Communicatie - Shamar Devan

De deuren van de trein sluiten. Lola heeft haar jurkje met zwart-witte strepen aan, op haar hoofd een grote zonnebril. Ze draagt beige slippers en ze wappert met haar hand voor haar gezicht.
'Het is niet uit te houden.' Lola graait in haar papieren Zara-tas en haalt haar flesje water eruit. Ik had een taxi moeten regelen, niemand laat zijn pracht met zulk weer met de trein reizen. Alleen sukkels.
'Nog twee haltes,' zeg ik.
Ze zucht en kijkt het raam uit.
'Maar het was leuk toch?'
'Mh-mh.'
'De positieve of de negatieve?'
Lola haalt haar schouders omhoog.
'Nou?'
'Het ging.'
'Wat is er?'
'Niks?'
'Je doet al de hele dag zo,' zeg ik.
'Hoe bedoel je?'
'Niet zo doen.'
'Wat? En nu heb ik het gedaan?'
'Je mag wel wat dankbaarder zijn. Ik heb alles betaald.'
'Ben ik toch ook, Jez-'
'Lola.'
'Die kleding boeit me niet eens. Ik ben je barbiepop niet.'
'Nou, wat boeit je dan wel?'
Ze zwijgt.
'Nou?'
Niets.
'Nou!' De andere mensen kijken op. Mijn blik valt naar de huizen waar de trein langs rijdt en ik verlaag mijn stem. 'Lo, ik hou van je. Maar als je godverdomme niet zegt wat ik misdoe en wat ik beter moet doen en wat je denkt en wat je vindt en wat je van me verwacht en hoe het gaat, wat moet ik dan?'
De trein komt tot stilstand. Lola staat op.
'Lola-'
'Ik loop wel.'

Vond je deze tekst leuk? Deze schrijver wil graag meer lezers. Je kunt hem/haar op de volgende manieren helpen:
- Geef hierboven een hartje. Meer hartjes betekent meer lezers voor deze tekst.
- Laat hier beneden een reactie achter. Ook dit trekt weer nieuwe lezers aan.
- Stuur dit verhaal naar iemand die van lezen houdt.
Namens de schrijver: heel erg bedankt voor je hulp!! ❤