We hebben een wekelijkse schrijfopdracht. Iedere vrijdag om 14:00 uur vragen we je om een tekst van 100 á 300 woorden te schrijven aan de hand van een opdracht. Je kunt jouw tekst een week lang hieronder in de reacties plaatsen. De redactie van De Slushpile kiest iedere week een winnaar. We maken die elke vrijdag om 12:00 uur bekend. De deadline van de schrijfopdracht is telkens de eerstvolgende vrijdag om 09:00 uur ’s ochtends. Elke schrijver kan één tekst per schrijfopdracht inzenden.
Stuur bij voorkeur je verhaal niet anoniem in. Gebruik je eigen naam of een pseudoniem.
De opdracht deze week luidt:
Schrijf een verhaal waarin een bijzonder gerecht en de smaak ervan centraal staan.
Vond je deze tekst leuk? Deze schrijver wil graag meer lezers. Je kunt hem/haar op de volgende manieren helpen:
- Geef hierboven een hartje. Meer hartjes betekent meer lezers voor deze tekst.
- Laat hier beneden een reactie achter. Ook dit trekt weer nieuwe lezers aan.
- Stuur dit verhaal naar iemand die van lezen houdt.
Namens de schrijver: heel erg bedankt voor je hulp!! ❤
Sterrengerecht
BeantwoordenVerwijderen‘Jij met je gewoontes,’ hoor ik haar in gedachten zeggen.
Ze heeft gelijk. Elke eerste zaterdag van de maand neem ik de tijd om uitgebreid te koken. Hoewel ik het recept uit mijn hoofd ken, vind ik het fijn om de klapper open te slaan op de beschrijving van het gerecht. In haar krullende handschrift staat de lijst met ingrediënten, de bereidingswijze en in de kantlijn in kleine kriebeltjes extra aantekeningen, zoals: Pas op met knoflook!
‘Als jij de kans krijgt, pak je veel te veel knoflook,’ hoor ik haar weer in gedachten zeggen.
Ik schuif de vierde teen in de pers en knijp hem uit boven de pan, waarin de uien met een beetje sambal staan te pruttelen in het vet van de zojuist gebakken karbonades.
‘Let op de temperatuur,’ zou ze zeggen.
‘Ja, ja,’ mompel ik voor me uit. ‘Alles onder controle.’
Ze weet dat ik lieg, denk ik.
Het citroensap, de basterdsuiker en gembersiroop staan al klaar op het aanrecht. Ik gooi de kommetjes leeg boven de pan, giet het water erbij en leg de karbonades terug. De geuren mengen zich tot één grote herinnering.
‘Ik hou van jou,’ haar stem klinkt alsof ze naast me staat.
‘Ik ook van jou.’
De deksel plaats ik half boven het gepruttel. Daarna dek ik de tafel weer voor twee en weer zal ik eten overhouden.
‘Ik mis je zo,’ zeg ik.
‘Ik jou ook,’ zegt ze lachend vanuit de foto in de kast.
Het kaarsje dat ervoor staat flakkert kort als ik erlangs loop.
Hij leunde tegenover haar over de keukentafel, een bord truffelrisotto tussen hen in. Ze had het met zorg bereid, zei ze, een recept van haar overleden moeder. Dit was de perfecte combinatie van haar herinneringen en haar idee over hoe het leven voorwaarts geleefd moest worden, zei ze. Hij nam een eerste hap en trok zijn neus op. “Te zwaar, te grondering. Je overdrijft met die truffel. Er zit totaal geen balans in.”
BeantwoordenVerwijderen“Dat is juist de essentie,” antwoordde ze, met een donkere trilling in haar stem. “Die diepe, aardse smaak is wat het zo speciaal maakt. Dit is niet zomaar eten. Dit ben ik.”
“Jij? Het is gewoon een mislukking,” beet hij haar toe. “Je probeert iets te bewijzen, maar jouw truffel is net zo overheersend als je denkt dat jij in onze relatie moet zijn.”
Ze keek hem met een opgetrokken wenkbrauw aan en trok langzaam haar keukenschort uit zodat haar curves zich stapsgewijs onthulden. “Misschien is dat het probleem. Jij proeft alleen wat je in je hoofd hebt, niet wat er echt is.”
Hij draaide zich van haar af, liep naar het aanrecht en spuugde de resten van wat hij in zijn mond had in de gootsteen. “En jij weigert te luisteren. Net als altijd.”
Verbeten pakte ze haar lepel en nam een hap. Ze liet de smaak in haar mond rondgaan en haalde diep adem, met haar ogen gesloten. “Misschien is deze risotto net als wij,” probeerde ze. “Te complex voor een enkele hap.”
Hij keek haar aan. Weer zo’n esoterische opmerking om te verhullen dat ze alleen maar met zichzelf bezig was, zich nooit afvroeg wat hij lekker vond.
“Laat maar. Ik bestel wel wat.” zei hij, pakte zijn iPhone en opende de Second Love app.
“Loop maar weg. Dat is wat je altijd doet.”
“Wat wil je dan?”
"grondering" moet zijn "gronderig"
VerwijderenWilde paprika – Han Maas
BeantwoordenVerwijderen‘Waar blijft de patat nou?’
‘Ik denk niet dat we die krijgen.’
‘Waarom niet?’
‘Stond niet op de kaart.’
‘Dat glaasje was wel lekker.’
‘Wel een beetje weinig.’
‘Wat was het trouwens?’
‘Geen idee.’
‘Gezellig, hè?’
‘Ja, gezellig.’
‘Weer eens wat anders dan konijn.’
‘Dat vind je toch altijd lekker met kerst?’
‘Dat wel!’
‘En de stoofpeertjes.’
‘Hou op, ik krijg honger.’
‘Vond jij die oesters lekker?’
‘We hebben ze in ieder geval een keer gegeten.’
‘Het is net of je kopje-onder gaat in de zee.’
‘De wijn is zuur. Een pilsje vind ik lekkerder.’
‘Het vlees scharrelt wel erg lang.’
‘Ze zijn ons toch niet vergeten?’
‘Ah, daar komt de ober aan.’
‘Hij gaat naar een ander tafeltje.’
‘Moet je hier betalen voor het toilet?’
‘Geen idee.’
‘Mevrouw, meneer, alles naar wens?’
‘We wachten nog op de brunoise gesneden gerookte wilde paprika.’
‘Tilt u het visje ietsje op, meneer. Kijk, daar achter die glanzend groene doperwt… Ziet u?’
‘Ik zie niets. Zelfs niet met mijn leesbril op.’
‘Jawel, ik tel algauw twee, nee, drie stukjes. En achter de artisjok hebben er nog twee zich verstopt; het zijn boefjes, hoor.’
‘En de rest ligt op meer dan anderhalve meter van elkaar, of is ontsnapt? Doe anders het raam even dicht.
Jullie driesterren-vermelding is omvangrijker. Om maar niet van de prijzen te spreken…’
‘Zie jij wat ik zie? Er brandt nog licht. Zal ik de afslag nemen?’
‘Ja!’
‘Goedenavond. Graag twee Big Mac en twee grote porties friet.’
‘Wilt u salade erbij?’
‘Welke salade heeft u?’
‘Paprikasalade, meneer.’
#foodie
BeantwoordenVerwijderenAls een geroutineerd regisseur zette ze haar smartphone nog eens op het statief. Ze voegde een antirimpel glamourfilter toe en stelde de timer in. Na de vorige keren had ze haar les wel geleerd. Dit kon niet meer fout gaan. Met deze nieuwste troef zou ze zeker viraal gaan.
‘Hallo lieve kindjes.
Daar ben ik weer. Ik heb deze ochtend mijn skincare routine opnieuw doorlopen en mijn gezicht op jullie aanraden na de gebruikelijke lagen crèmes verwend met Zwitsal Op ‘T Wangetje, mijn nieuwe favorite. Zodat ik er helemaal slay bij sta voor dit hot nieuws. No cap, maar ik bet dat jullie dit geweldig vinden! Mijn huisje was inderdaad wat cringe, sorry. Maar ik heb het speciaal voor jullie opgeknapt. Alles helemaal vegan en bovendien geen gluten meer. Ik ben er helemaal skibidi van, maar dat is nog niet alles. Mijn nieuwe deuren en kozijnen zijn uitgevoerd in Dubai chocolade. Ja, echt! Zó romig, zo smooth, letterlijk delulu-worthy. Zie ik jullie zo verschijnen? Gewoon de broodkruimels in het bos volgen.
Daag!’
De heks controleerde het filmpje en drukte op verzenden.
Vervolgens stookte ze de oven vast warm.
Watertandend sprak ze tegen het vuur, ‘Laat die Hansjes en Grietjes maar komen.’
Om Arlo te motiveren heb ik dit verhaal voorgelezen. Ik zat met een bepaald soort hoge stem in mijn hoofd (ik vond dat heel sterk geschreven). Maar met mijn stem dat uitspreken ging niet zo makkelijk.
VerwijderenHet isntoch enigzins gelukt. Blijkbaar komt er iets met bewegende spaghetti aan.
Go Arlo!
VerwijderenDating
BeantwoordenVerwijderenIk swipe een paar keer naar links en stop dan bij een foto. Ze heet Catherine.
Als ze aan komt lopen in het restaurant herken ik Catherine van haar foto, dat is een opluchting.
‘Hi,’ zegt ze.
‘Hallo Catherine, aangenaam kennis maken.’
‘Hi,’ zegt ze nog een keer.
Ik doe een poging om haar stoel aan te schuiven, maar ze zit al. Mijn half gebogen houding met twee gestrekte armen blijft in de lucht hangen. Dus ik ga maar weer zitten.
De ober heeft klaarblijkelijk instructies om de maaltijdsalade te pushen.
‘Wat zit er in, in die salade?’ vraagt Catherine. Ze glimlacht naar hem.
‘Het is een gemengde salade met gevierendeelde kwarteleitjes, lekker gegaard in een za'atar sausje. Daarbij wat krokantjes van lekker ingelegde en gedroogd paardenbloemblad met een mooie bestuiving van een beetje galangawortel, een gembertje, nigella, en een snufje gemalen kurkuma. Daarover een lekker dressinkje van gefermenteerde eendenerwten en komkommerbloesem, afgetopt met een mooie bereiding van biefstukpuntjes, of anders gerookte sesamballetjes als u kiest voor de vegetarische variant. Wilt u vandaag veganistisch gaan, dan kunnen we de kwarteleitjes vervangen door mooie stukjes gedroogde zeewierpastei.’
‘Oh ja, de vegetarische graag. Dat klikt zálig,’ dweept ze.
Naar mij glimlacht ze niet.
‘Voor mij de biefstuk. Zonder fratsen,’ zeg ik als de jongen mijn kant op kijkt.
‘Komt eraan, mevrouw, meneer.’
‘Nou zeg, je hoeft echt geen mevrouw te zeggen, hoor!’
Hij glimlacht, ze glimlacht terug.
Ze vraagt of ik haar salade wil proeven, maar ik hou daar niet zo van, eten van andermans bord. Maar ze dringt aan en ik neem een vorkvol van haar salade. Het smaakt naar de voorgewassen gemengde salade uit een zak van de Appie met een muffe dressing. Geen idee wat za'atar is, of galangawortel, maar het ruikt naar het lint uit de wasdroger.
We weten beiden dat het niet meer gaat worden dan deze lunch.
Nootachtig
BeantwoordenVerwijderenTussen de ijzige bergtoppen rondom hen zweeft een Andescondor. Niemand van de groep heeft er oog voor; ze zien alleen het blik dat van hand tot hand gaat.
‘Niet denken, Parrado,’ zegt Canessa.
Maar Parrado denkt wel. Hij denkt aan Delgado’s moeder. Hoe ze dit aan haar moeten vertellen, als ze het zelf overleven. Hoe haar zoon in zijn slaap gehuild had. Hoe hij “compadre” zei tegen iedereen, ook tegen de piloot, vlak voordat ze in dikke mist neerstortten.
Parrado pakt een stuk vlees van het bovenbeen van Delgado. Gekookt in een roestig blik met wat grassprietjes in gesmolten sneeuw. Hij ruikt eraan. De geur doet hem denken aan nat karton. Een rilling loopt langs zijn ruggengraat. Hij brengt het vlees naar zijn mond. Het plakt even aan zijn lippen. Hij duwt het naar binnen. Pas na lang kauwen kan hij het doorslikken. Bij de tweede hap proeft hij een soort bitterheid, als verbrande walnoot.
'Nootachtig,' mompelt hij.
Om hem heen zitten de anderen met gebogen hoofden. Sommigen kauwen met gesloten ogen. Rodríguez prevelt gebeden tussen de happen door. De jonge Nicolich kokhalst. Het vlees blijft hangen tussen hun tanden. Parrado voelt niet helemaal zonder schaamte hoe de warmte terugkeert in zijn lichaam.
Wanneer de schemering zich nestelt tussen de brokstukken van het vliegtuig, glijdt hij weg in een droomslaap. Delgado zit naast hem en slaat hem breed lachend op zijn schouder. “Compadre” zegt hij.
Opeens verandert alles. Stukken van zijn eigen lijf gaan rond en verdwijnen in de monden van zijn metgezellen. Iemand zegt: ‘Nootachtig.’
Ravioli met tomatensaus
BeantwoordenVerwijderenHij is vergeten hoe het was, denk ik.
‘Elektrisch?’
De pastamachine die hij heeft gekocht, lijkt precies op het verchroomde, glimmende apparaat dat we al jaren in de kast hebben staan, maar in plaats van de hendel waaraan gedraaid moet worden, zie ik een motortje.
‘Ja, handig toch?’
Raviolistempels; in diezelfde dure kookwinkel gekocht.
Ik kijk naar de lap deeg die uit de machine rolt.
‘Is dat hetzelfde deeg als voor lasagne?’
Hij kijkt me aan en ik besef dat ik domme vraag stel.
‘Natuurlijk niet. Voor ravioli moeten er een paar extra eierdooiers in.’
Ik vraag niets meer, maar bekijk de ingrediënten: gehakt, ham, Parmezaan — dat zal voor de vulling zijn — en trostomaatjes.
Het recept lees ik op zijn iPad: basilicum, een sjalotje, twee tenen knoflook en oregano. Een pot met verse basilicum zie ik in de vensterbank staan.
Hij wijst naar de fles wijn; in overleg met de slijter aangeschaft, weet ik.
Ik heb altijd gekookt, maar sinds zijn pensioen heeft hij zich erin verdiept.
De eerste keer dat we samen op vakantie gingen — kamperen — maakten we ravioli met tomatensaus. Met de blikopener van zijn zakmes verwijderde hij de deksel. Voorzichtig zette ik het blik op de eenpits campingaz-brander. Terwijl we een sjekkie draaiden en rookten, keken we hoe de tomatensaus langzaam begon te pruttelen.
De pasta was zacht; voor de vulling leken niet alleen eetbare delen van het rund te zijn gebruikt. De kleurstof van de tomatensaus liet onverwijderbare vlekken na, en de Spaanse wijn was te zoet.
Kun je daarnaar terugverlangen? Ik kijk nog eens naar de amateur-chef-kok. Ja, daar kan ik echt naar terugverlangen.
Hemelse modder
BeantwoordenVerwijderenHet bladerdek van de eik strooit grillige patronen op het houten tafelblad. Josine is opgelucht dat deze plek in de schaduw nog vrij is. Even verlost van de hitte in de stad. Verlost van Frank. Op deze vertrouwde plek hoopt ze haar rust terug te vinden.
Steeds weer flitsen zijn woorden door haar hoofd: ‘Ga niet weg, Josine, ik beloof je dat het niet meer zal gebeuren.’
Te vaak heeft ze hem geloofd, te veel nieuwe kansen gaf ze hem. Nu is het haar tijd.
De ober plaatst een hoge glazen coupe voor haar neer, gevuld met hemelse modder. De bovenlaag glanst, donker en zijdezacht. Josine neemt een hap, sluit haar ogen; de rijke, romige chocolade vult haar mond. Zoet, met een bittere ondertoon. Ze leunt achterover, geniet van het moment. Er is niets anders dan deze verrukkelijke mousse. Haar tong glijdt over haar lippen, vangt een laatste restje slagroom.
Ze opent haar tas om een tissue te pakken. Het scherm van haar telefoon licht op, zwak in het schaduwlicht.
Een gemiste oproep. Frank.
Heel even aarzelt ze. Dan klapt ze de telefoon dicht en duwt de tas van zich af.
In de verte, tussen de bomen, klinkt gitaarmuziek. Daar tussendoor klinkt het gelach van kinderen.
Op deze plek was ze ooit gelukkig. In dit bos plukte ze bramen en frambozen, die haar moeder verwerkte tot jam en sap.
De geur van pure chocolade hangt nog om haar heen, diep en troostrijk.
Herinneringen wellen op: de warme chocolademelk die haar oma maakte, toen ze als kind van haar fiets was gevallen. De trommel met roze koeken in het dressoir, de geur van vanille in haar keuken.
Een zachte bries strijkt langs haar huid. De zon verschuift; vlekken licht glijden traag over het mos.
Josine glimlacht.
Mooi!
VerwijderenDeze reactie is verwijderd door de auteur.
BeantwoordenVerwijderenDeze reactie is verwijderd door de auteur.
VerwijderenDeze reactie is verwijderd door de auteur.
BeantwoordenVerwijderenCafé Memoria
BeantwoordenVerwijderenVerzadigd van parken, standbeelden en kerken. Zo eindigt mijn verdwalende reis bij een grote zware deur. Gotische letters lezen 'Café Memoria'. Mijn knorrende maag trekt mij binnen.
Geurkaarsen verspreiden mijn jeugd, pappa, mamma, spelen en wroeten in de tuin. Het café is leeg met enkel wat gasten aan de bar. Ze maken plek vrij voor mij. Het naambordje van de barvrouw is moeilijk. "Uh, Méfie St. O’Pheles? Heeft u een menukaart?”. Ik krijg een dik boek, vol met gekke namen. “Peer’s tropical lady? Zijn dit cocktails?”
“Een aanrader.” klinkt een gerimpelde stem vanuit de hoek.
“Ok, doe die dan maar.”
Het lijkt normale cognac. Gesipt met gesloten ogen, flits een donkere danser voorbij. Afrikaans, sexy. Hij voelt dichtbij. We verdwijnen in een hoekje. Onze lippen naderen. Verschrikt openen mijn ogen, kriebels over mijn lijf. “Wat is dat!?”
“Dat is Malaika, onze allereerste kus.”
“Malaika? Ik zag een man.”
“Ah, ben je van de andere kant? Dan kun je deze moedermelk beter niet nemen.”
“Moedermelk?”
“Jazeker, mijn andere favoriet, proef maar wat van mij,” schuift hij zijn glaasje toe.
Het ruikt als gewone melk, maar proeft zoetig met gras en groente.
“Jij hebt geen kinderen hè? Moedermelk, dat is het eerste. Niemand herinnert dat goed. Ik heb ooit nog wat geprobeerd. Ach, mijn lieve vrouw en kinderen …” De man nipt zijn melk en laat tranen rollen.
Méfie toont mij de rekening.
“Zeshonderd woorden? Ik heb maar driehonderd.”
“U kunt ook betalen met uw allerbeste eet herinnering.”
De Malaika man met zijn melk sust me, “Iedereen kan altijd langskomen om terug te proeven. Het kost alleen steeds wat dementie. Of kom met zeshonderd woorden.”
Vertwijfeld doe ik mijn betaling en stap op. Buiten probeer ik te bedenken wat die Méfie mij heeft afgenomen. Ik, ik herinner het niet.
Deze reactie is verwijderd door de auteur.
BeantwoordenVerwijderenVolgens de Efteling-app is het vandaag niet eens ‘druk’, maar ‘normaal’. Ik houd het op ‘heel druk’, maar dat is hier normaal. Jannie heeft met de kinderen een tafeltje in beslag genomen in Station de Oost. De rij voor het gedeelte waar je frites en snacks kunt bestellen mist alleen nog een bordje dat zegt: “Wachttijd vanaf hier: nog 30 minuten”.
BeantwoordenVerwijderenHet kroost heeft honger, dus ik sluit toch maar aan. Al snel heb ik in de gaten dat dit inderdaad niet op gaat schieten. Straks gedrein aan het tafeltje. Jannie die weg wil. Dan zie ik een oplossing: een wand met glazen luikjes waarachter zich het bruine fruit bevindt: hamburgers, kroketten, frikandellen, kaassoufflés. Bankpasje ertegenaan houden en je kunt er een openen. En in de middelste rij: de mexicano. De rest kan me redelijk gestolen worden, maar dit is mijn favoriet. Hij heeft veel weg van een frikandel, alleen de textuur is steviger. En wat hem perfect maakt, is de pittigheid. Precies dat wat een frikandel nog mist, die bite: die heeft de mexicano.
Er is er nog één. Alleen precies met de kolom vakjes waarin die ligt, is al een man voor mij bezig. Hij houdt zijn pasje voor het bovenste luikje, terwijl dat duidelijk leeg is. Toch trekt hij het open. En zo bij het volgende luikje. En het volgende. Ik heb vandaag al heel wat idioten gezien, maar deze spant de kroon.
‘Meneer, die vakjes moeten nog gevuld worden,’ besluit ik maar in te grijpen.
‘Weet ik,’ zegt hij zonder mij aan te kijken. Onverstoord gaat hij verder. Nu is het luikje met de mexicano aan de beurt. Dat blijft juist dicht.
‘Meneer!’
Dan zie ik het koffertje met gereedschap dat naast hem staat.
‘Technische dienst’ staat erop.
Vriendelijk lachend kijkt de man mij nu aan.
Opgepoetst
BeantwoordenVerwijderenDe supermarkt verkocht natuurlijk vooral vis. Onze culinaire drie-eenheid bestond zodoende uit de barbecue, de vertaalapp en de instructies achter op de visverpakking. Mijn toenmalige vrouw was opgegroeid in Goes en had me meteen mosselen leren eten, omdat ik zelf alleen zeevruchten in de vorm van chocola lustte. Ze gaf me die zomer in Spanje haar cursus voor gevorderden.
Het was de laatste avond. Het zoute water kabbelde om ons heen. Ze voelde mijn opwinding en trok haar bikini uit. We vreeën in zee, kleedden elkaar lacherig aan en slenterden over het strand. Op het terras bestudeerde ik de plattegrond. Vertaald in het Nederlands hadden de wijkjes en straten best smakelijke namen: De Thee, De Groente. Ons vakantiehuis stond aan de Calamares in Het Gerecht. De tapas en paella smaakten hemels. We dronken wijn en voelden elkaars benen onder tafel. Ik maakte een foto van de menukaart en samen gokten we de kruiderij.
Aan die smaak denk ik terug. Niet dat kokkerellen me slecht afgaat. Het eten koop ik bij de visboer. De meeste vrienden komen elke zomer trouw. De kinderen spelen graag in het grote bad in de achtertuin. Het was tweedehands en alsnog een rib uit ons lijf. Ook zelf verdween ik een tijdlang graag onder dat water.
De Spaanse keuken is nu mijn specialiteit. Mijn vriendin is leuker en niet zo dwingend. Grappig genoeg ken ik haar via Marktplaats – ze verkocht me haar zwembad. Die transactie eindigde zo teder, daar was ik allang niet meer aan gewend. Via de kinderen schemert soms door dat ik eigenlijk kieskeurig en pietluttig ben. Dergelijke taal doe ik af als haat van mijn ex. Toch lukt het me weer niet om die zomerse smaak van tapas te evenaren. Het is de schuld van dat viswijf dat me nog steeds niet loslaat.
De kamer was donker zoals in restaurants, waar enkel het licht van waxinelichtjes de sfeer van zogeheten gezelligheid creëert. In de kamer mochten er geen kaarsjes aan. Het was het daglicht dat door gesloten bloemetjesgordijnen de kamer in oranje hulde. Janna was voor het eerst uiteten zonder ouders, in de geel gemuurde kamer van Lisa, met haar moeder als chef.
BeantwoordenVerwijderen“Wat staat er op het menu?” vroeg Janna. Ze had haar nieuwe paarse jurkje aangetrokken voor de gelegenheid.
“Chili con carne. Speciaal recept van de chef,” antwoordde Lisa met een serieuze blik op het groene servetje, dat ze nauwkeurig in een ruitje vouwde.
“Oh, lekker,” zei Janna glimlachend. Ze had geen flauw idee. Haar vingers rolden de zoom van haar jurk op tot haar zwarte glitterpanty zichtbaar werd. Die vond Lisa’s moeder, Marlies, vorige keer zo prachtig. Janna vond Marlies prachtig. De vrolijke rimpeltjes naast haar ogen als ze lachte en de drie moedervlekken op haar linkerwang.
De kamerdeur opende en Marlies kwam breed lachend naar binnen met twee stomende borden. “Ta-da! Jullie hadden besteld, tweemaal de chili con carne à la Marlies!” Ze plaatste de borden zachtjes op tafel - een kist met wit tafellaken – en maakte een triomfantelijke buiging. Janna zag de ronding van haar borsten en keek snel naar haar bord.
Naast de roodbruine massa zag ze daar twee oranje bollen glanzen. Perzik, dat kende ze. Halve perziken uit blik, omhuld in een glimlaagje van zoete siroop. Fronsend nam ze een eerste hap vlees en rijst. De hete, zoutige massa vulde haar mondholtes en stookte een fikkie op haar tong. “Lekker. Wel heet,” zei ze met een wapperende hand. Lisa knikte met haar mond vol.
Janna prikte haar vork vervolgens in een oranje bol en nam er een grote hap van. Sap sijpelde over haar kin. Een zoete golf doofde haar tong. Haar lippen in siroop gestift. Zacht vlees langs zacht vlees. Een lauwe douche na een brandende stranddag. Koele after sun met kokos en papaya geur. De liefkozende handen van Marlies die het op haar gloeiende huid smeren. Marlies.