Kijk eens goed - Teun

Zie hier, de lege huls die mijn menselijke last bijeenhoudt. Een glorieus monument, opgedragen aan het verval van mijn leven. Cherubijnen moesten opgroeien tot beeltenissen van Adonis, maar ik ben altijd een cherubijn gebleven. Hoewel, dat guitige en kinderlijke is mij ook al geruime tijd vreemd. Eigenlijk ben ik vooral gewoon te dik. Ik ben opgegroeid in de tijd dat de sportschool in opkomst was. Niet in een tijd waarin hun onwrikbare greep op de maatschappij je op iedere straathoek om de oren slaat. Iedereen is breder of slanker dan ik. Vroeger was ik 'gewoon', tegenwoordig betekent 'gewoon' heel iets anders. Wie zichzelf niet minstens vier maal per week afranselt aan de gewichten, als moderne vorm van zelfkastijding, verspeelt zijn recht deel te nemen aan de Nationale Tinderdans.

Op mijn slechte dagen lijkt het wel alsof geen enkele hoeveelheid zelfliefde, relativeringsvermogen of gezond defaitisme is opgewassen tegen het juk van de buitenwereld. Dan krab ik aan mijn zij, omdat die jeukt, en dan voel ik het volgevreten overschot. Precies zoals het is, een aan zijn eigen succes ten ondergaande welvaartsziekte. De evolutie die het menselijk vernuft niet bij kan benen. Letterlijk. Piepend en krakend voel ik het menselijk aanpassingsvermogen in mijn gewrichten tot stilstand komen. Botten die over elkaar schuren, omdat mijn kraakbeen het bijltje erbij neergegooid heeft. Alles doet zeer. Stilzitten iets minder dan bewegen. Stilstaan is het ergst.

Ik word ook nog eens lelijk dik. Ik heb zo'n lijf waarbij al dat vet maar niet wil zakken. Begrijp me niet verkeerd, de zwaartekracht heeft heus wel vat op me. Wat ik bedoel is dat alles zich concentreert rond buik en borst. Met daaronder twee deerniswekkende spillepootjes, die beide hun eigen lofdicht verdienen voor het feit dat ze nog volledig uit originele onderdelen bestaan. Ze stutten hun eigen ondergang.

Over een paar maanden word ik veertig. Een natuurlijk moment om de balans op te maken van je leven. Je oor eindelijk te luisteren leggen bij die stem die sinds je dertigste brult dat het allemaal anders moet. Die al jaren fluistert dat de maatschappij verandert en jij niet. Of in ieder geval niet ten goede. Dan hoor ik een nieuwe stem. Hij is nog een paar maanden te vroeg, zegt hij. Hij is mild gestemd en zegt dat zijn premature aanwezigheid geen overbodige luxe is. 'Kijk eens goed', zegt die stem. 'Technisch gezien ben je maar een klein beetje te zwaar.'

'Wie kijkt er nou "technisch gezien" naar zichzelf?' riposteer ik direct.

'Jij, over een paar maanden.'

'Dus wijsheid komt echt met de jaren?' vraag ik.

'Nee hoor, inzicht kan je op ieder moment in vallen. Voel maar.'

Ik krijg jeuk aan mijn zij, en ik krab gewoon.

Vond je deze tekst leuk? Deze schrijver wil graag meer lezers. Je kunt hem/haar op de volgende manieren helpen:
- Geef hierboven een hartje. Meer hartjes betekent meer lezers voor deze tekst.
- Laat hier beneden een reactie achter. Ook dit trekt weer nieuwe lezers aan.
- Stuur dit verhaal naar iemand die van lezen houdt.
Namens de schrijver: heel erg bedankt voor je hulp!! ❤