Mijn vader ligt op een opbaartafel in een ziekenhuiskamertje. Zijn hoofd en hals steken boven het witte laken uit; gesloten ogen en zijn mond een dunne streep in de bleekgele huid.
Mijn moeder staat naast me. Haar tas hangt zwaar aan haar pols, de knokkels wit om het hengsel. Ze ademt zacht, maar in het doodstille kamertje duidelijk hoorbaar.
Aan het voeteneind staan mijn broer en schoonzus. Hij met zijn handen op zijn rug en zijn hoofd gebogen, zij frunnikend aan de sjaal rond haar hals.
Mijn moeder pakt een zakdoek uit haar jaszak en dept haar ogen. Daarna zoekt ze onze ogen. Ze hoeft geen woorden te gebruiken om te zeggen wat ze hoopt dat we zullen doen.
Ik stap naar voren. Een seconde aarzel ik. Dan laat ik mijn hand zakken. Ik streel zijn dunne haar. Het is lang geleden dat mijn vingers hem aangeraakt hebben. Te lang besef ik.
Ik buig voorover en druk mijn lippen op zijn voorhoofd, iets wat ik sinds het begin van mijn puberteit niet meer heb gedaan.
Mijn broer schraapt zijn keel. Zijn vrouw trekt de mouwen van haar jas over haar polsen.
Mijn moeder kijkt toe, haar zakdoek tegen de onderkant van haar neus gedrukt.
Ik trek mijn hoofd terug, laat mijn hand nog even op zijn haar liggen. Dan stap ik naar achteren.
Mijn moeder recht haar rug. Ze knikt, bijna onmerkbaar, naar haar dode man. Geen woorden. Alleen dat knikje.
Een zucht van mijn broer, zijn handen nog steeds op zijn rug.
Mijn moeder draait zich om en loopt naar de deur, meteen gevolgd door mijn broer en schoonzus. Koude ganglucht stroomt door de open deur naar binnen.
Ik blijf nog even staan. Mijn vingers wrijven over elkaar, alsof ze iets willen wegvegen. Dit is de laatste keer dat ik mijn vader - in dode lijve weliswaar - zie.
Dan draai ik me om. Zacht sluit ik de deur achter me.
Illustratie: Rob Blanken: https://www.robblankenphotography.com/
Vond je deze tekst leuk? Deze schrijver wil graag meer lezers. Je kunt hem/haar op de volgende manieren helpen:
- Geef hierboven een hartje. Meer hartjes betekent meer lezers voor deze tekst.
- Laat hier beneden een reactie achter. Ook dit trekt weer nieuwe lezers aan.
- Stuur dit verhaal naar iemand die van lezen houdt.
Namens de schrijver: heel erg bedankt voor je hulp!! ❤
Jan, dit fragment blinkt uit in subtiele, beeldende taal en een beheerste emotionele lading. De ingetogen manier waarop je rouw en afscheid verbeeld, zonder overmatige sentimentaliteit, is knap.
BeantwoordenVerwijderenEchter, de tekst had misschien nog iets meer verdieping kunnen geven aan de innerlijke beleving van de verteller. Terwijl de handelingen en de fysieke reacties veel zeggen, blijft de persoonlijke reflectie relatief beperkt. Wat voelt de verteller precies bij dit moment? Een subtiele hint naar de onderliggende relatie met de vader had de tekst nog nét wat meer gelaagdheid kunnen geven.
Maar vooral complimenten voor dit stuk! Bedankt voor het delen!
Dank voor je reactie, Thomas. Ik heb dit geschreven n.a.v. het literaire motto 'No ideas but in things' van William Carlos Williams. Het betekent dat abstracte ideeën niet op zichzelf moeten worden gepresenteerd, maar via concrete, zintuiglijke waarnemingen en objecten.
BeantwoordenVerwijderenWilliams geloofde dat poëzie direct geworteld moest zijn in de fysieke wereld en dat gevoelens, gedachten en concepten het best overgebracht worden door tastbare dingen—voorwerpen, handelingen, specifieke details—en niet door abstracte bespiegelingen. Dit principe dwingt schrijvers om te tonen in plaats van te vertellen, wat nauw aansluit bij de show, don’t tell-benadering in literatuur.
Er wordt niets uitgelegd, geen interpretatie opgedrongen—alle betekenis ligt besloten in de beelden zelf.
Ik vind dit stabiel geschreven; je hebt merkbaar je eigen stijl en benut die goed. Je gebruikt toegankelijke taal en bent spaarzaam met sentiment.
BeantwoordenVerwijderenEchter voel ik niet zoveel bij het fragment. Ik ken de vader en zijn zoon niet. Ik begrijp dat intern conflict zich veel uit in gedrag, maar ik wil graag weten wat dat interne conflict is en dus ook hoe het zorgt voor deze ongemakkelijke situatie. Het is anderzijds goed dat je niet zegt “ik ben boos” of “ik ben verdrietig”, nee, dat moet zich echt uiten in gedrag.
Zelf probeer ik ook mijn draai te vinden in wat je weggeeft over de worstelingen van personages en wat niet, dus ik hoop dat je hier iets aan hebt.
Heel mooi hoe je met weinig woorden zoveel kunt vertellen.
BeantwoordenVerwijderenHoi Shamar, Dank voor je reactie. Helpt het als je mijn reactie op Thomas' opmerkingen leest? Het staat onder 'anoniem' onder zijn reactie.
BeantwoordenVerwijderenIk ben inderdaad voor een combinatie van beide. Ik zweer bij show don’t tell en dat het heden meer zegt dan het verleden, maar enkel beelden zeggen de schrijver misschien veel en de lezer misschien minder.
VerwijderenHier wordt over gediscussieerd en zijn veel verschillende standpunten, maar ik vind dat in verhalen intern conflict aan de kaak wordt gesteld - expliciet of subtiel - en daarvoor moeten we weten wat dat interne conflict is.
Dat is inderdaad iets dat je 'vindt of niet vindt'. Het 'conflict' (?) is in mijn tekstje niet waar het mij om gaat. Ik schets wat een camera en microfoon zou registreren. De lezer die 'conflict' plus oorzaken/redenen wil, zal door mij meestal teleurgesteld worden. Ik houd geen rekening met wat de lezer wil, ik houd alleen rekening met wat ik wil. Dus wat je zegt, klopt: 'een merkbaar eigen stijl'. Een mooi compliment. Mij spreekt aan dat je als lezer zelf gaat nadenken over hoe het komt dat dit afscheid op deze manier verloopt. Hopelijk komt deze reactie over zoals ik hem bedoel. Ik vind het leuk om kennis van jouw kijk op schrijven te nemen. Schroom niet te reageren op bijvoorbeeld mijn verhaal van morgen.
BeantwoordenVerwijderenMeningsverschil over de kunst van het verhalen schrijven vind ik alleen maar interessant! (Daarbovenop, mensen zeggen ook wel eens: “Zodra je de regels kent, breek je ze.”)
VerwijderenIk word juist wel geraakt door dit stuk. Ik hoef niet te weten wat er allemaal aan schort in deze familie, maar dat het schuurt aan alle kanten, dat is mij heel duidelijk. In dode lijve, die subtiele humor, dat maakt voor mij jouw teksten heel herkenbaar...
BeantwoordenVerwijderen🥰 Of is dit grensoverschrijdend, Ineke?
BeantwoordenVerwijderenHaha, nee hoor :-)
VerwijderenDank je Ineke. 😉
BeantwoordenVerwijderen