We hebben een wekelijkse schrijfopdracht. Iedere vrijdag om 14:00 uur vragen we je om een tekst van 100 á 300 woorden te schrijven aan de hand van een opdracht. Je kunt jouw tekst een week lang hieronder in de reacties plaatsen. De redactie van De Slushpile kiest iedere week een winnaar. We maken die elke vrijdag om 12:00 uur bekend. De deadline van de schrijfopdracht is telkens de eerstvolgende vrijdag om 09:00 uur ’s ochtends. Elke schrijver kan één tekst per schrijfopdracht inzenden.
Stuur bij voorkeur je verhaal niet anoniem in. Gebruik je eigen naam of een pseudoniem.
De opdracht deze week luidt: schrijf een verhaal bij deze foto.
Vond je deze tekst leuk? Deze schrijver wil graag meer lezers. Je kunt hem/haar op de volgende manieren helpen:
- Geef hierboven een hartje. Meer hartjes betekent meer lezers voor deze tekst.
- Laat hier beneden een reactie achter. Ook dit trekt weer nieuwe lezers aan.
- Stuur dit verhaal naar iemand die van lezen houdt.
Namens de schrijver: heel erg bedankt voor je hulp!! ❤
Toscane is toeristisch en Pisa een beetje ordinair, dus in Pisa is het vliegveld van Toscane. Als we er toch zijn, doen we ook de toren. Feitje: ze kunnen hem rechtop zetten, maar omdat toeristen dan geen foto's meer kunnen maken, blijft hij schuin. We zullen deze vakantie weer struikelen over verwaarloosd Romeins en Etruskisch erfgoed. Misschien is die ervaring wel echt.
BeantwoordenVerwijderenWe slapen twee nachten in een huisje op een camping, maar de buitenkeuken bezorgt me een vakantiegevoel, want die hebben we in Nederland niet. Het is op loopafstand van de toren. Als je hier woont, is dat vast gewoon. Ik ben zelf ook op een historische plek opgegroeid. Ik vond vooral dat er geen zier te doen was. In elk geval is Pisa een kleine navel van de wereld en op een leukere manier provinciaal.
Na het ontbijt wandelen we naar de wereldwonderen op het Piazza dei Miracoli. Ik had graag Italiaans geleerd op de middelbare school. Het is zo'n zomerse taal. Met mijn Latijn red het ik redelijk, maar gelukkig is er informatie in het Nederlands. Het zonlicht valt op mijn slippers. Ik kijk op en laat me inpakken door de Dom en de Toren en de Doopkapel. Maar ik val stil door het Camposanto.
Er loopt hier geen mens. Het is een paleis waar doden wonen. De hemel is grijswit. Ik ben in de tuin waar ze ligt, al meer dan twintig jaar. Vogels bepalen hoe stilte klinkt. De kerkklok brengt me terug.
'Je zusje?' vraagt ze.
Ik knik en krijg een knuffel.
Een suppoost stuurt ons weg. Klinkt als: 'Niet vozen op de heilige aarde.'
In ons stadje was geen zier te doen, maar je kon er wel verdrinken.
Balorig duw ik de Toren omver. De zon schijnt weer. We nemen elke dag een ijsje en we beginnen nu.
Titel: Vallen en opstaan
BeantwoordenVerwijderen(En 'red het ik' is natuurlijk 'red ik het'.)
Homo Touristicus
BeantwoordenVerwijderenZe hebben zich verzameld als de Tapinoma’s rond een gevallen stuk fruit.
Ik bezie het van afstand, zittend in het gras, mijn notitieboek op schoot.
Hun gedrag is kenmerkend voor de Homo Touristicus. Bij vermeend gevaar – de toren staat op omvallen – ontstaat collectieve stress. Dat leidt tot kuddegedrag. De rationaliteit wordt uitgeschakeld en spiegelneuronen zorgen voor gelijksoortige reacties. In dit geval: afkeren van het gevaar, waarbij sommige exemplaren bevriezen in een afwerende houding.
Een vrouwtje met kort zwart haar strekt haar armen en spreidt haar vingers. Naast haar buigt een mannetje door zijn knieën en richt beide handen naar de toren.
Een groepje van zes zingt psalm ‘125 vers 1’ onder leiding van een dirigent, die sterke gelijkenis met de Ocypus olens vertoont: “Hij zal noch wank’len, noch bezwijken …”
Ik noteer: Homo Touristicus toont kuddegedrag met irrationele structuren. Voert handelingen uit die suggereren dat de 55,85 meter hoge Torre Pendente in zijn val kan worden tegengehouden.
Geschreeuw: ‘Hij gaat vallen!’
Ik noteer: Signaalgedrag gericht op de soortgenoten.
Het is fascinerend. En tragisch. Ik sluit mijn notitieblok en besluit me nergens mee te bemoeien. In deze kolonie ben ik de vreemde soort.
Tijd om terug te keren naar het hotel. Misschien vang ik nu wel de Scutigera die ik vanmorgen in mijn badkamer aantrof.
Ze nemen een soort houterige Tai Chi-houding aan en kijken naar degene die de foto gaat maken. Als de fotograaf een duim omhoog geeft, bevriezen ze krampachtig in hun pose. Ik zie er één die een tegenovergestelde houding aanneemt. Probeert zij de toren om te duwen, of alleen tegenwicht te bieden aan de kracht van de anderen? De toren moet schuin blijven staan, maar mag niet omvallen. Een wankel evenwicht dat de toeristenstroom in stand houdt.
BeantwoordenVerwijderenIk heb hier helemaal niks mee!
Ik kijk op mijn telefoon. Ze denkt dat ik een foto wil maken en doet onmiddellijk mee aan het torenduwen. Ik dirigeer haar naar de juiste plaats, geef een duim omhoog en maak de foto.
Pompeï hebben we gehad – wat een puinhoop. Het Colosseum: een ruïne. Zou ze me hebben afgewezen als ze wist dat ik niks heb met oude stenen? Dat ik eigenlijk gewoon voor zon, zee en strand ga?
Tip: blijf altijd jezelf en wees eerlijk tijdens online daten.
Maar als ik me daaraan had gehouden, dan waren we nu niet samen. Dan waren we nu niet hier, bij de toren van Pisa.
Laat je verrassen
BeantwoordenVerwijderenMijn vriendin stormt naar binnen. Haar energie vult meteen de kamer. Ik zit op de bank, de tv staat aan, maar ik heb geen idee wat ik kijk.
“Wat zit jij hier te verpieteren?” vraagt ze. “Volgens mij is het tijd voor iets nieuws. Vergeet die man. Je ziet eruit als een treurwilg.”
Wim. Mijn man. Of nou ja, was mijn man. Jenny kijkt me aan en zegt: “Ik ga jou verrassen. Volgend weekend twee nachtjes weg. Bestemming onbekend.”
Normaal houd ik graag controle, maar dit keer…laat ik het los.
Op het vliegveld gilt ze: “Italië! We gaan naar Italië!"
De zon en de geur van espresso. Alles voelt levendig. Jenny wijst enthousiast om zich heen. “Morgen heb ik iets leuks.”
De volgende ochtend beginnen we onze tour door Pisa. En daar staat hij dan: de beroemde toren, precies zoals Jenny had beloofd. Het voelt een beetje gek om hier ineens te staan. De wolken breken langzaam open en maken plaats voor steeds meer blauw. Het voelt magisch. Alsof het precies zo moest zijn.
Onze gids, Luca, is charmant en laat ons lachen. “We maken een foto met z’n drieën," zegt Jenny. “Kom op, Luca, jij ook erbij!”
Luca gaat spontaan op één knie zitten en neemt een pose aan. We steken alle drie onze handen in de lucht, alsof we de toren recht willen duwen. Pas later zie ik dat ik als enige de verkeerde kant op duw.
Voordat we naar de lens kijken, voel ik de blik van Luca. Niet vervelend, juist…spannend.
Klik.
Moment gevangen.
Ik voel me giechelig, licht. En heel even denk ik: Wim wie?
Pisa
BeantwoordenVerwijderenNa zijn prostaatoperatie kon hij geen erectie meer krijgen en toch wilde zij per se met hun camper hier langs rijden, om die ene foto te maken. Ze stonden stil langs de stoep, en keken over het grasveld naar de scheve toren en al die andere dwazen die hier alleen maar voor die ene foto kwamen.
‘En?’ vroeg hij haar. ‘Heb je er zin in? Ik wel.’
Ze wreef onrustig over haar dijbeen en trok haar mondhoeken op. ‘Ik ben bang dat je gelijk hebt. Dit is ziek.’
‘Nee. Dit is leuk. Jij gaat daar staan of je die toren ondersteunt. Dat jij in ieder geval je best hebt gedaan. Kun je dat aan Lotte en Gerda laten zien, want die zullen wel benieuwd zijn naar hoe we het nu doen.’
Er was niet veel expressie in haar gezicht te lezen, alsof alle energie naar haar brein ging, om een uitweg in het gesprek te vinden. Ze tikte onrustig op het dashboard als teken dat die uitweg op zich liet wachten. ‘Als jij dat zo ziet, is het dan niet beter om door te rijden?’
‘Wat zou daar beter aan zijn?’
‘Ik denk niet dat we er zo uit komen.’ Ze haalde een zak met krentenbollen uit de tas tussen haar voeten en reikte hem er een aan. “Oh nee. Sorry. Deze is met boter.”
“Moest ik daarom in leven blijven? Zodat je iemand hebt om krentenbollen te voeren?”
Ze kneep haar ogen samen, krulde haar lippen naar binnen, en begon schreeuwend op het dashboard te slaan.
Een paar stevige tikken op haar zijraam doorbraken haar geschreeuw. “Continuare! Continuare!” Een politieagent gebaarde hen dat ze door moesten rijden.
Hij draaide de contactsleutel om en keek in de zijspiegel. “We moeten verder.”
Krentenbollen in Italië?
VerwijderenHollanders nemen eigen voedsel mee. Wist je niet?
VerwijderenEen man verkleed als piraat schreeuwt naar me. Hij heeft een sterk Italiaans accent, zijn Engels is gebrekkig. You pay now! Ik vertik het om iemand te betalen die míj smeekte met hem op de foto te gaan. Dit land werkt me steeds meer op mijn zenuwen. Je kan interessant doen over pizza, pasta of bruschetta: het smaakt me allemaal hetzelfde. Op deze reis heb ik een synoniem voor Italië uitgevonden. Tomaatvergifting.
BeantwoordenVerwijderenDat ik van een scheve toren geen stijve zou krijgen, wist ik al. Het blijkt dat anderen dat wel krijgen. Ze maken foto’s waarop ze de toren tegenhouden en iedere keer bestuderen ze of hun partner de foto goed genoeg heeft gemaakt. Negen van de tien keer gaan ze voor een herkansing.
Ik vervloek de Libelle. Dit land laat je niet “lekkerder in je vel zitten”. Met al die aardige mensen en het lekkere eten, de gezellige ambiance, zou mijn winterdip zo opgelost zijn! Weer een mooi lesje geleerd: koop geen oudewijven tijdschriften bij de Albert Heijn. Vooral niet als er “Winterdip? Nooit van gehoord!” op de cover staat.
Ik spring op de piraat af. Met een harde klap raken de stompjes van mijn armen zijn gezicht.
“Doe het dan om mij een plezier te doen” zei zij en snelde voor hem uit naar het veld met giechelende fotografen. Die ochtend bij het ontbijt hadden ze er nog over geruzied. Eerst de lange wachtrij voor de ticketkassa. Daarna het onvermijdelijke Tiktok moment. Als je geen foto deelt op internet dan gelooft niemand dat je er geweest bent.
BeantwoordenVerwijderenThuis in de woonkamer hangt er een ingelijste foto van haar, terwijl zij de punt van de Louvre Pyramide tussen haar vingers houdt. Op haar wensenlijst staat ook nog een bezoek aan de “Preekstoel” langs een Noorse fjord. Boven een majestueus berglandschap uitzweven door omhoog te springen als je op het bergplateau staat en de fotograaf op het juiste moment de foto knipt. Wel eerst aansluiten in de rij met wachtenden die met honderden tegelijk omhoog lopen om datzelfde te doen.
Het vervult hem met steeds meer weerzin. Dat kuddegedrag rondom de topattracties van Grand Hotel Europa. De wereld een groot attractiepark. De verveelde mens als een zwerm vraatzuchtige sprinkhanen met een mobiele camera in de aanslag. Jezelf vereeuwigen met een werelderfgoed op de achtergrond als achteloos decorstuk.
Waarom niet gewoon een zomerse dagwandeling naar de uiterste punt van Oost Terschelling? Niemand in de kassarij. Alleen wind, zee en zand. Geen selfies. Heerlijk.
“Daar is toch helemaal niemand op die zandplaat? Wat moet je daar dan doen de hele middag?”
Ze meende het nog ook. Zijn weerzin kroop zo steeds meer tussen hen beide in.
Nadat hij – in vredesnaam dan maar – wat foto’s van haar had gemaakt, zag hij pas goed wat hij had vastgelegd. Het was dringen tussen alle fotografen. Er gingen enkele foto’s aan vooraf voordat hij de juiste positie van haar had gevonden.
Een van die probeerfoto’s trof hem. De man achter haar lijkt haar tegen te houden. Wonderlijk toeval dat die man ook een beetje op hem lijkt. Ze merkte dat zelf op toen hij haar het plaatje liet zien. Maar ze doorzag de symboliek niet die hij haar probeerde te tonen.
Ze was te zeer vervuld van de geslaagde foto waarop ze de toren echt tegen lijkt te houden. Net als al die duizenden anderen die hun foto’s op Tiktok hadden geplaatst.
Jan Haasnoot
‘Serieus? Gingen toeristen vroeger zo op de foto? Wat een debiele toestand. Daar ga je toch niet tussen staan?’
BeantwoordenVerwijderen‘Tja, Rachelle, ik snap dat dit er nu vreemd uitziet, maar toen de toren er nog stond deed iedereen het. De mensen kwamen van over de hele wereld.’
‘Maar dat is toch waanzin opa? Dan had iedereen precies dezelfde foto?’
‘Tja, en vaak nog met andere toeristen erbij ook bambina. Maar het waren betere tijden. Hoe gek het voor jou ook klinkt. Sinds de beving komt er niemand meer.’
Vanaf het grof gehouwen bankje aan het Piazza dei Miracoli kijken ze over het met brokstukken bezaaide grasveld.
‘En dit is hier neergelegd zegt u?’ ik wijs enkele grote pilaren aan.
‘Ja, ze waren bedoelt om de beving spectaculairder te doen lijken dan hij was. Het ding is in realiteit gewoon omgevallen.’ Opa wijst een paar brokstukken aan. ‘Deze pilaren zijn niet eens echt. “Never waste a good crisis” zei het stadsbestuur toentertijd. Maar de toeristen vielen er niet voor.’
Wat een plaatje, opa met zijn handen op zijn wandelstok, weemoedig uitkijkend over de ruïne.
‘En de kathedraal dan?’
‘Ach kathedralen hebben ze overal farfallina. Daar komen de mensen niet voor.’
Opa zucht.
‘Toen de stroom aan ramptoeristen opdroogde zijn er nog torens in VR en XR gebouwd. Maar het ging zelfs de toeristen te ver om daar nog mee op de foto te gaan. Uiteindelijk bleven ze weg.’ Opa zucht opnieuw. ‘Er is nog aan gedacht hem helemaal te herbouwen. Maar zonder toeristen was daar geen geld voor.’
Even komt zijn bovenste hand los van zijn stok, neigt naar dat typische Italiaanse handgebaar, hapert. Hij bedenkt zich en legt zijn hand weer te rusten.
‘Hij zou er nog achthonderd jaar staan, zeiden ze na de laatste restauratie.’
Oei, op regel 7 moet 'ze' natuurlijk 'we' zijn.
Verwijderen‘Soil extraction,’ zegt Jamiolkowski tegen Burland, zijn collega-geotechnisch ingenieur.
BeantwoordenVerwijderen‘Soil extraction?’
‘We gaan tunnels graven, aan de noordkant. En dan halen we steeds een klein beetje grond weg. Zakt de boel vanzelf in, millimeter na millimeter.’
‘Natuurlijk!’ Burlands gezicht klaart op. ‘We laten de grond het werk doen. Briljant, Michele.’
‘Er is alleen wel een probleem.’
‘Laat me raden… Het gaat even duren?’
‘Reken maar op een jaar of tien. Ik denk dat we de toren pas na de eeuwwisseling weer open kunnen gooien. En dan is er nog iets.’
‘Niet te recht zetten, zegt de commissie zeker?’
‘Precies. Wat heb je nog aan een toren die keurig recht staat?’
‘Daar dacht Mussolini toch anders over,’ zegt Burland.
‘Die dacht over wel meer zaken anders. Je kent Freddy Mercury?’
‘Ziek, schijnt het. Hoezo?’
‘Stel dat die nou straks inderdaad het loodje legt, wie geeft er dan nog een stuiver voor Queen? Hetzelfde idee heb je straks met Pisa: wie komt er nog naar hier zonder scheve toren?’
‘Waar denk je aan?’
‘We zitten nu op 5,5 graden. Ik denk maximaal zakken naar 4, anders zie je het al niet goed meer. Kijk, deze foto is van afgelopen weekend.’ Jamiolkowski geeft Burland een foto, waarop toeristen met hun armen zó poseren dat het lijkt of ze de toren ondersteunen. ‘Afhankelijk van de invalshoek oogt de toren redelijk scheef nu, maar dat kan snel anders worden. Zie je de armen van die vrouw op de voorgrond? Vergelijk dat nu eens met die dame achter haar.’
Burland bekijkt de foto aandachtig. Dan kijkt hij Jamiolkowski aan. ‘Dit is wat jullie hier elk weekend hebben?’
‘Elke dag, John. Elke dag. Pisano zou zich omdraaien in zijn graf.’
‘Als hij inderdaad de architect was.’
‘Daar twijfel ik niet aan.’
‘Jij zegt rechtzetten?’
‘Eigenlijk wel. Doen?’
Tegenwicht
BeantwoordenVerwijderenOp het plein verzamelen zich mensen, als losse figuren in een schilderij zonder lijst. Sommigen hurken, anderen strekken hun armen uit, vingers gespreid in een onzichtbare krachtmeting. Ze lachen, poseren, zetten stappen naar links of rechts, zoekend naar het perfecte plaatje.
Een jongen met blonde pieken imiteert zijn vader, armen wijd. De man roept aanwijzingen: “Iets hoger! Nog een beetje naar links!” De jongen zakt door zijn knieën en lacht.
Madelon staat stil aan de rand van het plein. De zon glijdt door een sluier van wolken; lichtvlekken dwarrelen over gezichten, over de scheve toren die al eeuwenlang weigert te vallen. Ze kijkt naar de mensen die zich in de vreemdste houdingen wringen. De ene hand omhooggestoken, de andere steunend op een denkbeeldige muur van lucht. Alsof het om meer gaat dan alleen zwaartekracht. Alsof ze, met hun handen in het niets, iets proberen recht te zetten wat al lang geleden is scheefgegroeid. Een oud verlangen: dat dingen ooit weer hun oorspronkelijke stand zullen innemen.
Ze sluit haar ogen, hoort het zachte geschuifel van voeten in het gras, stemmen in talen die ze niet verstaat. Het voelt alsof het plein even zijn adem inhoudt en alleen de zwaarte overblijft. Niet het gewicht van stenen of van de toren, maar dat van alles wat tussen mensen is blijven liggen: onuitgesproken, kromgetrokken.
Als ze haar ogen opent, steekt een vrouw beide armen in de lucht. Niet lachend, niet poserend, maar aandachtig. Alsof ze werkelijk iets draagt, wat niemand anders ziet.
Madelon haalt diep adem. Ze stapt naar voren en spreidt haar handpalmen in de richting van de toren. Niet voor het plaatje, maar voor alles wat nooit gezegd werd. Voor alles wat al scheef stond voordat zij het zelf doorhad.
Rondom haar gaat het spel onverstoorbaar door. Voor Madelon voelt het alsof de wereld in balans komt. Heel even
BeantwoordenVerwijderenHij ziet haar meteen. Onbeschaamd loopt ze gearmd met een andere vent. Breeduit lachend. Haar arm nonchalant om zijn middel geslagen. Alsof het de normaalste zaak van de wereld is.
De aders op zijn armen zwellen op. Hij klemt zijn tanden op elkaar en de spieren in zijn nek spannen aan. Hij vecht tegen de impuls om het plein over te rennen om die hoerenloper neer te slaan en haar aan haar haren mee naar huis te slepen. Dan laat hij haar thuis wel eens zien wat er gebeurt met een ontrouwe en weglopende teef. En nu zal hij zich niet inhouden, hij zal haar gezicht niet sparen. Dan blijft ze maar een paar weken binnen, thuis, waar ze hoort.
Hij denkt even terug aan hun laatste dag samen, aan het geluid van de riem op haar naakte huid, het gevoel van zijn vuisten die in haar buik rammen. Ze begrijpt niet dat dat liefde is, maar nu zal hij het haar leren, al valt ze er dood bij neer.
Ze poseert voor de toren, alsof ze hem met haar handen weer recht wil duwen. De hoerenloper zegt iets tegen haar en ze schatert van het lachen. Bij hem heeft ze verdomme nog nooit gelachen. De ader op het midden van zijn voorhoofd begint te kloppen. Deze voorstelling heeft nu lang genoeg geduurd. Ze heeft haar kiekjes voor Facebook. Kan ze die mooi plaatsen als ze weer thuis zijn, daar heeft ze dan tijd genoeg voor. Hij ziet de hoerenloper weglopen, hij gaat in de rij staan voor een ijsje. Zij blijft kiekjes schieten. Ze draait zich om voor een selfie met die achterlijke toren. Ze herkent hem meteen, haar glimlach bevriest op haar gezicht.
Hij voelt het mes prikken in zijn bovenbeen als hij vliegensvlug in beweging komt.
Tussen de palmen van hun handen begon zich een poeltje te ontwikkelen. Ze struinden verstrengeld over de smalle Borgo Stretto, waar heldergele en oranje muren de hoogzomerse temperatuur nog verder leken te doen stijgen. Daartussen mensen, heel veel mensen, die vermengd met elkaar een onverstaanbare talenmoes spraken. Zij trok haar paarse, omhoog kruipende rokje omlaag met haar rechterhand en blies daarna tevergeefs wat lauwe adem in haar decolleté. Een onderkinnetje vormde zich. Hij hield in zijn linkerhand een telefoon vast en keek zo om de paar minuten op Google Maps of ze nog goed liepen, terwijl hij met de duim van diezelfde hand, ook om de paar minuten, zijn zonnebril weer zijn neus op duwde. Spijt had hij van de lange spijkerbroek om zijn benen.
BeantwoordenVerwijderen“Dan… gaan we hier links. Even kijken… Ja, de Via Ulisse Dini,” zegt hij zonder een poging tot de Italiaanse uitspraak. “Dan pakken we gelijk even de Piazza dei Cavalieri mee, kijk aan.” Hij kuste haar slaap vluchtig, zij glimlachte met gesloten ogen.
Ze vond hem leuk, had ze besloten, vlak voordat ze ja had gezegd op zijn uitnodiging voor een weekendje Pisa, na nog geen drie maanden daten. Soms moet je zulke dingen gewoon doen, had ze haarzelf verteld. Hij wist van alles, wellicht een beetje, maar wel van álles. In vleselijke vorm had ze zich vrijwel direct aan hem toegeworpen en hij had er op gulzige maar beleefde wijze gebruik van gemaakt. Zachte aanrakingen. Hij lachte om haar grapjes, die ze ten overvloede maakte om de stilte te vermijden die viel na de zijne. Vandaag kon ze het, verdronken in zweet, niet opbrengen. Ze liepen stil, doch aangenaam, soms naar rechts of naar links.
Halverwege vergaapte zij zich aan de in fel zonlicht geverfde voorgevel van de Palazzo della Carovana, het gebrek aan mensenmassa en de verademing van een open ruimte weerspiegelend. Ze keek naar hem en liet de kriebel in haar buik aan zijn bestaan toebehoren.
“Dit is het toch niet echt, hè. Beetje saai. Weinig mensen ook. Laten we doorlopen,” sneed hij door haar gedachten. “Nog maar acht minuten.” Hij krabde zonder weten haar kriebel weg en samen liepen ze verder.
Toen ze dertien minuten later de Piazza del Duomo op dropen bevroren ze hun pas. Daar in de verte, achter misschien wel honderd opzij leunende mensen, het einde. Hij zei stralend: “Daar staat ‘ie gewoon. Jezus, machtig hè, zo in het echt ineens?” Zij zei gewoontjes: “Ja.”
“Nou, het wordt even puzzelen, maar we hebben niet voor niks dat eind gelopen,” verzucht hij, waarna zij zijn telefoon in haar handen gedrukt krijgt en hij door het doolhof van zwetende mensenlijven de perfecte plek probeert te bemachtigen. Hij draait zich om, breed lachend, steekt zijn twee armen in de lucht en kijkt haar afwachtend aan. Zij fronst, oververhit en een beetje misselijk, richt zijn telefoon op hem en voelt nu in haar buik: het einde.
(wat meer woorden dan 300, sorry...)
Minstens dertig keer nagelezen en dan nog merk ik niet op dat de laatste alinea ineens in tegenwoordige tijd staat. Hierbij de juiste versie:
VerwijderenTussen de palmen van hun handen begon zich een poeltje te ontwikkelen. Ze struinden verstrengeld over de smalle Borgo Stretto, waar heldergele en oranje muren de hoogzomerse temperatuur nog verder leken te doen stijgen. Daartussen mensen, heel veel mensen, die vermengd met elkaar een onverstaanbare talenmoes spraken. Zij trok haar paarse, omhoog kruipende rokje omlaag met haar rechterhand en blies daarna tevergeefs wat lauwe adem in haar decolleté. Een onderkinnetje vormde zich. Hij hield in zijn linkerhand een telefoon vast en keek zo om de paar minuten op Google Maps of ze nog goed liepen, terwijl hij met de duim van diezelfde hand, ook om de paar minuten, zijn zonnebril weer zijn neus op duwde. Spijt had hij van de lange spijkerbroek om zijn benen.
“Dan… gaan we hier links. Even kijken… Ja, de Via Ulisse Dini,” zegt hij zonder een poging tot de Italiaanse uitspraak. “Dan pakken we gelijk even de Piazza dei Cavalieri mee, kijk aan.” Hij kuste haar slaap vluchtig, zij glimlachte met gesloten ogen.
Ze vond hem leuk, had ze besloten, vlak voordat ze ja had gezegd op zijn uitnodiging voor een weekendje Pisa, na nog geen drie maanden daten. Soms moet je zulke dingen gewoon doen, had ze haarzelf verteld. Hij wist van alles, wellicht een beetje, maar wel van álles. In vleselijke vorm had ze zich vrijwel direct aan hem toegeworpen en hij had er op gulzige maar beleefde wijze gebruik van gemaakt. Zachte aanrakingen. Hij lachte om haar grapjes, die ze ten overvloede maakte om de stilte te vermijden die viel na de zijne. Vandaag kon ze het, verdronken in zweet, niet opbrengen. Ze liepen stil, doch aangenaam, soms naar rechts of naar links.
Halverwege vergaapte zij zich aan de in fel zonlicht geverfde voorgevel van de Palazzo della Carovana, het gebrek aan mensenmassa en de verademing van een open ruimte weerspiegelend. Ze keek naar hem en liet de kriebel in haar buik aan zijn bestaan toebehoren.
“Dit is het toch niet echt, hè. Beetje saai. Weinig mensen ook. Laten we doorlopen,” sneed hij door haar gedachten. “Nog maar acht minuten.” Hij krabde zonder weten haar kriebel weg en samen liepen ze verder.
Toen ze dertien minuten later de Piazza del Duomo op dropen bevroren ze hun pas. Daar in de verte, achter misschien wel honderd opzij leunende mensen, het einde. Hij zei stralend: “Daar staat ‘ie gewoon. Jezus, machtig hè, zo in het echt ineens?” Zij zei gewoontjes: “Ja.”
“Nou, het wordt even puzzelen, maar we hebben niet voor niks dat eind gelopen,” verzuchtte hij, waarna zij zijn telefoon in haar handen gedrukt kreeg en hij door het doolhof van zwetende mensenlijven de perfecte plek probeerde te bemachtigen. Hij draaide zich om, breed lachend, stak zijn twee armen in de lucht en keek haar afwachtend aan. Zij fronste, oververhit en een beetje misselijk, richtte zijn telefoon op hem en voelde in haar buik: het einde.
Zei hij* in de tweede alinea. Oeps..
Verwijderen