Toen ik naar jou toe kwam droeg je een kroon met Geel en Gouden bloemen. Ik kan het nog steeds voor me zienā¦ zo mooi en bijzonder als die lach van jouw. Nu ik hier ben, in ditā¦ "draaitje van mijn leven" voelt de dag minder dan voorheen. Ik zou zo graag weer bij jou zijn. Ik smeek; alsjeblieft, alsjeblieft laat mij jou weer zien. Laat mij zien dat je van mij houdtā¦ het leven voelt niet goed meer. Ik heb het zo koud en mijn hart doet zeer. Ik breng je naar binnen en ga met jou de avond uit. Ik beeld mij in dat jij tegen mij praten kan en in mijn gedachten zie ik je dan voor me, zoals verlangenā¦ naar jouw rode wangen. Als een zachte knuffel voel ik je dan om mijn schouders heen, alsof je nog steeds achter mij staat, maar ik moet eerlijk zijnā¦ tegen mijzelf en toegeven dat ik het niet kan, wetenā¦ of jij het echt wel bent, en niet een psychose. Ik hoor jouw stem, klinkend met de melodie van mijn gedachten. En wanneer ik slapen ga, wanneer ik dromen kan, dan zie ik jou weer voor me. Je komt naar mij toe alsof je me kentā¦ en jij zegt dan al deze mooie woorden, woorden die ik niet eens ken. Ik vraag het me soms af; waarom heb ik jou gekozen? Ik zie niet meer wie ik ben, mijn gedachten zijn verlorenā¦ en het doet mij pijn, om altijd weer bij jou te zijn.
Vond je deze tekst leuk? Deze schrijver wil graag meer lezers. Je kunt hem/haar op de volgende manieren helpen:
- Geef hierboven een hartje. Meer hartjes betekent meer lezers voor deze tekst.
- Laat hier beneden een reactie achter. Ook dit trekt weer nieuwe lezers aan.
- Stuur dit verhaal naar iemand die van lezen houdt.
Namens de schrijver: heel erg bedankt voor je hulp!! ā¤
Ward, Ik vermoed een groot verdriet. Maar ik voel het niet, Veel blijft onduidelijk (voor mij dan). Als je wat meer prijs zou geven, zou dat mij helpen je te begrijpen?
BeantwoordenVerwijderenOok bij dit verhaal weer het commentaar over structuur als bij eerdere stukken deze week. De grens tussen liefdevolle herinnering en psychische ontregeling wordt bewandeld, maar blijft vaag. Ik moet hier mijn best voor doen, maar uiteindelijk blijft het afstandelijk.
BeantwoordenVerwijderenDe fragmentarische stijl maakt het ook onduidelijk of het nu taalfouten bevat of niet. Bijvoorbeeld: "Ik kan het nog steeds voor me zienā¦ zo mooi en bijzonder als die lach van jouw." Jou of jouw?
Ik wil het gevoel hebben dat ik bij je hoofdpersoon ben, maar dat geef je me nog niet. Probeer dat na te streven!
BeantwoordenVerwijderenIk vind de tekst denk ik te algemeen. Er zit verdriet maar het is niet specifiek genoeg om Ć©Ć©n iemands verdriet te zijn. Daardoor voelt het afstandelijk denk ik, wat hierboven benoemd wordt.
BeantwoordenVerwijderenIk vind de tekst wel leuk melodieus lopen, het gaf me het gevoel van een songtekst.