De wekker gaat af om 06:30:12 uur.
Een dennenbos. De lucht is blauw, maar de zon is nergens te bekennen.
Mijn moeder zit op een picknickkleed. Ze schilt een appel met een mesje dat ik jaren geleden kwijt ben geraakt.
'Hij is dichtbij,' zegt ze, zonder op te kijken.
Mijn vader knikt. Zijn handen rusten gevouwen op zijn knieën alsof hij bidt, maar hij gelooft nergens in.
Gekraak van takken. Er scharrelt iets zwaars rond. Ik wil wegrennen, maar mijn benen gehoorzamen niet. Mijn moeder biedt me een appelschijfje aan.
'Blijf kalm,' zegt ze.
Even verderop brult iets. Mijn vader buigt zich naar voren. Zijn ogen vernauwen zich.
'Daar,' zegt hij, wijzend naar onze tent.
De tent is geel, net zoals onze eerste toen we op een camping in de Ardennen kampeerden. De stof wappert zachtjes. Uit de tent komt geen beer, maar een vrouw in een rood pak. Ze heeft mijn gezicht. Ze lacht niet en wijst naar de auto, waarvan de lichten knipperen. Het brullen wordt luider. Mijn moeder stopt met schillen. Mijn vader drukt zijn handen tegen zijn oren.
Het gebrul gaat over in gepiep. Een felle piep. Nog één. Ik word wakker.
Mijn wekker knippert 06:30:47 uur. Het piepen stopt als ik hem uitschakel. Ademend in het donker voel ik mijn hart kloppen. Ik lig op mijn rug en probeer de droom terug te halen voor hij wegglipt. Iets met bomen. Een vrouw die op me leek. Mijn moeder? Nee, mijn moeder zou nooit appels in een bos schillen. Mijn vader was er ook. Of toch niet? Er loopt een druppel zweet langs mijn slaap.
Ik sta op, waggel naar de keuken. Alles is normaal. Het licht van de lantaarnpaal op de stoep, het gezoem van de koelkast. Op het aanrecht ligt mijn oude mesje met de drie koperen rondjes in het houten handvat. Er kleven bruine appelresten aan.
Aan een haakje naast het aanrecht hangt een rood jasje dat ik nooit gedragen heb.
Tenminste … dat denk ik.
Buiten piept een auto-alarm. Of is het een vogel? Of droom ik nog steeds?
Ik vul de waterkoker. Langzaam.
Vond je deze tekst leuk? Deze schrijver wil graag meer lezers. Je kunt hem/haar op de volgende manieren helpen:
- Geef hierboven een hartje. Meer hartjes betekent meer lezers voor deze tekst.
- Laat hier beneden een reactie achter. Ook dit trekt weer nieuwe lezers aan.
- Stuur dit verhaal naar iemand die van lezen houdt.
Namens de schrijver: heel erg bedankt voor je hulp!! ❤
De tent is geel, net zoals onze eerste toen we op een camping in de Ardennen kampeerden. < hier mist het woord “keer”.
BeantwoordenVerwijderen“Ademend in het donker…” vind ik een onnatuurlijke zin. Het liefst lees ik zinnen die geformuleerd zijn om in dezelfde volgorde te gebeuren als hoe ze in het echt ook gaan. In dit geval vind ik “ademend” zelfs overbodig. Je ademt toch altijd?
Verder tref ik weer mooie beschrijvingen aan over bijvoorbeeld “de bruine resten aan het oude mesje”. Gatverdamme zegt de lezer daar; dergelijke zinnen werken krachtig en intens.
Verder is je verhaal kundig geschreven, maar het blijft voor mijn gevoel vaag. Ik voel wel enige zorgen van de protagonist, maar ik weet niet precies wat hij wil. Dat hij zich niet op zijn gemak voelt bij zijn ouders is duidelijk, maar waarom eigenlijk? Dit kan denk ik nog iets duidelijker, maar dat zou wel impliciet gehouden moeten worden, passend bij jouw schrijfstijl. Onthou dat dit mijn gedachte is, aangezien ik weet hoe jij daarover denkt.
Hoi Shamar, Dank je voor de moeite te reageren.
VerwijderenIk vind het vaak ongemakkelijk om aan te geven waarom ik het niet eens ben met kritiek, omdat het al snel lijkt dat ik niet tegen kritiek kan. Maar als ik het ergens echt niet mee eens ben, wil ik dat wel kunnen zeggen. Dat gezegd hebbende ...
'De tent is geel, net zoals onze eerste toen we op een camping in de Ardennen kampeerden.' Er mist geen 'keer'. 'De tent is geel, net zoals onze eerste (tent) toen we ...' Dit is inmiddels dus (!) niet meer dezelfde tent waarmee we ooit in de Ardennen begonnen zijn.
'Ademend in het donker'. Ademend lijkt overbodig, omdat ieder levend mens ademt. Juist omdat ik het benoem, blijkt dat het niet om gewoon maar om zwaar of gejaagd ademen gaat.
Je zoekt betekenis die ik helemaal niet beoog. Dromen zijn vaak absurd (hoewel bijvoorbeeld Freud daar anders over dacht).
Veel lezers willen betekenis, duidelijkheid. Ik vind dat zó niet spannend. Ik houd graag dingen open (of gesloten?)
We blijven elkaar kritisch volgen. 👍
Dromen zijn je onderbewustzijn… Die zin over de gele tent heb ik per ongeluk verkeerd gelezen… Sorry!
VerwijderenEn verder: waarvoor vertel je verhalen als ze niets betekenen? (Als ik het goed begrijp, zeg je dat, maar impliciet zie ik wel lichte betekenis in je verhalen hoor)
Ik heb nooit beweerd dat mijn verhalen niks betekenen. Maar dit verhaal over de sluimerdroom heb ik uitsluitend geprobeerd de droomwereld met de echte wereld een kort moment in elkaar op te laten gaan. Er zit wat mij betreft verder niks achter. Neemt niet weg dat dat voor de lezer wel degelijk het geval kan zijn. Wat betreft de andere verhalen: die hebben voor mij altijd betekenis, maar ik schrijf die nooit op. Lezen is je best doen en de vrijheid hebben betekenis toe te kennen.
BeantwoordenVerwijderen