Het eerste woord wat me spontaan te binnen schiet als ik een onderwerp wil verzinnen voor een column is 'stoelpoot'. Het verrast me enorm omdat ik geen idee heb waarom ik uitgerekend aan dat woord moet denken en wat iemand over een stoelpoot zou moeten schrijven. Tegelijkertijd echter wordt er iets in mijn hoofd getriggerd. 'Weet je echt niets van een stoelpoot af?' Zegt een irritant uitdagend stemmetje. 'Nee, niets! Niente, nada! Helemaal niets!' Ik probeer resoluut te klinken maar toch hoor ik ook een lichte twijfel in mijn stem.
Ja natuurlijk weet ik wel dat een stoelpoot nooit alleen op zichzelf staat. Hij is altijd met meer. Sterker nog: in zijn eentje maakt hij niets klaar. Kan hij nog niet eens op eigen benen staan.
Hij? Of is het misschien een Zij? Vraag ik me opeens af. Ineens komt het woord 'stoelpoot' me vreemd voor. Bestaat het eigenlijk wel? Ik zoek het op in het woordenboek en tot mijn verbazing kom ik tot de conclusie dat het niet bestaat. Dat is vreemd. Een stoelpoot is iets wat iedereen kent en waar iedereen een beeld bij heeft. Maar tegelijk is het iets wat niet bestaat. Nou ben ik niet voor één gat te vangen. Op mijn bureau liggen nog twee woordenboeken en dus zoek ik verder. Het eerste woordenboek wat ik pak is het 'vreemde woorden' woordenboek. Hierin staat niet eens het woord 'stoel' genoemd. Op zich niet raar, natuurlijk. Een stoel is immers geen vreemd woord. Maar als ik 'stoelpoot' vervolgens ook niet vind in het 'Koenen Handwoordenboek der Nederlandse Taal', zakt mijn broek af.
Oké, probeer ik mijzelf gerust te stellen. Een stoelpoot is dus iets wat ik zie maar eigenlijk niet bestaat.
Hier wil ik het mijne van weten. Bedachtzaam sta ik op en loop een meter of wat weg van mijn bureau. Gespannen draai ik me om en kijk naar de stoel waarop ik tot nu toe al die jaren, zonder angst plaats had genomen. Ik zie ze toch echt! Het zijn er vier en ze ogen nog stevig ook.
Maar als ze niet bestaan? Staar ik dan nu naar een illusie? En nog erger: zat ik dan al die tijd op een illusie?
De verwarring in mij neemt ongekende grenzen aan. Ik kijk naar iets wat er niet is. Ik ben van slag. Iedere stoel in huis wordt een obsessie. Aan alle poten moet ik voelen. Wat te doen met zoveel stoelpoten die niet bestaan maar die ik toch zie.
Na een tijdje ben ik het zat. Dan schrijf ik maar een ander verhaal, besluit ik. Over fictie of zo. Fictie? Maar wacht eens, denk ik verheugd. Dat is het! Ik zeg gewoon dat ik het allemaal maar verzonnen heb. Dan bestaat de stoelpoot ineens wel. Want wat is fictie anders dan: een vast geloof in iets wat er niet is?
Vond je deze tekst leuk? Deze schrijver wil graag meer lezers. Je kunt hem/haar op de volgende manieren helpen:
- Geef hierboven een hartje. Meer hartjes betekent meer lezers voor deze tekst.
- Laat hier beneden een reactie achter. Ook dit trekt weer nieuwe lezers aan.
- Stuur dit verhaal naar iemand die van lezen houdt.
Namens de schrijver: heel erg bedankt voor je hulp!! ❤
Wat ben ik nu aan het lezen? Het stuk voelt voor mij als een mijmering van een verveelde scholier die in warm klaslokaal zit met een weinig inspirerende leerkracht. Iets dat niet in een woordenboek staat bestaat niet? Mwah, hoe kom je daarbij? En die ongedefineerde woorden kunnen toch bestaan als fictie? Als serieuze reflectie haak ik af.
BeantwoordenVerwijderenIk wil het graag lezen als iets humoristisch en kan wel meegaan in de speelse gedachtestroom over iets onzinnigs. Maar meer dan dat haal ik er niet uit.
Dit is niet geschreven door een verveelde scholier, maar door een schrijver die demonstreert hoe je - ook op dagen dat je de inspiratie mist waarmee de wereldliteratuur verrijkt zou worden - je schrijfspier kunt trainen. Een stoelpoot ... Daar kan ik echt niks mee. Het staat niet eens in het woordenboek. De vermeende onmacht loopt uiteindelijk uit op een vingerwijzing naar het Cartesiaans scepticisme. Je kunt over alles schrijven al zal niet iedereen zich door de resultaten geïnspireerd voelen. Ik vind het tekstje lezenswaardig.
BeantwoordenVerwijderenDank jullie allebei voor jullie reactie. Soms vind ik het leuk om iets te verzinnen over een onderwerp wat me spontaan te binnenschiet.En als ik dan denk, daar kan ik niets mee, dan ervaar ik het juist als een uitdaging om er toch iets over te schrijven. En reken maar dat je daarmee je schrijfspieren traint zoals Jan Schuuring zegt.
BeantwoordenVerwijderen