De wolf - Anneke de Jong

Ik wandel door het bos. Er loopt een wolf, rechts met mij mee. Ik doe of ik hem niet zie maar houd hem in de gaten vanuit mijn ooghoek. Hij begeleidt mij nu al zeker een half uur. Verscholen achter struiken. Ik weet dat omdat hij er met zijn kop net bovenuit komt. Ik heb geprobeerd hem af te schudden. Door stil te staan bijvoorbeeld. Maar telkens wanneer ik stilstond, bleef ook de kop stilstaan. Ik ben linksaf geslagen. Tot mijn opluchting raakte hij mij kwijt. Tenminste dat dacht ik, maar niet veel later zag ik de kop weer, nu aan mijn linkerkant. Ongerust speur ik mijn omgeving af. Zie ik ergens licht tussen de bomen doorschijnen? Een teken dat daar ergens een open veld moet zijn? Want een wolf houdt niet van open vlaktes.

Er hangt een stilte in het bos. Er is alleen het geluid van mijn voetstappen. Geluidloos loopt de kop naast mij mee. Ik zie geen specht, geen eekhoorn, geen egel of een wegschietend konijn. Zelfs de lucht boven mij is zonder vogels. Ik zie alleen maar bomen, struiken en zijn kop. Uren loop ik hier nu al. Vermoeidheid dringt zich op. Mijn rugzak raakt leeg maar voelt steeds zwaarder. De laatste slok water heb ik uren geleden al opgedronken.

Het licht vervaagt. De schemer doet zijn intrede met haar grens van licht naar donker. De voorbode van de nacht. Ik moet blijven lopen. Zeker nu. Als ik in het donker stil blijf staan sluipt hij naar mij toe. Ik weet dat omdat ik mij in wolvengedrag heb verdiept en ook omdat ik zelf dit verhaal schrijf. Ik kan makkelijk een oude zieke boom schrijven die omvalt, precies op hem, maar ik doe het niet. Dat lijkt mij te gemakkelijk. En dus loop ik door al gaat het wel steeds langzamer. Eén ding houdt me op de been. Straks wordt het licht en zullen er druppels dauw aan de takken hangen. Daar kan ik mijn dorst mee lessen en nieuwe krachten opdoen. Want ik moet hoe dan ook verder. Verder, op zoek naar het einde van dit bos. Ik loop en ik loop en ik loop. Het ritme van mijn pas is nog het enige dat mij draagt. Het heeft mijn gedachten uitgeschakeld. In mijn brein komt ruimte voor de leegte. Een prettige gewaarwording, ik kan het niet ontkennen. En ook geen overbodige want ineens vraag ik mij af waarom die wolf niet gaat slapen. Ik kijk opzij. Het duurt even voor ik het rode lampje opmerk. Heel klein maar duidelijk. Ik loop erheen, voorzichtig en gespannen tot in het bot. Maar het lampje blijft waar het is. Het is de dood of de gladiolen praat ik mezelf moed in. Vanuit het gevoel dat ik niets meer heb te verliezen stap ik op het rode lichtje af. Het komt vanuit het oog van de kop. Er gaat geen enkel spoor van dreiging uit. Maar wel van de letters op zijn rug.

'Made in China' staat er op. Wanneer ik nog een stap dichterbij doe hoor ik bliep, bliep en gaat het lichtje uit. De wolf zakt door zijn pootjes.

Vond je deze tekst leuk? Deze schrijver wil graag meer lezers. Je kunt hem/haar op de volgende manieren helpen:
- Geef hierboven een hartje. Meer hartjes betekent meer lezers voor deze tekst.
- Laat hier beneden een reactie achter. Ook dit trekt weer nieuwe lezers aan.
- Stuur dit verhaal naar iemand die van lezen houdt.
Namens de schrijver: heel erg bedankt voor je hulp!! ❤