In deze kunst was de weide vol dier, zij was het hart. De ratten waren verdwenen in hun eigen schuld, en dat leest ieder in zijn dierbaarheid. We begonnen met delen, de staart van de wateren, en het ruilen keerde. Het oude leven werd getekend, maar de tranen bleven, verweven in het verlenen. Liefste, haast je niet in deze stille koers. Het Oosten zal wederkeren in het roden van winter, het zal opnieuw wassen, verspilling wegspoelen. Er komt op een dag een man, hij zal u behoeden, hij is die met het einde van de draden. Toch zal ook hij worstelen, pijlen schieten als wratten door hem heen. En zijn harde aandelen sterven. Maar hij is gedeeld, hij heeft een punt gemaakt, eindigt met het trekken van een ster. De schaduwen waren zijn zweren, zijn optreden zal worden verward in dauw. Hoofden worden haters, en er komen oorlogen. Het dauw laat zich niet verdwijnen, en iedereen zal worstelen, horen, maar u moet weten; de schaduwen leven onder het wit. Neem Koers, hang de kransen, hang ze allemaal buiten. En tot slot vraag ik u; Waarom was het de aarde die staarde, ratten die de rioleringen wasten, en waarom werd de draad van zijn garen ontdaan, was het scheren verleden verdwenen, en waarom was alles zo goed, om uiteindelijk te worden verhandeld?
Vond je deze tekst leuk? Deze schrijver wil graag meer lezers. Je kunt hem/haar op de volgende manieren helpen:
- Geef hierboven een hartje. Meer hartjes betekent meer lezers voor deze tekst.
- Laat hier beneden een reactie achter. Ook dit trekt weer nieuwe lezers aan.
- Stuur dit verhaal naar iemand die van lezen houdt.
Namens de schrijver: heel erg bedankt voor je hulp!! ❤
Reacties
Een reactie posten