Het blauwe zwaailicht snijdt zich een weg door een kier in het slaapkamergordijn. De man naast haar draait zich om. Ze is klaarwakker, dit is het moment waar ze naar toe heeft gewerkt.
Bonzen op de deur. Waarom niet bellen? Nog voordat ze hem wakker maakt knipt ze het lampje aan. 4.00 uur. Ooit had ze gelezen dat dit het uur was waarop de Gestapo zijn invallen deed. Vreemd dat ze daar nu aan moest denken. Dan toch de bel, ze staat op, doet haar ochtendjas aan. Opnieuw bonzen, nu feller, sneller. "Opendoen, Politie. ", alsof ze dat nog niet wist. Voordat ze de slaapkamer uitgaat kijkt ze nog even naar haar man. "De sukkel" denkt ze, die tot eeuwig falen gedoemde stumper". Ze krijgt warempel nog even medelijden met hem, denkt dan aan de klappen, de blauwe plekken, de schaamte, het helpt haar dit moment van zwakte achter zich te laten.
Gisterenavond was hij thuisgekomen en hij had zich met een bleek weggetrokken gezicht op de bank laten vallen. "Ik heb het pistool in het duivenhok verstopt" had hij gemompeld en een fles bier opengemaakt. Ze wist haar blijdschap verborgen te houden. "Mijn dappere man" had ze er nog uit weten te persen. Maanden was ze er mee bezig geweest Johan zover te krijgen dat hij "hém" moest hebben, de man van Elsbeth. Langzaam en gedoseerd had ze zijn gevoelens van minderwaardigheid gevoed, het gif van de jaloezie met mate, in kleine porties maar trefzeker toegediend. Nu was het eindelijk gebeurd.
"Ze zijn er Johan. Wakker worden." Van de man die haar ooit imponeerde is niet veel meer over, zijn lichaam lijkt nu kleiner dan ooit, gekrompen zelfs. " Niets zeggen hoor, ik doe het woord wel". Hij knikt, staat in zijn slobberende onderhemd naast haar op de trap. Ze ziet het belachelijke staartje dat zijn armzalige grijze haar bij elkaar houdt, zijn witte dunne benen, waar ooit ruimte was voor een AJAX tattoo, nu verbleekt tot drie vage rode kruizen.
Nog voordat de deur opengaat voelt ze al de bevrijding. "Johan Stoeltjes" zegt de agente. "We komen u halen. U heeft het recht te zwijgen".
Johan kijkt me hulpeloos aan. "Mag ik nog wat kleren aandoen." Ik geef hem zijn overjas . De agente doet hem een handboei om. Het laatste wat ik van hem zie zijn de magere witte benen onder de jas. " Het wapen ligt in het duivenhok " fluister ik tegen de andere agent. "Ik wist niet dat hij hem ooit zou gebruiken ". Nog voordat de auto wegrijdt heeft ze de voordeur gesloten.
Terug in huis belt ze haar lief. "Van onze mannen zijn we af" zegt ze. Twee stuks binnen twaalf uur. "Die van mij is zojuist opgehaald". "Die van mij ligt in het mortuarium" zegt Elsbeth, volgende week kunnen we weg. Eindelijk.
Vond je deze tekst leuk? Deze schrijver wil graag meer lezers. Je kunt hem/haar op de volgende manieren helpen:
- Geef hierboven een hartje. Meer hartjes betekent meer lezers voor deze tekst.
- Laat hier beneden een reactie achter. Ook dit trekt weer nieuwe lezers aan.
- Stuur dit verhaal naar iemand die van lezen houdt.
Namens de schrijver: heel erg bedankt voor je hulp!! ❤
Ik vind het heel goed geschreven, de spanning zit erin. Maar de vele kleine foutjes en de niet kloppende interpunctie storen.
BeantwoordenVerwijderenTaaladvies.net:
In literaire kringen, bijvoorbeeld bij literaire uitgeverijen, wordt vaak de zogenoemde elda-regel gehanteerd (‘eerst leesteken, dan aanhalingsteken’). Dat betekent dat de komma altijd voor het aanhalingsteken staat.
(1b) ‘Ik vrees,’ zei Rob, ‘dat de brug zal instorten.’
(2b) ‘Ieder land,’ aldus minister Powell, ‘moet rekenschap afleggen over de wijze waarop het zijn burgers behandelt.’
(3b) ‘Zeg Rob,’ vroeg Jolanda, ‘denk jij dat de brug zal instorten?’
(4b) ‘Deze man heeft er niets mee te maken,’ aldus korpschef Jan de Vries, ‘maar hij heeft momenteel geen leven.’
Goed geschreven dit. Hier en daar wat komma etc foutjes, maar het stoorde me niet. Pas toen ik de vorige reactie van Anoniem las zag ik ze.
BeantwoordenVerwijderen