Mijn lief vraagt niet hoe mijn dag was, wanneer ik thuiskom. Een ingeslopen ritueel na al die jaren. Een vluchtig gemompel mijnerzijds: 'mwah, wel goed' zoals anders houd ik nu binnen. Mijn voelsprieten registreren onheil. Er is iets. Oppassen, denk ik ongerust. Maar waarvoor? Ik pijnig mijn hersenen door minutieus elke minuut van de laatste dagen te reconstrueren. Ben ik vergeten het restafval weg te brengen? Nee, dat is het niet. Dat heb ik braaf gedaan. Zij hoefde het maar drie keer te vragen dit keer. Best snel als ik bedenk dat dit wel eens anders was. Maar zelfs dan werd het me vergeven als ik uiteindelijk met mijn pasje en mijn afvalzakje morrend de deur uit liep. De neiging om mijn kleren te laten vallen op de plek waar ik ze uitdoe dan? Ook daar kan ik me niets bij voorstellen. Ik vind ze altijd wel weer terug. Meestal op een plek waarvan zij zeker weet dat ik ze ooit een keer tegenkom, maar waar ik ze toch niet meteen vind wanneer ik ze nodig heb. Een maniertje van haar om mij te laten merken dat zij er niet is om mijn troep op te ruimen. Hoe ik me ook inspan, er schiet me niets te binnen dat het ongemakkelijke gevoel wegneemt. Integendeel, het wordt groter naarmate de dag verstrijkt en lief aankondigt dat zij gaat wandelen zonder aan mij te vragen of ik zin heb om mee te gaan. Dit laatste is ook zo'n ritueel van jaren. Soms ga ik mee, soms niet. Maar altijd was er die vraag. Tot nu. Mijn ongerustheid neemt schrikbarende vormen aan. Heeft zij een ander en durft ze dat niet te vertellen. Oei! Ongerustheid slaat om in paniek. Legt een knoop in mijn maag. Mijn zekerheden vallen onder mijn voeten weg en ik wankel. Verslagen zak ik neer in de stoel voor het raam. Buiten ligt een minuscuul laagje sneeuw. De eerste druppels vallen al van de reling omlaag. De temperatuur vertoont een stijgende lijn inherent aan mijn paniekgevoelens. Wat moet ik doen? Het feit dat zij is gaan wandelen zonder mij ook maar te vragen of ik meeging bevestigt mijn vermoeden dat zij een ander heeft. Hoe ga ik hier mee om? Ik probeer me afwijzingen van jeugdvriendjes voor de geest te halen maar dat is zo lang geleden. In gedachten zie ik haar lopen op het pad van ons dagelijkse rondje. Ik hoor de sneeuw kraken onder haar schoenen evenals het 'piepje' van haar jas die bij elke stap langs haar lichaam schuurt. Was ik maar haar jas, dan hield ik haar nu warm. Het is nog het enige wat ik denken kan. Mijn leven heeft geen toekomst meer. Ik heb het verprutst. Maar hoe? Minutenlang wacht ik op het geluid van een sleutel in het slot. Het uur van een waarheid die ik niet wil horen. Ik word heen en weer geslingerd tussen gevoelens van verlies en hoop.
De voordeur slaat dicht. Gespannen luister ik naar de eens zo vertrouwde geluiden van jas uitdoen, voetstappen die dichterbij komen. De deurklink die omlaag wordt gedrukt. En dan staat zij daar. Ze kijkt me aan en vraagt: 'Wat is dit?' Ze geeft me een vel papier en tikt met haar vinger op de tekst.
'Dit!'
Ik kijk op het papier en voel hoe mijn paniek wegstroomt. Een enorme opluchting komt er voor in de plaats.
'Dit? Dit is de schrijfopdracht voor mijn columnclubje: 'contactadvertenties en daten, laat je fantasie de vrije loop.' Maar dacht je nu echt…'
'Nee, natuurlijk niet,' zegt ze lachend, 'ik wilde alleen kijken hoever zo'n fantasie kan gaan. Ik weet toch hoe jij overal al gauw een drama van kan maken. Zo te zien is dat aardig gelukt. Zin in thee, lief?'
'Graag,' antwoord ik een beetje beschaamd. Zij heeft gelijk. Ik maak overal verhalen van.
Vond je deze tekst leuk? Deze schrijver wil graag meer lezers. Je kunt hem/haar op de volgende manieren helpen:
- Geef hierboven een hartje. Meer hartjes betekent meer lezers voor deze tekst.
- Laat hier beneden een reactie achter. Ook dit trekt weer nieuwe lezers aan.
- Stuur dit verhaal naar iemand die van lezen houdt.
Namens de schrijver: heel erg bedankt voor je hulp!! ❤
Reacties
Een reactie posten