Mayonaise literatuur - Anoniem

Voor de niet-Belgen: De Vos-Lemmens is een bekend mayonaise merk in België.

Hij tilde de spullen van het nachtkastje. Een kladblok met gedichten op dunne velletjes gerecycleerd flutpapier, een etuitje met pennen, wat opgepropte tissues, haar e-reader in een gele leren beschermhoes, een leesbril van de Hema met krassen op de glazen, een hoekige haarklem die er gevaarlijk en oncomfortabel uitzag, een doosje voor bluetooth-oortjes, een plastic flesje Maaza guave drink met de dop er half af en een dichtbundel van Billie Vos die zij van haar lover had gekregen, zo wist Fink.

Hij slofte ermee door de gang die gekromd door het traan-vormige huis liep. Hij beeldde zich altijd in dat hij door een traanbuis liep, al was dit natuurlijk een niet kloppende meafoor. En eigenlijk, zo dacht hij soms, was het huis misschien wel een traan van geluk.

In de woonkamer legde hij de spullen op de keukentafel waaraan hij 's ochtends vroeg altijd zijn verhalen schreef. "Hier, je dichtbundel van Billie De Vos-Lemmens," bromde hij.

Zijn vrouw was op de bank juist bezig het shirt van hun jongste uit te trekken: Hij zat met zijn armpjes omhoog en het shirt over zijn gezicht en het was nogal een worsteling want de kraag was aan de kleine kant. Hij kreunde en piepte en kronkelde met zijn half blote, magere lichaampje.

"Het is Billie Vos," zei ze.

"Mama, mijn oren!" klonk uit het shirt.

"Ach kom op, het is gewoon mayonaise literatuur," hij gaf de dichtbundel een zetje zodat hij van de stapel gleed.

Zijn vrouw zuchtte en trok het shirt terug omlaag. "Weet je? Je bent gewoon een lul, Fink Akkerman. Je bent jaloers dat zij bij Pelckmans zit en jij niet. En je bent jaloers dat Jozef mij gedichten over de liefde geeft. En daarom moet je het kapot maken. Jij hebt me nog nooit een dichtbundel gegeven, weet je dat?"

Het jochie keek met grote, bruine, glimmende ogen naar zijn ouders.

"Ik ga je toch die bundel van Szymborzka?"

"Dat ging over de dood, Fink, over de dood."

Hij trok zijn wenkbrauwen op en zo keken de beide ouders elkaar enkele seconden aan. Het moge duidelijk zijn waar zij aan dachten op dat moment.

Het jochie pakte een openliggend boekje van de bankleuning en met zijn vinger bij de woorden begon hij hardop te lezen: "Pam. Was. Jij. De. Kool? Pam. Boent..."

Ook Fink strekte een vinger uit en wreef ermee over het tafelblad. Hij had rode vlekken in zijn hals. "Ja," zei hij, "tsja."

"Maar waar het om gaat is: je hoeft het niet kapot te maken. Ik ben niet je vijand. Ik ben je vrouw." Ze duwde zich omhoog, liep naar hem toe en sloeg haar armen om hem heen. Ze was meer dan een kop kleiner dan hij, maar in zekere zin was ze reusachtig naast hem, als een moeder bij een kind. "Ik weet dat je het moeilijk vindt, ok? Maar maak geen dingen kapot, alsjeblieft. Je verlaagt jezelf. Billie Vos mag bestaan en jij mag ook bestaan."

"Maar ik vind het echt niet zo goed hoor."

"Nou en? Dat is toch je recht? Maar dat betekent niet dat het kapot moet."

Hij knikte, liet zich op een stoel zakken, legde zijn hoofd tegen haar borsten. Hij sloot zijn ogen. Zij wiegde hem heen en weer. "Kleine jaloerse bok."

"Ik vind het gewoon zo oneerlijk. Jij schrijft tien keer zo goed als zij, jouw teksten hebben diepte en gevoel en ze maken me duizelig, ze zijn helemaal niet als deze doorsnee-prak. Maar jij wordt niet gepubliceerd. En zij wel. En waarom? Omdat ze een giga-instagram account heeft, omdat al dat klootjesvolk en al die verliefde bakvissen zich op haar abonneren. Die Pelckmans ziet gewoon een melkkoe. En iedereen doet eraan mee. De boekhandels. De recensenten. De radio. Iedereen! Daar klopt toch iets niet aan? Daar klopt toch iets niet aan?"

"Laat het los, Fink, laat het los. Je kan de werkelijkheid niet veranderen. Je kan niet veranderen dat zij tienduizend dichtbundels verkoopt en jij niks. Daar heb je gewoon geen macht over."

Hij keek op. "Ik wil wedden dat ze doodsbang is voor jou. Ze is bang dat er iemand als jij bestaat die haar gedichten leest en die doorziet hoe goedkoop ze zijn. Iemand die begrijpt dat Billie een imposter is. Jij had daar moeten liggen in die boekhandel in de Dansaertstraat, niet zij. Ik wil wedden dat ze daar 's nachts van wakker ligt."

Iris zuchtte en keek weg.

Het jochie op de bank las: "Pam. Boent. De. Kool. Met..."

"Ik meen het, Iris, waarom geef je geen bundel uit?"

Ze liet hem los en liep naar het joch. "Kom nou schatje, niet langer treuzelen, kleren uit. Hop!"

Fink pakte de dichtbundel, sloeg hem open, las een gedicht, zuchtte en klapte hem weer dicht. Hij gaf hem nog een extra zetje. Hij gleed in een streep tomatensaus die nog aan de tafel kleefde van de pasta die hij gemaakt had.

"Met. Zeep. Bah. Wat. Vies." Het joch grijnsde.

Hij stond op, scheurde een vel keukenpapier van de rol en veegde de dichtbundel schoon. Even ging het door hem heen dat hij nu ook meedeed aan het Billie Vos circus. Maar die gedachte liet hij los.

"Ze wast de kool met zeep, mama."

"Heb je al geplast?" zei Iris.

Fink pakte het kladblok van gerecycleerd flutpapier waarop een paar gedichten gekrast waren. Hij veegde de hoek van de tafel schoon en daar legde hij de blaadjes netjes recht neer. Uit het etuitje viste hij haar lievelingspen en die legde hij er bovenop.

Vond je deze tekst leuk? Deze schrijver wil graag meer lezers. Je kunt hem/haar op de volgende manieren helpen:
- Geef hierboven een hartje. Meer hartjes betekent meer lezers voor deze tekst.
- Laat hier beneden een reactie achter. Ook dit trekt weer nieuwe lezers aan.
- Stuur dit verhaal naar iemand die van lezen houdt.
Namens de schrijver: heel erg bedankt voor je hulp!! ❤

*Bram