Ik fiets de stad uit. Elke trap van de pedalen geeft ruimte aan een ander geluid. Geheugen selecteert beelden van vroeger. Achterop de fiets bij mama, kleine voetjes op uitklapbare stepjes.
'Denk erom dat je niet met je voetjes tussen de spaken komt.' Haar stem klinkt afwezig, alsof ze met haar hoofd al bij het avondeten zit. Ik probeer me voor te stellen hoe mijn voet wordt vermalen tussen de ijzeren spaken van het wiel en klamp me nog vaster om haar middel. Mijn gezicht gloeit na van de zon. Eigenlijk wil ik niet naar huis. Wil ik blijven bij de grote brede dijk die bij storm het water tegenhoudt. Het begon net eb te worden. Onder het terugtrekkende water komt fijn zand tevoorschijn. Miljoenen luchtbelletjes knappen open in de brandende zon. Een krab zoekt schielijk beschutting in de spleten tussen de grijze basaltblokken.
Met mijn schepje bouw ik van het vochtige zand een hoge berg en tover hem om in een kasteel met ranke torens. Er omheen graaf ik een gracht waar straks het water in zal lopen. Ik ben de prinses. Mijn vader is de koning. Plechtig leggen wij samen een dode zeester boven op de hoogste toren.
Een auto toetert. Ik schrik en val bijna van de fiets maar kan me nog net vastgrijpen aan haar jurk. Ik zie de schapen naast me loom grazen op de dijk. Mijn moeder fietst gehaast verder. Haar hoofd al bij het avondeten. We zijn bijna thuis.
Achter mij vervagen de vertrouwde contouren van de straten waar ik thuis was. Voor en in mij verspreidt zich de leegte. Ergens schalt het geluid van spelende kinderen. Hun lach sterft langzaam weg. Ik fiets door, sneller tot alleen het ruisen van banden op het asfalt mij omringt. Het ruisen wordt zuchten waaruit woorden ontsnappen. Ik laat ze gaan. Ze vinden hun weg tussen de landerijen en de velden, waar de wind ze verwaait in losse letters zonder betekenis. Steeds verder weg van de brug die mij met jou verbindt. Verbeten trap ik de pedalen rond. Harder, sneller. Ik concentreer me op de druk van mijn voeten op de trappers maar kan niet voorkomen dat verwijten de ruimte in worden gesmeten. Snijden in het vlees. Wonden van lang geleden openscheuren.
Jouw mond die woordeloos herhaalt.
Lafaard! Je kunt pas weggaan als je ergens bent geweest.
Vond je deze tekst leuk? Deze schrijver wil graag meer lezers. Je kunt hem/haar op de volgende manieren helpen:
- Geef hierboven een hartje. Meer hartjes betekent meer lezers voor deze tekst.
- Laat hier beneden een reactie achter. Ook dit trekt weer nieuwe lezers aan.
- Stuur dit verhaal naar iemand die van lezen houdt.
Namens de schrijver: heel erg bedankt voor je hulp!! ❤
Dit leest goed door. Er omheen = eromheen. Ik vind zinnen als “verbeten trap ik door” jammer. Deze zin kan bijvoorbeeld prima zonder “verbeten”.
BeantwoordenVerwijderenEen fijne sfeer. Nostalgisch. Ingehouden; wat is er tussen wie voorgevallen? Ik ben het met Shamar eens. Voorstel: Kopieer je tekst eens en delete alle bijwoorden en bijvoeglijke naamwoorden. Lees het verhaal en besluit welke onmisbaar zijn. Ik denk dat het nog mooier wordt dan het nu al is. Want dat is het zeker (mijns inziens). 👍
BeantwoordenVerwijderenDaar kwamen ze aan. Zij fietste, hij zat achterop.
BeantwoordenVerwijderenMAAR: Als er een woordgroep op volgt, schrijf je: achter op. Hij zat achter op de fiets.
Feedback waar ik iets mee kan. Dank Shamar en Jan. Schrijven is tenslotte vooral schrappen. Dat wist ik wel maar lette blijkbaar niet goed genoeg op, ben ik bang. Soms wil ik te snel.
BeantwoordenVerwijderenMag ik een strakke versie plaatsen?
BeantwoordenVerwijderenben benieuwd
BeantwoordenVerwijderenIk fiets de stad uit. Elke trap van de pedalen geeft ruimte aan een ander geluid.
BeantwoordenVerwijderenBeelden van vroeger. Achter op de fiets bij mama. Voetjes op de stepjes.
"Pas op dat je niet met je voetjes tussen de spaken komt." Met haar hoofd zit ze al bij het avondeten. Ik stel me voor hoe mijn voet vermaalt tussen de spaken en klem mijn armpjes om haar middel. Mijn gezicht gloeit na van de zon. Ik wil niet naar huis. Ik wil blijven bij de dijk die het water tegenhoudt.
Het werd eb. Onder het terugtrekkende water was zand. Luchtbelletjes knapten in de zon. Een krab kroop weg tussen de basaltblokken.
Met mijn schepje bouwde ik een berg. Later was het een kasteel met torens. Eromheen een gracht. Ik was prinses en legde een zeester boven op de hoogste toren.
Een auto toetert. Ik schrik, grijp me vast aan moeders jurk. Schapen grazen op de dijk. Moeder fietst. We zijn bijna thuis.
Achter mij de contouren van de stad waar ik thuis was. Voor mij de leegte. In mij de leegte. Wegstervend kindergelach. Door! Alleen nog ruisen van de banden. Het ruisen wordt zuchten. Zuchten waaruit woorden ontsnappen. Ik laat ze, verwaaid in letters zonder betekenis, hun weg vinden tussen de landerijen en velden.
Ik raak verder en verder van de brug die ons verbindt. Stamp de pedalen rond. Concentreer me op de druk van mijn voeten, maar voorkom niet dat verwijten de ruimte in worden gelanceerd. Wonden van lang geleden scheuren open.
Jouw mond … Jouw mond die woordeloos herhaalt: “Lafaard! Je kunt pas weggaan als je ergens bent geweest.”
Dit is wel heel staccato. In een spannende scène werkt dat, hier vind ik het minder geschikt.
VerwijderenKnap gedaan. Ik kom er op terug. Moet nu gaan koken. Inhoudelijk zat je sowieso op het goede spoor.
BeantwoordenVerwijderenIk fantaseer door op het spoor. De vader ontbreekt op de dijk. Het kind fantaseert dat hij er bij is. Moeder klinkt afwezig. Is ze met haar hoofd bij het avondeten, waar ze straks ook voor opdraait? Of is ze met haar hoofd bij de echtelijke problemen? Op een gegeven moment is vader vertrokken. Moeder schreeuwde naar zijn rug: 'Lafaard! Je kunt pas weggaan als je ergens bent geweest.' Hij heeft nooit geïnvesteerd in haar en zijn dochter. Jaren later ... Het meisje heeft zelf een relatie. Net als haar vader is ze niet of niet voldoende aanwezig in de relatie. Ze verbreekt de relatie en het laatste wat ze hoort, is hetzelfde verwijt als haar moeder ooit haar vader toeschreeuwde. L'histoire, se répète. Als dit allemaal klopt, mogen de twee zinnen over de vader niet geschrapt worden.
BeantwoordenVerwijderenIk dank ieder voor zijn of haar reactie. Ik heb ze met aandacht gelezen. Toch vind ik dat, na tig keer teruglezen met tussenpozen, mijn oorspronkelijk verhaal het meest bij mijn gevoel blijft.
BeantwoordenVerwijderenEen belangrijke constatering. Blijf je eigen weg volgen en houd bovenal plezier in het schrijven. 👍
BeantwoordenVerwijderen