Familiefeest - Anoniem

Er waren drie-en-zeventig mensen met witte haren in het zaaltje. De meesten zaten, maar verschillende gasten stonden nog, bogen over elkaar, kusten op hangende wangen, lachten. Hoe gaat het? Hoe gaat het? Goed. Ja goed. Heb je dat gehoord van oeze Alie? Je, tis wa, tis wa.

Oom D zat glunderend om zich heen te kijken, gaf handen aan de binnenkomenden en noemde ze bij naam. Zijn vrouw nam de enveloppen in ontvangst en liet ze in haar handtas glijden. Fink herinnerde zich hoe ze vroeger op logeerpartijtjes door de koeienstal liepen, laarzen aan, hoe ze bij oom D op de traktor mochten, Fink op de wielkap, hoe oom D rondliep in de put van de melkmachine, de stalen zuigers van de spenen trekkend, de koeien stampend met hun groen besmeurde poten. Hoe de kalkoenen klokten, hoe de verse melk uit het kraantje smaakte, hoe de paasvuren brandden. Hoe vernietigend zijn oom gekeken had toen hij had gezegd dat hij niet zou gaan werken, maar schrijver wilde worden. Ik heb mijn leven lang gewerkt jongen. Een leven lang. En inderdaad kon oom D. niet langer lopen omdat zijn knieën versleten waren.

Nu zette Fink zijn handen in zijn zij en keek naar zijn talloze familieleden. Kon hij zichzelf blijven tussen al dit geweld? Kon hij ze misschien vertellen hoeveel hij van Bram hield? Behoorde dat tot de mogelijkheden?

Een vrouw met een boggel en een getinte bril reed met haar rollator tegen zijn enkels. Fink glimlachte en probeerde zich klein te maken zodat ze erlangs kon. Ze moest zich achter de rug van zijn neef langswurmen en er was zo weinig ruimte dat ze alsnog over zijn rood-suede tenen reed.

Fink bleef glimlachen.

Het rook er naar filterkoffie en vers gemaaid gras, naar frituur- en naar hoofdvet. Het rook er naar huidcrème van Oil-of-Olaz, naar kuilvoer en benzine.

"Ha Fink, hoe is het nou in de grote stad?"

"Tante Pietje, ja goed, ja goed, hoe is het met u?"

"Kon je je haar niet kammen voor het feest?"

Zijn nicht greep haar moeder bij de arm. "Mama, wees toch blij dat hij er is, hij is helemaal uit Amsterdam gekomen!"

"Hij kon toch ten minste zijn haren kammen? Iedereen kamt zijn haren. Of doen ze dat niet in Amsterdam? Doen ze dat niet in Amsterdam?"

Zijn nicht rolde met haar ogen, schudde haar hoofd en sleepte haar moeder bij hem weg.

Fink glimlachte.

Over de witte hoofden heen keek hij het zaaltje rond op zoek naar een zitplek.

Toen hij eindelijk zat, kreeg hij meteen een oranjekoek met slagroom en stukjes fruit voor zijn neus. Kauwend keek hij naar de bezoekers.

Wat opviel was dat alle mannen dezelfde stijl overhemd droegen: hagelwit met geborduurde tekentjes erop. De één had bloemetjes, de ander paarden een derde huisjes. Hij keek naar zijn eigen overhemd dat lichtblauw was en dat hij al sinds zijn studententijd droeg. De naden waren versleten en er misten een paar knopen, maar omdat hij het open droeg, viel dat niet op.

"Ja, ik was laatst in Dubai..." hoorde hij een neef zeggen.

"Een veiling jongen," zei een ander, "je weet wel hoe dat gaat, ze schenken bier en geen van die boeren wil voor een ander onder doen. Als jij vijfduizend biedt, dan kan ik dat ook, snap je? In Benthuizen ja."

Tussen twee happen slagroom en een half druifje door haalde Fink zijn telefoon tevoorschijn. Er was een bericht van Bram: "Hoe is het op het feest? Lukt het een beetje jezelf te blijven?"

Hij wilde juist iets typen maar toen voelde hij een zware hand op schouder. "He Fink jongen, hoe ben ie hier gekomen?"

Hij draaide zich om. Het was de zoon van oom D. die de boerderij had overgenomen toen de knieën versleten waren. Deze neef had geborduurde posthoorntjes op zijn buik: een buik die zo ver opbolde dat zijn andere hand er met een biertje op steunde.

Fink vertelde dat hij met zijn ouders was meegereden omdat er geen openbaar vervoer was in deze contreien.

"Neeje, neeje, wie holdt niet zo van de bus hiere. En de vrouw en de kindren? Ook alles kids?"

Fink knikte.

"Ja... Ja..." Er kwam een schaduw over de ogen van zijn neef en zijn huid werd een tint donkerderder. "Ja wat ik me nog afvroeg he... En eig'nliek wie allomoale wel, van de aanwezig'n hier zeg moar, dat mag 'ie best weet'n. Begriep íe wa'k bedoele? Wat wie oes afvroeg'n he: wat doe'ie nu eigenliek daore in Amsterdam?"

Fink had deze vraag al zien aankomen. Hij had er zelfs van wakker gelegen. Er waren verschillende antwoorden mogelijk die allemaal een even trieste uitwerking hadden. Hij kon de shockerende optie kiezen: "ik neuk mijn vriendje," zodat de familie alleen nog daarover zou praten. Hij kon liegen dat hij wel bezig was met solliciteren of dat hij een uitgeverij wilde oprichten. Hij kon een halve waarheid vertellen, dat hij voor zijn kinderen zorgde, wat hem verwijfd zou laten zijn in de ogen van deze rijke boer met zijn auto van een half miljoen.

In plaats daarvan keek hij zijn neef in de ogen en zei: "niks. Ik doe eigenlijk helemaal niks."

Zijn neef trok zijn wenkbrauwen op en bleef enkele seconden naar hem kijken. Het bier ging op en neer met zijn ademhaling.

Toen trok hij een stoel bij en liet zich daarop zakken. Hij bracht zijn grote kale hoofd dicht bij dat van Fink. "Zal ik 'ie's wat zegg'n?"

Hij rook zijn bieradem. Fink kantelde zijn hoofd iets naar achteren.

"Mien pa, heb dat toen tegen oe gezegd he, van dat schrijven. Maar hij heb nooit van koei'n 'ehoud'n. Hij haatte koei'n. En toch bleef ie doorgaan, dag in, dag uit in de stal. Want hij kon niet anders he, de boerderij moest doordraaien. Het moest. Je kan niet stopp'n. En ik ook. Elke dag maor weer. Melk'n. Voeder'n. Maai'n. Klompen aan, dag in dag uit. En dat jij nu hier komt en zegt dat ie niks doet daar in Amsterdam, gewoon niks, weet ie wat ik daarvan vind?"

Fink schudde zijn hoofd.

Het grote hoofd van de boer kwam nog dichterbij. "Ik vind dat verdomd dapper, ja, dat vind ik. Ik vind het dapper. Want er zijn er niet veel zoals oe in de familie. Het is allemaal maar geld, geld, geld, geld, geld wat die gast'n bezig houdt. En wat doen ze d'r met? Idiote ding'n. Dure auto's, vliegvakanties, cruises en weet ik wat nog. Maar dat ie nou zegt niks, dat vind ik mooi. Dat vind ik verdomd mooi. Gewoon niks. Ha!" Hij nam een slok van zijn biertje en stak zijn kolenschop van een hand op naar een andere neef (die had rode autootjes)

Een hoempapa orkest begon te spelen en er werd een schaal met minifrikadellen en kipnuggets (in de vorm van kipjes) onder hun neuzen gedrukt. Fink nam iets en doopte het in de mayonaise.

Toen hij even later in de wc stond, typte hij naar Bram: "het is eigenlijk best leuk." Daarna ritste hij zijn broek open en dacht even aan zijn vriendje.

Vond je deze tekst leuk? Deze schrijver wil graag meer lezers. Je kunt hem/haar op de volgende manieren helpen:
- Geef hierboven een hartje. Meer hartjes betekent meer lezers voor deze tekst.
- Laat hier beneden een reactie achter. Ook dit trekt weer nieuwe lezers aan.
- Stuur dit verhaal naar iemand die van lezen houdt.
Namens de schrijver: heel erg bedankt voor je hulp!! ❤

*Bram