Overpeinzing in donkere dagen - Anneke de Jong

Ik kan er niets aan doen maar zodra in het voorjaar de dagen lengen stroomt tegelijkertijd de energie mijn lijf binnen en loop ik over van de plannen. Hoe anders is dat in de winter wanneer de zon amper nog acht uur boven de horizon verschijnt. Dan vult mijn hoofd zich met gedachten die naar binnen zijn gericht en wordt mijn wereld kleiner. Ik kan niet ontkennen dat ik dat wel prettig vind. Ik hoef niet meer zo veel, lijkt het. Er komt een soort rust in mij die mij uitnodigt met een zachte mildheid te mijmeren over waar ik zo druk mee was. Alles wat ik dan wil is zitten voor het raam en kijken naar de regen, naar de wind en naar de mensen die voorbij gaan. Met mijn handen om een glas warme thee geklemd komen dan ook vanzelf de overpeinzingen. Zoals nu.

Vanuit het westen vult de lucht zich met vaalgele wolken. Ze jagen voorbij aan hen die gehaast de stad bevolken. Een eerste sneeuwvlok dwarrelt omlaag. Door het glas weet ik mij gescheiden van de vogel, de veren opgezet, beschutting zoekend in de veelheid van kale takken in de boom. De dag te kort voor hoop.

De handen laag in zakken verdwijnen jassen om de hoek. Verlangend naar warmte van hen die wachten. Hun woorden verstomd in de wind die trekt en duwt, trekt en duwt. Een hond, de kop omlaag, loopt dicht tegen de baas aan voorbij. De vacht niet langer meer geschud.

Autobanden op nat asfalt klinken anders dan op een droge weg. Het maakt me melancholiek. Had ik nu maar een kat. Dan streelde ik haar vacht en liet ik mij zinken in mijn woorden. Wie heeft er niet iemand met wie hij woont in zijn hoofd? Met wie hij lange avonden van alleen zijn vult. De stilte niet langer als bedreigend ervaart maar als een oneindige oase van rust waarin moeten verzandt en dromen worden geboren in het onderbewustzijn om daar te rijpen en te ontkiemen als de zon haar kracht hervindt.

De sneeuwvlok is gesmolten. Aan de horizon boven de huizen verschijnt een lichte streep onderaan de wolken. Een laatste gloed wordt zichtbaar, kleurt de vroege avond rood. Spoedig zal het donker zijn. Ontbranden straatlantaarns in warmgeel licht. Gaan in huizen de lampen aan. Vullen etensgeuren de straten. Het is het moment waarop ik weer in de wereld kom. De kat krabbelt aan de deur om er in te mogen. Krult zich in trage bewegingen om mijn benen en loopt dan vast vooruit naar de keuken. Bij de etensbak blijft hij staan. Zijn blik is duidelijk. Ik sta op en negeer het laatste restje melancholie. Op het tuinpad klinken voetstappen. De achterdeur gaat open en een stem vraagt 'hoe was je dag?' 'Goed', antwoord ik en verheug me op de avond.

Vond je deze tekst leuk? Deze schrijver wil graag meer lezers. Je kunt hem/haar op de volgende manieren helpen:
- Geef hierboven een hartje. Meer hartjes betekent meer lezers voor deze tekst.
- Laat hier beneden een reactie achter. Ook dit trekt weer nieuwe lezers aan.
- Stuur dit verhaal naar iemand die van lezen houdt.
Namens de schrijver: heel erg bedankt voor je hulp!! ❤