Red je je - Jan Schuuring

Op een zondagmiddag stonden ze voor zijn deur. "Oude vrienden" noemden ze zichzelf. Hij herkende ze nauwelijks.' Ze bleven komen. Tegen beter weten in. Altijd met hetzelfde excuus: "We blijven niet lang."

Hij liet ze binnen - wat moest hij - en hoopte dat ze zich aan woord hielden.

Hij zette koffie. De man zat op de bank met zijn jas op zijn schoot. De vrouw, haar jas nog aan, stond voor de kast in de hoek. Haar onderarmen waren gebogen en haar vingers bewogen, zodat het leek of ze in gedachten een pianostuk speelde. Hij keek naar de magere schouders en het dunne haar, dat al een voorschot op de eeuwigheid genomen leek te hebben.

'Hoe gaat het met jullie?' vroeg hij. Niet dat het hem iets kon schelen, maar iemand moest het vragen.

'Goed,' zei de man. De man zei altijd goed. Daarmee was het gesprek dood. Dit keer voegde hij eraan toe: 'Het gaat goed met ons.'

De vrouw stond nog steeds voor de kast en keek nu naar de foto's die daar op een plank bij elkaar stonden. Wat zag ze? De stoffige plank, de vergeelde foto's of hem, de man die haar aanbeden had.

'Gehoord dat je nu alleen woont,' zei de man. 'Red je je?'

'Welja, lukt best,' zei hij. Hij hoorde hoe het klonk; alsof hij zichzelf probeerde te overtuigen.

De woorden bleven in de kamer hangen. De vrouw pakte haar tas en ging naar de keuken. Ze opende kastjes en liet haar handen over de borden en glazen glijden.

'Alsof de tijd hier heeft stilgestaan,' zei de man. Hij keek rond en toen naar buiten, naar de regen. Altijd dezelfde regen, altijd hetzelfde niet-gesprek.

'Ja,' zei de vrouw, 'of misschien is het allemaal gewoon voorbij.'

Hij hield zijn koffiekop even stil in de lucht. Zijn blik gleed naar de plank. Een foto van haar, genomen op een strand, golfde door zijn hoofd. Hij zette de kop neer zonder een slok genomen te hebben.

De man keek naar haar. Misschien wilde hij wat zeggen, maar hij begreep dat het niks zou uitmaken en liet het. Ze kwam naast hem op de bank zitten, nog altijd met haar jas aan. Schaduwen van de mensen die ze ooit waren.

Ze dronken hun koffie. En vertrokken. Hij sloot de deur achter hen. Het was opgehouden met regenen. De lucht bleef dreigend.

Vond je deze tekst leuk? Deze schrijver wil graag meer lezers. Je kunt hem/haar op de volgende manieren helpen:
- Geef hierboven een hartje. Meer hartjes betekent meer lezers voor deze tekst.
- Laat hier beneden een reactie achter. Ook dit trekt weer nieuwe lezers aan.
- Stuur dit verhaal naar iemand die van lezen houdt.
Namens de schrijver: heel erg bedankt voor je hulp!! ❤