Laag boven de horizon draagt de lucht een belofte met zich mee. Wonderlijke kleuren rood en oranje spreiden zich uit over de velden. Er zijn geen andere geluiden dan die van vogels. De vroege ochtend heeft iets breekbaars. Vliegtuigstrepen als breuklijnen. Vanuit mijn raam kijk ik er naar. Ik hoef geen woorden toe te voegen. Het is!
Wat is een stad zonder mensen? Wat als ik hier alleen zou zijn? Wat als ik de laatste mens zou zijn op deze schitterende planeet. Zou deze schoonheid dan genoeg zijn wanneer ik haar met niemand meer kan delen? Het zijn dit soort vragen die mij ongevraagd te binnen schieten. Vragen waarop geen zinnig antwoord mogelijk is omdat ik mij de omvang ervan niet eens kan voorstellen. Het is groter dan ik zelf ben. Terwijl ik verder mijmer over vraagstukken welke meer vragen dan antwoorden oproepen, klimt de zon hoger en verdwijnt zij in een wolkenband die vanuit het westen is komen opzetten. Tegelijk dringen ook de aardse geluiden weer de kamer binnen. Een vuilniswagen leegt containers vol afval van de moderne tijd. Een auto neemt gas terug voor de rotonde. Ergens is iemand aan het stofzuigen. Een vliegtuig vliegt over. Aan het geluid is te horen dat het net is opgestegen van de luchthaven, zo'n twintig kilometer verderop. Vertrouwde geluiden. Zij brengen mij terug in het gewoon van alledag.
Ik staar weer naar het lege scherm. Net als gisteren en de dagen daarvoor. Ik wrijf in mijn handen en kijk naar buiten. Het scherm blijft leeg! Ik weersta de drang om weg te lopen en blijf zitten. Een verandering in vergelijking met de dagen ervoor. Begin ik eindelijk te beseffen dat weglopen geen enkele zin heeft? Dat het net zo werkt als vroeger wanneer er een proefwerk in het verschiet lag waarvoor geleerd moest worden? Kamer opruimen, dweilen, soppen, ramen zemen. Eerst moest alles aan kant en schoon zijn en dan pas kon ik gaan leren voor dat proefwerk. Of toch niet en moest ik toch echt eerst nog even…? Het komt allemaal weer terug. Maar gelukkig bespeur ik ook iets anders. 'Je bent geen puber meer' zegt een stemmetje in mijn hoofd. Ik glimlach. Nee, ik ben geen puber meer. Helaas, denk ik er even achteraan maar met te weinig overtuigingskracht om me van mijn nieuwe voornemen af te laten houden. Ik ga nu schrijven, het maakt mij geen bal uit waarover. Ik schrijf! Maak me niet druk of het ook maar enige literaire kwaliteit heeft. Ik schrijf!
Ik weet niet waardoor het komt, maar het voelt of ik mezelf door elkaar heb geschud. Zitten staren naar een leeg scherm heeft niet langer zin. Ik wil verder! Nog een boek wil ik schrijven! En nog een! En de eerste woorden zet ik nu op papier!
Een zonnestraal priemt door een gaatje in de wolken mijn kamer in. De belofte die ik vanochtend laag boven de horizon zag bloeien is tot volle wasdom gekomen. Ook al weet ik dat vandaag niet meteen die ene openingszin zal opleveren die de lezer meteen mijn verhaal in sleurt, het is niet erg. Ik ben niet meer bang voor een leeg scherm.
Vond je deze tekst leuk? Deze schrijver wil graag meer lezers. Je kunt hem/haar op de volgende manieren helpen:
- Geef hierboven een hartje. Meer hartjes betekent meer lezers voor deze tekst.
- Laat hier beneden een reactie achter. Ook dit trekt weer nieuwe lezers aan.
- Stuur dit verhaal naar iemand die van lezen houdt.
Namens de schrijver: heel erg bedankt voor je hulp!! ❤
De opening is beeldend en sfeervol, met mooie metaforen zoals "vliegtuigstrepen als breuklijnen" en de belofte laag boven de horizon. Dit wekt direct een contemplatieve stemming op. De verteller is open over zijn twijfels, angsten en uitstelgedrag, wat zorgt voor herkenbaarheid en menselijke diepgang.
BeantwoordenVerwijderenIk word alleen niet echt in het verhaal meegezogen. Het is eerlijk, maar het is geen nieuwe reflectie. Of op een manier geschreven dat ik er in kan meekomen. Zo blijft het wat afstandelijk voor mij.