Controle - Jan Schuuring

Ik check altijd haar telefoon terwijl ze onder de douche staat. Volgens mij weet ze het niet. Haar wachtwoorden verandert ze niet meer sinds ik haar uitlegde dat er voor geheimen geen plaats is in een relatie.

'Het is voor je bestwil, Laura,' mompel ik, scrollend door haar berichten. 'Je weet hoe bezorgd ik ben.'

Die nieuwe projectmanager van haar, Mark, stuurt weer berichten over het werk. Waarom na kantoortijd? Ik voel de bekende spanning in mijn borst.

Ik hoor dat ze uitgedoucht is. Ik leg haar telefoon zoals ik hem vond, scherm naar beneden, precies op dezelfde plek.

'Hé,' zegt ze als ze de slaapkamer binnenkomt, haar haar nat, een handdoek om haar lichaam gewikkeld. 'Ik dacht dat je vanavond met vrienden zou afspreken?'

'Verandering van plannen,' antwoord ik. 'Laten we samen iets leuks doen. Alleen wij twee.'

Ik zie de subtiele verandering in haar gezicht, die mengeling van verrassing en iets anders. Opluchting? Of misschien teleurstelling? Had ze plannen waar ik niets van wist?

'Oh, oké,' zegt ze. 'Wat wil je doen?'

'Laten we thuisblijven. Die film kijken die ik wilde zien.'

Niet die waar zij over sprak met haar zus vorige week: "Roma".

'Ik had eigenlijk gehoopt even langs Marieke te gaan. We hadden …'

'Laura,' onderbreek ik haar, 'we brengen zo weinig tijd samen door. Ik mis je.'

Ik pak haar hand en streel met mijn duim over haar pols, precies waar ze het fijn vindt.

'Bovendien, je ziet Marieke elke week. Ze begrijpt het vast wel.'

Ik zie de aarzeling in haar ogen, de snelle berekening of het de moeite waard is om hierover in discussie te gaan. Ze weet dat ik uiteindelijk toch mijn zin krijg door logica, liefdevolle bezorgdheid en subtiele herinneringen aan alles wat ik voor haar doe.

'Je bent toch moe van je werk,' voeg ik toe. 'Die nieuwe projectmanager legt veel druk op je, niet? Dat zei je gisteren nog.'

Ik weet precies op welke knoppen ik moet drukken.

'Je hebt gelijk,' zucht ze. 'Ik zal Marieke een berichtje sturen.'

Ik glimlach en kus haar voorhoofd.

'Ik maak wat te drinken. Die wijn die je lekker vindt?'

Niet de rode, die maakt haar te spraakzaam, te nostalgisch over haar leven voordat ze mij kende; de witte, die haar slaperig maakt.

Terwijl ik naar de keuken loop, voel ik die vertrouwde mengeling van opluchting en rechtvaardiging. Het is niet dat ik haar controleer; ik bescherm wat we hebben. Ze begrijpt niet hoe gevaarlijk de wereld is, hoe gemakkelijk mensen je kunnen kwetsen als je te goed van vertrouwen bent. Als ze maar zou inzien hoeveel ik van haar hou, dan zou ze begrijpen waarom ik doe wat ik doe. Deze constante waakzaamheid is uitputtend, maar noodzakelijk. Voor ons beiden.

Diep van binnen weet ze dat niemand ooit zoveel om haar zal geven als ik.

(Morgen het 'point of view' van Laura)

Vond je deze tekst leuk? Deze schrijver wil graag meer lezers. Je kunt hem/haar op de volgende manieren helpen:
- Geef hierboven een hartje. Meer hartjes betekent meer lezers voor deze tekst.
- Laat hier beneden een reactie achter. Ook dit trekt weer nieuwe lezers aan.
- Stuur dit verhaal naar iemand die van lezen houdt.
Namens de schrijver: heel erg bedankt voor je hulp!! ❤