Stevens - Anoniem

Het rook er niet naar verschaald bier (want dat schreef hij nooit) het was eerder een lucht van natte jassen, knakworstennat en daardoorheen een vleugje kots die er in het café hing. Waarschijnlijk was dat omdat het maandagochtend was en het café nog bijkwam van een heftig weekend.

Bram en Fink zaten aan een hoge tafel achteraan bij het zijraam. Buiten liepen toeristen met felgekleurde allweather jassen door het zonlicht. Duiven, junkies en politieagenten scharrelden ertussen. Er stonden een paar marktkramen waar gedroogd fruit en kaas verkocht werden.

Bram legde de papieren die hij aan het lezen was terug op tafel. Hij draaide zich om op de kruk en keek naar het gebeuren buiten. Een japanner stond juist een foto te nemen van het café. "Het is zo raar om hier te zijn," zei Bram.

"Vind je het moeilijk?"

Hij schudde zacht zijn hoofd. "Het is meer... Het ontroert me: wij samen hier... Ik kan niet geloven dat het mogelijk is."

Fink kneep in zijn knie. "Het is mogelijk. Wij kunnen dit gewoon. En in feite is het heel gewoon he. Gewoon twee mannen in een café. Wat is daar nou vreemd aan?"

Brams mond werd een smalle streep. Zijn blonde stoppels gingen iets rechterop staan, zoals bij een egel die zich opkrult. "Ik weet het wel. Maar het is niet gewoon. Het is helemaal niet gewoon."

"Ik heb nog wat voor je!" Hij boog opzij, pakte zijn fel-oranje rugzak van de vloer en legde hem op zijn schoot. De tas was van een soort materiaal waar ook Ortlieb tassen van gemaakt zijn. Hij had hem in de outlet bij de Kalvertoren gekocht. Uit het voorvakje haalde hij iets en reikte het Bram in zijn open hand aan.

Bram schoot in de lach. "Ja! Fisherman's Friend! Dat is zo lief!"

"Voor ieder één. Welke wil je?"

Bram pakte er eentje (het waren enkel verpakte pastilles die Fink ergens bij een café had gekregen) en hield hem in zijn hand. "Die hou ik altijd bij me."

En toen kruisten hun blikken elkaar en het was alsof twee wagons aan elkaar gekoppeld werden, alsof hun pupillen magneten waren die elkaar niet meer los konden laten.

Het is onduidelijk hoe lang ze zo aan elkaar vast geklonken zaten of wat er gebeurde tussen hen. Wat wel te zien was, was dat hun ogen wat vochtig werden zodat er een glans overheen kwam en dat hun gezichten iets voller werden omdat er meer bloed naar de huid ging. Wat niemand opmerkte, maar wat een bioloog of onderzoeker wel zou kunnen meten, was dat de cellen van hun huid allemaal tegelijk een kleine transitie doormaakten. Het was alsof alles cellen tegelijkertijd hun schild lieten zakken en open gingen staan om te ontvangen wat er in de omgeving gebeurde.

Bram knipperde even, toen ging het staren weer door.

Fink aaide zacht over zijn been.

"Heren," klonk een stem opzij van hen.

Ze draaiden zich allebei naar het geluid. Daar stond de barman, een man met een grijze snor met puntige uiteinden en een gebloemd shirt aan dat een paar knoopjes open stond. Hij glimlachte naar hen. "Jullie koffie."

Bram en Fink glimlachten allebei ook en draaiden zich op hun krukken naar de hoge tafel. Bram haalde de papieren weg zodat de barman de koffie neer kon zetten. Hij liet zijn ogen nog even over de tekst gaan.

"Mag ik vragen wat je vond?" zei Fink.

"Ik denk dat je een schrijver bent. Een echte schrijver."

Wat er door Fink heenging op dat moment is iets waar we even bij moeten stilstaan. Fink beweert namelijk dat hij het haat als mensen zichzelf schrijver noemen. Maar in hoeverre is dat waar? Ikzelf denk dat er op dat moment een vettige, dikke massa door hem heen ging, als melasse of stroop en dat die stroom bestond uit niet vermengbare delen: walging en trots, angst en hoop. Hij wilde graag. Oh, hij wilde zichzelf zó graag als schrijver zien. Maar hij kon zichzelf niet toestaan dat te willen.

Met twee handen kneep Fink in de rand van de tafel en hij staarde in crèmelaag bovenop de koffie, waar een paar ongekunstelde wervelingen in zaten. "De tekst," zei hij, "wat vind je van de tekst."

"Nou, weet je, ik snap niet wat de visserman nu gaat doen. Gaat hij naar de andere visserman toe? En wat gaan ze dan samen doen? Het lijkt alsof het niet af is of zo."

"Ze gaan koffie drinken bij Stevens op de Nieuwmarkt."

Bram lachte en bracht het kopje naar zijn mond. "Ja, dat gaan ze doen."

Vond je deze tekst leuk? Deze schrijver wil graag meer lezers. Je kunt hem/haar op de volgende manieren helpen:
- Geef hierboven een hartje. Meer hartjes betekent meer lezers voor deze tekst.
- Laat hier beneden een reactie achter. Ook dit trekt weer nieuwe lezers aan.
- Stuur dit verhaal naar iemand die van lezen houdt.
Namens de schrijver: heel erg bedankt voor je hulp!! ❤

*Bram