wanneer het was.'
Ze schuift de foto terug in het mapje en legt het op tafel. De zon schuift langzaam verder over het gras.
'We waren zo jong.'
'Ja,' zegt hij. 'Dat waren we.'
Ze kijkt naar hem. Dan naar het mapje. Hij staat op.
'Ik ga maar weer eens.'
Zij knikt. Wanneer hij al bij het tuinhekje is, blijft hij staan. Hij draait zich om, loopt langzaam terug. Zijn blik glijdt over de tafel. Zij legt haar hand op het mapje, kijkt hem aan.
'Laat maar,' zegt ze. 'Het hoort nu hier.'
Hij knikt langzaam. 'Dat dacht ik al.'
Het hek valt zacht achter hem dicht.
'Hier,' zegt hij, en geeft haar een vergeeld mapje.
Ze opent het langzaam. Eén foto trekt haar aandacht. Vier mensen op een rood geruit kleed bij een meer. Hij zit rechts, zonnebril in het haar, flesje bier in de hand. Zij ligt op haar zij, elleboog in het zand, lacht naar iets buiten beeld. Een kind op blote voeten. En een vrouw in een oranje badpak die haar gezicht afwendt.
'Weet je nog?' vraagt hij.
Ze knikt. Een vogel schreeuwt in de verte. Of een kind. Hij pakt een tak van de grond, breekt hem in tweeën.
'Dat was de laatste zomer dat we nog bij elkaar waren.'
'Die broek had ik zelf genaaid. Van een oud gordijn, uit de linnenkast van mijn moeder.'
Hij lacht. Ze peutert de foto uit het plastic en houdt hem vlak voor haar ogen. Even is het stil. Hij buigt zich voorover, veegt wat aarde van zijn schoen.
'Ik zie het niet meer zo scherp,' zegt ze. Ze houdt de foto nu op armlengte van zich af, knijpt haar ogen tot spleetjes. 'Soms weet ik niet meer of iets echt was. Of wanneer het was.'
Ze schuift de foto terug in het mapje en legt het op tafel. De zon schuift langzaam verder over het gras.
'We waren zo jong.'
'Ja,' zegt hij. 'Dat waren we.'
Ze kijkt naar hem. Dan naar het mapje. Hij staat op.
'Ik ga maar weer eens.'
Zij knikt. Wanneer hij al bij het tuinhekje is, blijft hij staan. Hij draait zich om, loopt langzaam terug. Zijn blik glijdt over de tafel. Zij legt haar hand op het mapje, kijkt hem aan.
'Laat maar,' zegt ze. 'Het hoort nu hier.'
Hij knikt langzaam. 'Dat dacht ik al.'
Het hek valt zacht achter hem dicht.
Vond je deze tekst leuk? Deze schrijver wil graag meer lezers. Je kunt hem/haar op de volgende manieren helpen:
- Geef hierboven een hartje. Meer hartjes betekent meer lezers voor deze tekst.
- Laat hier beneden een reactie achter. Ook dit trekt weer nieuwe lezers aan.
- Stuur dit verhaal naar iemand die van lezen houdt.
Namens de schrijver: heel erg bedankt voor je hulp!! ❤
Reacties
Een reactie posten