Net als het muisstil is in de klas, hoor ik een tik. Jufs pen is gevallen. Ze blijft gewoon staan, met haar gezicht naar het raam. Niemand zegt iets. Zelfs Bram niet, die anders zelfs praat als hij eet. Hij zit met zijn potlood in zijn mond alsof hij diep nadenkt.
Na een tijdje – twintig tellen of zo - buigt juf zich langzaam voorover. Haar vingers trillen een beetje als ze de pen oppakt. Heeft ze het koud? Maar de verwarming staat toch aan? Misschien is ze verdrietig. Nee, dat kan niet. Juffen huilen niet. Die blijven altijd gewoon … juf.
Jufs lippen sluiten stijf op elkaar. Dan draait ze zich om en loopt naar het bord. Haar ogen glimmen. Net als die van mama toen ze aan de eettafel oude foto's bekeek.
Met een krijtje schrijft ze een som. Het krijtje hamert op het bord. Krak! "Verdorie," fluistert juf. Dat woord mag niet. Niet op school. Niet van juf. Zij zegt "Oeps" of "Probeer het nog eens", maar nooit dat woord.
Ik kijk naar Lotte, maar die kijkt strak naar haar gum. Misschien heeft zij het niet gehoord. Of ze doet alsof. Grote mensen doen dat ook vaak, als ze iets niet willen horen of voelen.
In het speelkwartier zegt juf dat ze hoofdpijn heeft. Ze blijft binnen. Wij mogen naar buiten. Ik blijf even staan in de gang. Door het raam zie ik haar zitten. Haar hoofd in haar handen. Heel stil. Ik denk aan papa, die op dinsdag altijd zegt dat hij "op" is. Dan zegt hij niks meer tot het eten klaar is. Misschien is juf ook "op". Misschien is ze moe van "het doen alsof".
Buiten wijst Bram naar zijn mond. Hij schreeuwt: 'Aaargggh! Ik ben een draak!'
Ik lach maar in mijn hoofd zie ik juf. Geen draak, geen prinses, geen heks. Gewoon een grote mens met hoofdpijn en een gebroken krijtje.
's Middags lopen we naar huis. De lucht is donker. Ik houd mama's hand vast.
We komen langs school. Het raam van onze klas is donker. Geen juf, geen bord, geen krijtje. Alleen lege stoelen en tafels.
'Mama,' zeg ik, 'denk je dat mijn juf soms wil verdwijnen?'
Mama stopt met lopen en kijkt me aan.
'Waarom vraag je dat, Sofie?'
Ik haal mijn schouders op. 'Gewoon. Ze keek vandaag alsof ze ergens anders was.'
Mama pakt mijn hand iets steviger vast. 'Misschien is ze gewoon moe, lieverd. Grote mensen kunnen dat zijn zonder dat iemand het ziet.'
Ik knik. Maar ik denk: ik heb het wél gezien. En ineens voel ik iets warms achter mijn ogen, alsof er regen zit in mijn hoofd. Ik kijk snel weg zodat mama het niet ziet.
Thuis pak ik een stuk wit krijt uit mijn tekenbakje. Net zo een als juf had. Morgen neem ik het voor haar mee.
Vond je deze tekst leuk? Deze schrijver wil graag meer lezers. Je kunt hem/haar op de volgende manieren helpen:
- Geef hierboven een hartje. Meer hartjes betekent meer lezers voor deze tekst.
- Laat hier beneden een reactie achter. Ook dit trekt weer nieuwe lezers aan.
- Stuur dit verhaal naar iemand die van lezen houdt.
Namens de schrijver: heel erg bedankt voor je hulp!! ❤
Reacties
Een reactie posten