We hebben een wekelijkse schrijfopdracht. Iedere vrijdag om 14:00 uur vragen we je om een tekst van 100 á 300 woorden te schrijven aan de hand van een opdracht. Je kunt jouw tekst een week lang hieronder in de reacties plaatsen. De redactie van De Slushpile kiest iedere week een winnaar. We maken die elke vrijdag om 12:00 uur bekend. De deadline van de schrijfopdracht is telkens de eerstvolgende vrijdag om 09:00 uur ’s ochtends. Elke schrijver kan één tekst per schrijfopdracht inzenden.
Stuur bij voorkeur je verhaal niet anoniem in. Gebruik je eigen naam of een pseudoniem.De opdracht deze week luidt:
Schrijf een verhaal over een persoon met de naam Alice Yung (geboren in 1991, overleden in 2021)
Vond je deze tekst leuk? Deze schrijver wil graag meer lezers. Je kunt hem/haar op de volgende manieren helpen:
- Geef hierboven een hartje. Meer hartjes betekent meer lezers voor deze tekst.
- Laat hier beneden een reactie achter. Ook dit trekt weer nieuwe lezers aan.
- Stuur dit verhaal naar iemand die van lezen houdt.
Namens de schrijver: heel erg bedankt voor je hulp!! ❤
Verlangen naar zee
BeantwoordenVerwijderenPapa,
De verloskundige zegende het altaartje van Tudi Gong bij de deur. Zo zal Alice wel de slimste zijn geworden. Ik was tien toen je naar Hong Kong ging. Daar leerde je haar moeder kennen. Ik noem haar Irene Yung; mama zegt Pekinees. Op mijn veertiende mocht ik er zelf heen. Ik heb de hele geboorte meegemaakt, nou ja, van een afstandje, maar ik mocht lekker moederen.
Al vanaf haar zesde wilde ze hele zomers in ons vakantiehuis in Brighton zijn. Daarom kregen wij de schuld. Behalve Irene zijn we allemaal Brits, zo zal het wel zijn begonnen. Sinds de lockdowns bleef ze hier – online colleges geven kan wereldwijd. Aan de Hong Kong University is het acht uur later. Dat werk nam ze dus 's middags op en zond ze 's nachts uit.
Tot een uur of drie nam ze altijd vrij. De Atlantische Oceaan deed haar aan het Ocean Park denken. Elke week even bellen met Irene, tot de Pekinees corona kreeg en overleed. Op haar vijftigste, zes jaar ouder dan ik. Jij woonde in Peking en spraken we nog maar zelden. Aan Irene had je een fascinatie voor China overgehouden en je onderschat de veranderingen steevast. Toen Hong Kong Chinees werd: geld doet wonderen. Toen Alice verplicht ‘burgerschapsles’ moest gaan geven, vanuit fucking Brighton: doe het voor de vorm. Wij zagen haar afbladderen.
Maar waarom kwam je niet hierheen naar mama’s begrafenis? Corona mijn reet. Je dochter had je nodig. Ze had een opgenomen filmpje met indoctrinatie bijna kokhalzend ingesproken. Dat raffelde ze op dubbele snelheid af na elk college. Jij was haar enige familie. Komt het ook niet gewoon een beetje daardoor, papa? Ja, ze las graag Virginia Woolf. De Chinezen vielen haar steeds vaker lastig. Ze verdronk zogenaamd. Maar kom op. Heb het gore lef om samen met mij naar haar begrafenis toe te gaan. Je hebt geld zat om hier overmorgen gewoon op tijd te zijn. En je houdt potdomme van ons.
Anna
Alice Yung (1991–2021)
BeantwoordenVerwijderenDe kamer is wit, zoals alle ziekenhuiskamers. Naast haar bed staat een infuusstandaard, kaal als een uitgediende vlaggenmast. Vanochtend zijn de ‘feestelijke’ zakken – de een roze, de ander goudgeel – weggehaald. De arts had gezegd dat het nu ieder ogenblik zover kon zijn. Misschien vannacht, hooguit morgenochtend.
Haar vader was gisteren even geweest. Ze hadden met weinig woorden en verlegen - bijna vreemden -afscheid genomen.
Alice heeft nooit in God geloofd. Ook nu niet. Ze wil geen priester, geen rituelen. Ze heeft haar leven strak en nuchter geleefd. Geen kinderen, geen huisdieren, geen chaos. Projectmanager was ze. Deadlines, schema’s, budgetten — dáár zat haar houvast. Haar vriendinnen noemden haar ‘Alice Agenda’.
Ze draait haar hoofd iets opzij, zoekt de ogen van haar moeder.
‘Wil je iets?’ vraagt die.
‘Nee.’
Dan, na een stilte: ‘Misschien… een stukje sinaasappel.’
De moeder knikt, opgelucht iets te kunnen doen. Ze loopt de kamer uit.
Alice sluit haar ogen. Haar ademhaling is oppervlakkig.
Zes jaar geleden. Spanje. Hij speelde gitaar voor haar onder een pergola. Zij zat op de grond, zand aan haar kuiten, een glas wijn in haar hand. Toen kon ze nog lachen, vrijuit lachen. “Dit is leven” zei ze. En hij zei: “Blijf dan”. Ze had niet geantwoord. Op maandagochtend moest ze terug op kantoor zijn. Ze had moeten blijven – met hem, met niets. Dat was genoeg.
Als haar moeder terugkomt ligt Alice met haar haar ogen halfopen, een glimlach om haar mond. Ze reageert niet meer. Haar gezicht en lippen zijn nog warm. De dood is gekomen zoals zij zelf vaak arriveerde: zonder drama, net op tijd.
Alice Yung (1991–2021)
BeantwoordenVerwijderenMet de dood van Alice was ook mijn leven voorbij. Niet letterlijk natuurlijk, al zou dat beter zijn geweest. Voor haar ben ik hiernaartoe verhuisd, naar New York. Geëmigreerd.
Ik was er voor mijn werk. Na die eerste ontmoeting is ze naar Nederland gekomen. We hadden daar een mooie tijd. Ze maakte kennis met mijn familie. Toch werd duidelijk dat onze toekomst daar niet lag. Ik heb alles achtergelaten en ben met haar mee teruggegaan.
Ze had toen nog maar vijf jaar te leven, realiseer ik me nu.
De periode direct na haar dood zou bepalend zijn voor de rest van mijn leven. Ik kon niet praten over wat er gebeurd was. Toch moest dat. Het waren moeilijke gesprekken. Pas bij onze tweede afspraak begon ik te praten. Ze luisterde, maar maakte geen aantekeningen.
‘Kunnen we er doodslag van maken?’ vroeg ik, terwijl ik het antwoord eigenlijk al wist.
‘Je hebt het wapen van huis meegenomen,’ herinnerde ze me.
‘Een crime passionnel — daar kunnen we zeker ook niks mee?’
De advocate nam niet eens de moeite die vraag te beantwoorden. Was een mannelijke advocaat beter geweest? Ik had meer begrip verwacht voor mijn daad.
Tussenwereld
BeantwoordenVerwijderenAlice Yung (1991-2021)
21 maart 2021
De stad gonst van stemmen en verkeer. Mensen lopen langs me heen, telefoons aan hun oor. Alles dendert door. Ik sta stil. Al een paar minuten. Of misschien langer.
In mijn hoofd klinken de woorden van de arts na. Ze splijten mijn leven in een vóór en een ná.
Ik vlucht naar het park. De magnolia’s staan in bloei, alsof er niets is veranderd. De lucht ruikt naar vochtige aarde en jonge bladeren. Ik ga op een bankje zitten. De geluiden van de stad klinken door. Ver weg en toch vlakbij.
Hoeveel tijd heb ik nog? De arts kon het niet zeggen. ‘Afwachten,’ zei hij. Daarna ging het over behandelplannen en kanspercentages. Loze woorden, maar ook woorden die als roofdieren op de loer liggen.
Mijn handen zijn dezelfde als gisteren. Nog niet de handen van een patiënt. Wanneer wordt iemand dat eigenlijk? Direct na de diagnose? Na de eerste behandeling? Of pas als je jezelf niet meer herkent in de spiegel?
Een windvlaag ritselt door de bladeren. In de verte roept een kind. Een hoge stem, licht, vrij. Ik probeer me te herinneren hoe het was om nergens aan te denken. Om gewoon een lichaam te zijn dat beweegt zonder dat je je ervan bewust bent.
Op de rand van het pad liggen roze bloesemblaadjes, achteloos neergedwarreld. Zo pril, zo volmaakt, nog niet aangetast.
Ik vraag me af of een voorbijganger zou kunnen vermoeden, wat ik zojuist heb gehoord. Is het aan me te zien, of kan ik nog even gewoon een vrouw zijn die in de zon zit?
De zon schijnt fel vandaag en schaduwen zijn scherp als gesneden papier.
Mijn telefoon trilt in mijn jaszak. Ik neem niet op.
De stad zuigt me weer naar zich toe. In een etalageruit vang ik mijn spiegelbeeld. Mijn gezicht is hetzelfde als gisteren. Toch is er iets veranderd: alsof er tussen mij en de wereld een glazen wand is gekomen, die me buitensluit.
De nacht waarop Alice Yung stopt te bestaan.
BeantwoordenVerwijderenEen kleine mooie vrouw, type barbiepopje, verschijnt aan mijn barretje. Haar krachtige zelfverzekerdheid straalt een kring van mensen om haar heen en verandert mijn cocktailstand in een klein toneel. ‘Mag ik een passion fruit caipirinha?’
‘Jazeker,’ en ik ga aan de slag.
‘Niet met zoveel ijs alstublieft.’
‘Is goed, maar meer ijs maakt het wel lekkerder hoor.’
‘Nee daar hou ik niet zo van.’
Hmmm, deze meid denkt vast dat ze hierdoor meer Cachaça krijgt. Is deze kleuter eigenlijk wel oud genoeg?
‘Ben je trouwens wel achttien mag ik je id zien?’
‘Wat, weet je wel wie ik ben?’
‘Nee.’
licht geïrriteerd trekt ze haar pas
Lies de Jong
20 December 1991
‘Ah ok, Lies. Boogschutter van 30 lentes oud.’
‘Ssshh, ik ben 29, en mijn naam is Alice.’
Ik zet haar Caipirinha neer op een servetje. Ze pakt het en draait om, klaar om over de dansvloer te flaneren. Ik sta verbijsterd. Ze wil vertrekken zonder te betalen. ‘Uh, 15 euro?’ Een wat langere man, waarschijnlijk haar vriendje, trekt zijn portemonnee met een rood gezicht.
‘Ken je mij echt niet? Ik ben Alice Yung. Iedereen kent mij.’
‘Nee, niet iedereen. Niemand is de enige persoon die iedereen kent.’
‘Ik heb meer dan vijftig duizend volgers op vlogTube.’
‘Oowkeee? Alice, weet jij hoeveel Nederlanders er zijn.’
‘Ja! Vijftien miljoen!’ zegt ze trots.
‘Zucht, nee dat is het liedje. Er zijn zeventien miljoen vijfhonderdduizend negenhonderdvierenzestig inwoners. Dat betekent dat gemiddeld in een bus, 34 mensen, slechts één persoon jouw volger is.’
Lies kijkt een beetje beteuterd. ‘Mag ik toch wat meer ijs?’ Ik schep wat bij en geef de lange man zijn wisselgeld terug. ‘Honderd min vijftien maakt vijfenzestig. Alsjeblieft.’ Zijn lege blik staart naar de briefjes. Hij denkt na, lijkt het, en pakt het vijfje, ‘Hier fooi.’
Kleine slordig fouten
Verwijderenvijftig duizend -> vijftigduizend
trekt zijn portemonnee -> pakt zijn portemonnee
caipirinha -> Caipirinha
en er zal wel meer zijn. Kun je login via google account combineren met pseudoniem?
Deze reactie is verwijderd door de auteur.
VerwijderenDeze reactie is verwijderd door de auteur.
VerwijderenDe nacht waarop Alice Yung stopt te bestaan.
VerwijderenEen kleine mooie vrouw, type barbiepopje, verschijnt aan mijn barretje. Haar krachtige zelfverzekerdheid straalt een kring van mensen om haar heen en verandert mijn cocktailstand in een klein toneel. ‘Mag ik een passion fruit Caipirinha?’
‘Jazeker,’ en ik ga aan de slag.
‘Niet met zoveel ijs alstublieft.’
‘Is goed, maar meer ijs maakt het wel lekkerder hoor.’
‘Nee daar hou ik niet zo van.’
Hmmm, deze meid denkt vast dat ze hierdoor meer Cachaça krijgt.
‘Ben je trouwens wel achttien mag ik je id zien?’
‘Wat, weet je wel wie ik ben?’
‘Nee.’
licht geïrriteerd trekt ze haar pas
Lisa de Jong
02 DEC/DEC 1991
‘Ah ok, Lisa. Boogschutter van 30 lentes oud.’
‘Ssshh, ik ben 29, en mijn naam is Alice.’
Ik zet haar Caipirinha neer op een servetje. Ze pakt het en draait om, klaar om over de dansvloer te flaneren. Ik sta verbijsterd. Ze wil vertrekken zonder te betalen. ‘Uh, 15 euro?’ Een wat langere man, waarschijnlijk haar vriendje, pakt zijn portemonnee met een rood gezicht.
‘Ken je mij echt niet? Ik ben Alice Yung. Iedereen kent mij.’
‘Nee, niet iedereen. Niemand is de enige die iedereen kent.’
‘Ik heb meer dan vijftigduizend volgers op vlogTube.’
‘Oowkeee? Alice, weet jij hoeveel Nederlanders er zijn?’
‘Ja! Vijftien miljoen!’ zegt ze trots.
‘Zucht, nee dat is het liedje. Er zijn zeventien miljoen vijfhonderdduizend negenhonderdvierenzestig inwoners. Dat betekent dat in een gemiddeld groep van 34 mensen slechts één persoon jouw volger is.’
Lisa kijkt beteuterd. ‘Mag ik toch wat meer ijs?’ Ik schep wat bij en geef de lange man zijn wisselgeld terug. ‘Alsjeblieft, honderd min vijftien maakt vijfenzestig.’ Met lege blik staart hij naar de briefjes. Hij denkt na, lijkt het, en geeft het vijfje, ‘Hier fooi.’
Het mooiste meisje van de klas
BeantwoordenVerwijderenMaanden heeft hij naar deze dag toegeleefd. De dag van de reünie.
Hij is altijd aan haar blijven denken, aan Alice. Zes jaar lang had hij haar aanbeden en bewonderd, van een afstandje. Ze was niet alleen het mooiste meisje van de klas, maar ook het liefste, het slimste, het aardigste en het populairste meisje van de klas. Van de klas? Van de hele school!
Zelf was hij altijd gewoontjes geweest. Hij stak niet onder het maaiveld uit, maar zeker ook niet erboven. Nooit had hij het aangedurfd, om Alice te vertellen hoe verliefd hij op haar was. Hij had altijd genoegen genomen met zijn plekje in de schaduw.
En toen was daar die gevreesde dag van het eindexamenfeest, de dag waarop Alice uit zijn leven zou verdwijnen. Hij ging medicijnen studeren, maar Alice, Alice ging de wereld redden. Samen met het Rode Kruis. Dus had hij besloten dat het zinloos was om haar alsnog te vertellen wat hij voor haar voelde. Het zou echt niks veranderen. Alice was voorbestemd voor grootse dingen, dat wist hij net zo zeker als dat de zon altijd opkomt in het oosten.
Maar vandaag, zestien jaar later, zal hij haar weer zien. En vandaag zal hij haar eindelijk gaan vertellen dat hij nog steeds aan haar denkt. Misschien is ze wel getrouwd en heeft ze vier kinderen, maar dat maakt niet uit. Hij moet het haar gewoon vertellen.
Vol verwachting stapt hij het oude schoolgebouw binnen, terug in de tijd. Hij herkent Eefje direct, de beste vriendin van Alice. Ze begroet hem hartelijk.
‘Alice zou het prachtig gevonden hebben om je weer te zien.’
‘Is ze er niet’, de teleurstelling druipt van zijn vraag af.
‘Alice is dood Bas. Al vier jaar. Een berm bom.’
Hij hoort niks meer. Alice, het doodste meisje van de klas.
Het was grappig geweest als de 16 jaar wachten en 6 jaar lang aanbidden iets anders waren en bijelkaar opgeteld 'twenty four years' zouden zijn.
Verwijderen
BeantwoordenVerwijderenOndanks haar Britse nationaliteit was zij, Alice Yung, anderhalve maand geleden onder de nieuwe Hongkongse Nationale Veiligheidswet opgepakt. Voor ondermijning. Als undercover journaliste had ze frauduleuze vleesleveranciers en landbouwgrondspeculanten ontmaskerd. Voor haar onderzoeksjournalistiek had ze met haar team de SOPA Scoop Award ontvangen.
Haar medegedetineerden zaten hier om niet-politieke redenen. Omdat ze niet bij een bende hoorde, was ze een makkelijk slachtoffer. Een Russische had haar in haar strottenhoofd gesneden.
Als je de filter van een sigaret flink warm maakt en je drukt die daarna plat met de achterkant van je aansteker, krijg je een mes zo scherp dat je er een sinaasappel mee kunt schillen. Haar vader had het in de gevangenis geleerd, en nu was ze er zelf slachtoffer van geworden. Ze kon de wond alleen met een spiegel inspecteren, maar die was de dag ervoor uit haar cel verwijderd.
De wond was geïnfecteerd geraakt. De gevangenis-arts had haar een antibioticum gegeven, maar dat was de volgende dag alweer uit haar cel verdwenen. De zwelling blokkeerde haar stembanden en maakte ademhalen moeilijker. De Chinese regering had weer iemand monddood gemaakt, nu de rest van haar lichaam nog.
Met een lekkende balpenvulling en de lege bladzijden die ze uit de bibliotheekboeken scheurde, lukte het haar om wat te schrijven, maar niet zonder eerst alle zinnen voor zich te zien, en die hardop uitgesproken te hebben. Ze kon geen papier verspillen.
Het waren korte brieven aan Tao Li, waarin ze voor de vorm wel begon met een excuus, maar zich meteen rechtvaardigde, dat het nodig was, dat iemand het moest doen, omwille van de menselijkheid, omwille van de vrijheid. De vrijheid om elkaars huid aan te raken, elkaar te kussen, te kibbelen over onbenulligheden. Haar vrijheid om het leven te laten, omwille van de vrijheid. Helaas niet de vrijheid om samen nieuw leven te maken.
De slotscène
BeantwoordenVerwijderenHaar naam doet vermoeden dat ze Aziatische is. Ik heb het niet zo op Aziatische vrouwen. Het castingbureau heeft ons aan elkaar gekoppeld en gevraagd vandaag een aantal scènes te spelen. Ze willen een beeld krijgen van ons samenspel en eventuele chemie. Ze hebben een gewaagde keuze gemaakt: ik, een zwarte jonge man van Ghanese afkomt en zij, kennelijk, een Aziatische. Het scenario voor het toneelstuk gaat over eenzaamheid in de zakenwereld van de Londense City. Niet over een multicultureel stel.
Ze zit al in de auditieruimte als ik binnenkom. Ik zie haar op de rug: een smal postuur, tenger, en zwart steil haar, bijna blauw. Mijn vermoeden klopt. Ze draait zich naar me om en steekt haar hand naar me uit. 'Alice Yung, hoe maak je het?' En dan weet ik het meteen: dit gaat lukken. Zij is degene met wie ik het stuk kan spelen.
We lopen de scènes door en na afloop drinken we wat. 'We bellen jullie agent'. Het gebruikelijke zinnetje na afloop van elke auditie. Ik heb voor het eerst het gevoel dat het me niet uitmaakt of de auditie tot een rol leidt of niet. Ik ga met haar spelen. We gaan samen het spel spelen.
We krijgen de rollen en gaan de repetities in. Het toneelstuk komt tot leven en het verstrengelt zich met het onze. We verheugen ons op de tour langs de theaters. De première staat gepland, maar dan kom het virus. En het virus krijgt de hoofdrol. We kruipen achter ons scherm, en spelen vanuit ons eigen huis de scènes. Om bij te blijven, om bezig te blijven, om bij elkaar te blijven.
Ik bel haar via Zoom. We oefenen de laatste akte. Het is voorjaar 2021 en er is meer openheid. We dwingen het virus in een bijrol. Maar het laat zich niet regisseren. Het heeft haar te pakken en ze bezwijkt. De slotscène komt te vroeg. Veel te vroeg.
In het laatste uur van haar leven, net dertig jaar, zakte Alice Yung in Macy’s op haar hurken voor het lingerierek. Leuke behaatjes van een bloemenstofje met bijpassende slip. $ 79,95. Oef! Teleurgesteld klapte ze de hangertjes één voor één om, om te kijken of er iets goedkopers bij hing. Ze haatte het dat ze altijd naar koopjes moest zoeken in de graaibakken met afgeprijsde troep, waar van die ordinaire vrouwen in stonden te wroeten.
BeantwoordenVerwijderenZe zag zich al door de kamer paraderen met het prachtige behaatje. Hoe verleidelijk zou Steve haar dan wel niet vinden? Misschien kon ze hem zo opvrolijken, hij leek steeds dieper in zijn gedachten te verzinken. Hij lag dagenlang op de bank te scrollen langs allerlei wapens, wapenhandelaren, schietincidenten. Dat kon toch niet goed zijn?
Alice pakte een hangertje met haar maat uit het rek en zag dat de beveiliging los zat. Ze kwam even overeind om te zien of er personeel in de buurt was. Niemand. Deze kans moest ze grijpen. Dan zou ze Steve van zijn sofa sleuren en dan zou ze het setje aanhebben en dan zou ze zorgen dat hij de bovenkant van haar borsten kon zien, zo mooi verpakt als hij nog nooit had gezien.
Terwijl ze weer op haar hurken zakte, zette ze haar open tas tegen het rek. Ze rukte aan de slip en schoof tegelijkertijd de bandjes van de hanger. Alles ging in één prop in één beweging in haar tas. Niemand lette op haar, maar de metalen bogen vlak voor de buitendeur leken haar op te wachten. Nog twee meter en dan zou het alarm gaan loeien. Ze zou haar tas open moeten maken en de bewaker zou met zijn grove handen het setje grijpen.
Nu dan. Met twee grote stappen liep ze langs het poortje en ze stond buiten. Geen alarm. In een flits zag ze Steve staan, helemaal in het zwart. Twee, drie geweren. Nog voor ze een schot hoorde, voelde ze een hard duw tegen haar borst. Haar hoofd bonkte hard op het asfalt. Haar laatste gedachten gingen naar Steve en het lingeriesetje in haar tas. Stom, hoe had ze kunnen denken dat Steve dit geweldig zou vinden?
De erotiek van de lingerie schuurt extreem met de Steve die blijkbaar een gewelddadige massamoordenaar blijkt te zijn.
VerwijderenSuper triest, dat de hoofdpersoon met een daad van diefstal haar vriendje probeert te redden maar niet ondergaat door de metalen bogen en in de plaats daarvan door een duw van die gozer in zwart.
Dit is een heftige chemische reactie, als water en fosfor.
Toen ik als klein meisje pinguïns tekende, droegen ze rode sjaaltjes en sliepen ze in iglo’s. Pas toen ik Alice ontmoette leerde ik dat er ook pinguïns bestaan die liever zonnebaden op het strand.
BeantwoordenVerwijderenZonlicht komt vanachter wolken tevoorschijn wanneer ik tot stilstand kom voor hun verblijf. De zwartvoetpinguïns, die doorgaans aan de kust van Zuidwest-Afrika leven, maar deze in Amersfoort. De klunzige zeevogels wiegen sloom voorbij. Ik zwiep mijn wollige sjaal een ronde van mijn nek en rits mijn jas open, adem diep in, uit, laat het rotsachtige landschap even achter mijn oogleden verdwijnen. Een briesje trekt de intense stank langs mijn neus. Als ik mijn ogen open staat ze rechts naast me.
“Guano. Ook wel pinguïnstront genoemd,” grinnikt ze. “Alsnog niks tegenover die drollen van jou.”
Ik wil haar een duw geven, maar beweeg niet, lach enkel breeduit. Ze krult een pluk zwart haar achter haar oor. Het puntige bakkebaardje glimt op haar bleke wang. Haar glimlachende lippen krimpen geleidelijk ineen tot het pruilmondje dat altijd een zekere mate van droefheid op haar gezicht tekende.
“Weet je dat ze op hun buik een stukje zonder veren hebben, zodat ze hun eieren extra warm kunnen houden?” vraagt Alice retorisch.
Ik schud mijn hoofd, maar ik weet het wel. Alice praat door: “Dat is toch ultiem ouderschap, evolutionair! Hadden mijn ouders zo’n plekje gehad, misschien konden we elkaar dan beter begrijpen. Goed, slaat ook nergens op verder.” Haar stem eindigt schor.
Ik kijk weer naar de pinguïn paren en zoek het homostel waarover Alice zich zo ontzettend en oneindig had verwonderd. De vanzelfsprekendheid waarmee die twee zwartwit geveerde queers het nest van een notabene lesbisch koppel gekaapt hadden, om samen hun gezin te starten, had de woede naar haar eigen vastgeroeste ouders gevoed. Woede naar zichzelf, heb ik me na haar dood bedacht, dat ze nog altijd haar ouders nodig had om zichzelf te accepteren.
“Sorry, lieverd. Ik kon het nest niet stelen,” fluistert Alice.
Onthutst kijk ik naar links, waar mijn nichtjes kleine hand me aan mijn onderarm probeert mee te trekken. “Nu naar de giraffen!” joelt ze ongeduldig. Ik kijk niet meer om.
Gompie
BeantwoordenVerwijderen‘Het begon allemaal met de vader van een klasgenoot. Je kunt het die man niet kwalijk nemen. En toch, je hersenen zoeken iemand om als schuldige aan te wijzen. Dan maar hij.
Alice zat in groep zes toen het misging. De wreedheid van kinderen, de keerzijde van wat we “zo lekker eerlijk” noemen als het ons uitkomt, stak in al zijn lelijkheid de kop op. Haar vriendinnetjes was ze in rap tempo kwijt toen ze de paria van de klas werd. Het wrange is: het verdict is zo arbitrair geveld. Toen ze hem hoorde zingen, had ze er zelf om gelachen. Ze begreep het niet, maar het klonk wel leuk. Na een week begreep ze wat er gezegd werd was de lol eraf. Nog drie jaar had ze zich daarna dapper door de basisschool heengeslagen. In zichzelf gekeerd, verlegen, kwetsbaar, maar niet gebroken. Haar eerste dag op de middelbare school was ze zowaar voorzichtig opgewonden vertrokken. Huilend was ze thuisgekomen, nog voor de laatste bel geklonken had. Dat ene oud-klasgenootje had zich niet in kunnen houden. Weer hoorde ze bij alles wat ze zei dezelfde niet-aflatende beschimping die haar al drie jaar achtervolgde.
Die vader had het ook maar gewoon gezongen. Zonder erbij na te denken. Gewoon omdat hij er waarschijnlijk wél goede herinneringen aan had. En waarschijnlijk zingt hij het nu nog. Waarom niet? Weet hij veel. Maar ik sta hier nu mijn kind te begraven. Dertig jaar oud. Sociaal geïsoleerd. We konden haar niet meer helpen. Ze verloor de strijd met anorexia. Ze was al jaren geen schim meer van de vrolijke peuter die haar moeder en ik ooit hadden. Had je haar vlak voor haar overlijden gezien, had je zelf best kunnen denken:
“Who the fuck is Alice?”’
Deze reactie is verwijderd door de auteur.
VerwijderenDeze reactie is verwijderd door de auteur.
Verwijderen