Thuiswerken - Anoniem

"Hoe is het met je vrouw?" zei de juf.

De kinderen schoten langs zijn benen de klas in. Sommigen lachten bij het digibord, anderen lazen met gebogen hoofd en hun vingers bij de woorden boekjes op de bank.

Terwijl de juf Fink bleef aankijken, ving ze soepel een kleuter op die op haar afgestormd kwam. "Stil maar Abdullah, je mag een boekje kiezen, zie je? Ga maar op je plaats zitten."

Fink zette zijn glimlach op. "Goed," zei hij, "ze is aan het werk in Antwerpen. Thuiswerken noemen ze dat." En hij knipoogde naar haar.

"Wat heerlijk zo'n baan, dat zie ik mij nog niet doen." En ze maakte een handgebaar naar de klas.

Terwijl hij terugliep naar huis, had hij zijn handen in zijn zakken en staarde naar het rode suède van zijn schoenen die een voor een onder hem vandaan kwamen en op het basalt van het pleintje stapten. Natuurlijk, het was zelfverraad. Die glimlach en die knipoog hadden hem meer verwond dan hij wilde weten. De plek in zijn darmen, vlak onder zijn ribben, was nog iets verder aangespannen. Hij vroeg zich af of hij niet werkelijk een fysieke wond aan het creëren was als hij de boel nog verder aanspande. Kon je niet een maagzweer krijgen als je je teveel zorgen maakte? Dat had hij eens ergens gelezen.

Hij boog zijn lichaam de klimiglo in, pakte in het midden staand de bovenste buis en begon zich op te trekken. In het begin van de winter had hij niet vaker dan twee gekund. Na tien keer liet hij los en bleef hijgend staan, zich ondersteunend aan de stalen buizen die met een rubberachtig plastic bekleed waren dat ze stroef maakte. Er dansten sterretjes voor zijn ogen. Maar wat had hij dan moeten zeggen? "Die ligt in Antwerpen te neuken met een andere man terwijl ik het huis poets en voor de kinderen zorg?" Had hij dat moeten zeggen?

Toen de sterretjes wegwaren slofte hij naar de ingang van het gebouw en draaide de automatische deur open met het sleutelgat in de muur. Zij woonden nog in de gehandicaptenwoning; ze hadden nog niet de kracht gehad om de woningbouwvereniging te vertellen dat ze er eigenlijk niet meer hoorden. De deur zwaaide geruisloos open en nam in zijn baan plastic zakjes en snoeppapiertjes mee die naar binnen wervelden.

Hij leunde met zijn hoofd tegen het raam en staarde naar het lege pleintje waar hij juist gelopen had. Achter de helder verlichte schoolramen zag hij het silhouet van de juf iets doen, maar het was niet duidelijk wat.

Het gebeurde nu, wist hij. Nu op dit moment. Had ze haar benen wijd? Kreunde ze? Drukte ze zich tegen hem aan zoals ze altijd bij Fink deed? Zat hij aan haar borsten?

Hij herinnerde zich hoe Iris voor de spiegel had gestaan in haar nieuwe jurkje. Hoe ze neuriënd haar hoofd scheef had gehouden en zichzelf had bestudeerd. Hoe ze haar schokkerige dans was begonnen, de dans waar hij op dat moment zo slecht tegen kon, omdat hij wist waarom ze danste.

Hij herinnerde zich hoe ze de deuren van de badkamer op slot had gedraaid en hoe hij, liggend op de bank in de woonkamer, had geluisterd naar het zoemende, knetterende geluid van haar epileerapparaat.

Hij herinnerde zich hoe ze die avond in bed hadden gelegen. Normaal als zij lepeltje-lepeltje in bed lagen, legde hij altijd zijn hand op haar onderbuik en schoof hem een stukje haar slipje in. Maar op de avond na het epileerapparaat, had hij dat niet gedurfd, bang als hij was voor wat hij daar zou aantreffen. Had ze een landingstrip gemaakt? Een hartje? Helemaal kaal? Hij wist het niet. En bovendien: hun houding leek ook niet te kloppen, het was alsof zij niet goed in elkaar pasten. Hij had zich afgedraaid en geluisterd hoe zij haar telefoon van het nachtkastje pakte, iets typte en hem weer weglegde.

Bram, had hij op dat moment in het duister gedacht, Bram, Bram, Bram. Maar op een of andere manier kon hij Bram niet vinden in zijn gedachten en hij lag stil en eenzaam in een teerachtige, vijandige werkelijkheid.

Hij maakte zich los van het raam en liep naar het wasrek dat naast de Billy boekenkast stond. Daar hingen haar slipjes. Hij herinnerde zich hoe hij eens, na één van haar Antwerpse tochten, een nieuw kanten exemplaar tussen de was had aangetroffen. Hoe hij haar had gevraagd waarom dat in de was zat. En hij zij hem glimlachend had gezegd: "omdat ik dat heb gedragen natuurlijk he, dompie."

Nu haalde hij de wasknijper van een van haar normale, versleten en verwassen exemplaren. Hield hem in de lucht. Fronste. En hing hem toen weer terug aan het wasrek.

Wat was ze op dit moment aan het doen? Nam hij haar mee naar een van die aanstellerige dure restaurants? Restaurants de Fink als inkomenloos schrijver nooit kon betalen? Lagen ze nu in bed? Zat die man met zijn tengels aan haar zachte buik? Zoog hij aan haar tepels?

"Hoe gaat het met Iris?" zong de stem van de juf door zijn hoofd.

Fink glimlachte. “Goed hoor, ze is aan het werk in Antwerpen. Thuiswerken noemen ze dat.”

De zon scheen door de grote ramen.

Vond je deze tekst leuk? Deze schrijver wil graag meer lezers. Je kunt hem/haar op de volgende manieren helpen:
- Geef hierboven een hartje. Meer hartjes betekent meer lezers voor deze tekst.
- Laat hier beneden een reactie achter. Ook dit trekt weer nieuwe lezers aan.
- Stuur dit verhaal naar iemand die van lezen houdt.
Namens de schrijver: heel erg bedankt voor je hulp!! ❤

*Bram