De nieuwe - Jan Schuuring

Toen hij het schoolplein op kwam, wist ik meteen dat hij de nieuwe was. Prototype slungel: te lange armen en benen, smalle schouders, ronde rug. Om de zoveel stappen duwde hij zijn bril terug op zijn neus. Zijn houtje-touwtje jas was te kort bij de mouwen, maar zijn rugzak was enorm. Zo te zien had hij alle schoolboeken bij zich.

Vijf minuten later wees meneer Stotijn, wiskunde, naar een lege tafel.

'Ga daar maar zitten, naast Bram.'

Ik keek niet op toen hij naast me plaatsnam.

Tijdens de eerste pauze vroeg hij of hij mee mocht voetballen. Niemand reageerde. Hij ging in het doel staan, waarop wij wegliepen. Hij bleef staan alsof hij het niet doorhad. Dat maakte het nog erger.

Aan het eind van de schooldag hingen er broodkorsten en stukken bananenschil in de acht lussen van zijn jas. De vier houten knopen waren beklad met stift: op één stond een droevig gezichtje, op een andere het woord 'nerd' en op de onderste twee 'pier' en 'lala'. Hij keek naar zijn jas alsof hij niet zeker wist of het wel de zijne was. Toen hij hem aangetrokken had, wapperde hij met de panden. De meeste rotzooi viel eruit, twee stukken schil peuterde hij los.

'Je jas krijgt meer te eten dan jijzelf,' zei ik. Onder luid gelach sloop hij weg.

De dag erna had hij een andere jas aan, een waarvan de rits stuk was.

In pauzes begon ik met het geluid. Elke keer als hij iets zei, imiteerde ik het nasale geluid dat hij maakte als hij praatte. De anderen volgden mijn voorbeeld.

Toen hij tijdens de lunchpauze uit zijn luchtdichte beker dronk – wij dronken allemaal frisdrank uit blik - zagen we dat hij het ding steeds drie keer neerzette voor hij een slok nam. Onder zijn neus was een melksnorretje gegroeid.

'Ja, tel maar tot drie. Dat helpt. Ben je bang dat je anders morst met mammies melk, baby?' vroeg ik. Gejoel en gelach; sommigen sloegen me op mijn schouders, André maakte smakkende geluiden met zijn duim in zijn mond.

Tijdens de les maakte de nieuwe aantekeningen met een vulpen met op de punt van de zwarte dop een witte ster met zes afgeronde hoeken. We lachten hem uit.

'Alleen in China schrijven ze nog met vulpen, dooie,' zei ik. Geen idee of het waar was.

Toen hij zich naast zijn tafel bukte om iets uit zijn tas te kunnen pakken, schoof ik met mijn elleboog zijn pen van de tafel. Hij dook erop en zittend op zijn knieën draaide hij de pen op ooghoogte om en om, om en om. Toen pakte hij zijn schrift en - nog steeds zittend op de grond - zette hij op de binnenkant van de kaft allerlei strepen en kronkels en schreef zijn naam een paar keer. Hij schroefde de dop op de pen en deed hem in zijn etui. De rest van de les schreef hij met potlood.

In de grote pauze zagen we hem zitten in het fietsenhok. Zijn hoofd lag op zijn armen, die hij om zijn onderbenen had geslagen. Zijn schouders schokten.

Iemand stelde voor hem in de bezemkast op te sluiten. Hij stribbelde niet eens tegen.

Tijdens de les van meneer Leufkens wachtten we af wat er zou gebeuren. Onze geschiedenisboeken lagen opengeslagen voor ons op tafel. Na een kwartier kwam rector Garschagen binnen met zijn hand op de schouder van de slungel. Garschagens gezicht was rood, het gezicht van de slungel rood en nat. De laatste keek naar de grond toen hij zijn plaats naast me innam. Garschagen heeft de rest van de les een donderpreek over ons uitgestort. Leufkens schudde bijna onafgebroken zijn hoofd. Ik dacht aan de knikkende teckel op de hoedenplank van mijn vaders Alpine A290. Mijn schouders trokken samen van het ingehouden lachen.

In de dagen die volgden, zat hij in de pauzes op het klimrek, met zijn rug naar het voetbalveld. We deden alsof hij lucht was. Geen nasaal gemurmel, geen opmerkingen, geen kast … Alleen stilte.

Een week later was hij weg.

Vond je deze tekst leuk? Deze schrijver wil graag meer lezers. Je kunt hem/haar op de volgende manieren helpen:
- Geef hierboven een hartje. Meer hartjes betekent meer lezers voor deze tekst.
- Laat hier beneden een reactie achter. Ook dit trekt weer nieuwe lezers aan.
- Stuur dit verhaal naar iemand die van lezen houdt.
Namens de schrijver: heel erg bedankt voor je hulp!! ❤