Het gebouw staat in een oude stadswijk. Het telt twee verdiepingen en daarboven vermoedelijk een zolder. De rechthoekige ramen, hoger dan breed, zijn verdeeld door houten sponningen in kleine vierkanten. De dubbele voordeur bevindt zich tussen twee in segmenten verdeelde pilaren. Daarop steunt een boogvormig fries met in het midden een rond raam. De gevel is boven de poort een stuk hoger dan de rest van het gebouw. Een trapgevel van drie treden hoog torent erboven uit.
Aan de overkant een blok arbeiderswoningen, drie verdiepingen. Geparkeerde auto’s en hoge iepen aan beide kanten van de straat. De bladeren hangen slap naar beneden, snakkend naar water. Koerend topoverleg tussen twee houtduiven. Een lichte houtgeur afkomstig uit de houthavens pal achter het gebouw. Hoofdzakelijk binnenvaartschepen doen de havens aan.
Geknetter van een voorbij racende bromfietser zonder helm. Een vlezige vrouw in een knalgele, korte broek zit in de deur van haar Canta, een sigaret in haar mondhoek, op haar mobieltje te turen. Een man, een krant onder zijn arm en een loslopende hond in zijn kielzog, sjokken voorbij zonder op te kijken.
Een jonge vrouw zet haar fiets op slot om een lantaarnpaal van bruin gietijzer.
Een oranjeblond meisje met rode konen komt op haar af. Haar rechterarm steunt op een kruk. “Bent u de nieuwe juf?”
“Dat zou zomaar kunnen,” antwoordt ze vriendelijk.
“Dan kom ik bij u in de klas. Mijn juf is weggegaan. Het was de liefste juf die ik gehad heb.”
“Ik zal mijn best doen net zo lief te zijn.”
Het meisje lacht en krukt door. Haar paardenstaart is versierd met speldjes, waarop gehaakte vogels, bloemen en vlinders vastgemaakt zijn.
Na een meter of twintig draait ze zich om en roept: “Na de vakantie heb ik geen kruk meer, hoor.”
“Fijn,” roept de vrouw terug. Ze blijft nog even staan en kijkt haar na. Vrolijk kind; als ze allemaal zo zijn.
Dan belt ze aan en na ongeveer een halve minuut opent een Marokkaans uitziende man de deur. Een forse vent, een kop groter en niet veel ouder dan zijzelf. Hij kijkt haar vragend aan. Ze stelt zich voor en zegt dat ze een afspraak met de directeur heeft. Hij knikt, doet een stap opzij en gebaart dat ze binnen kan komen. Nadat hij de deur achter haar dicht heeft gedaan, loopt hij zwijgend voor haar uit door een lange gang. Hij draagt witte sneakers, die iedere keer als hij een voet neerzet een zuigend geluid maken. Of is het het linoleum dat het geluid produceert?
De vacature waarvoor ze komt, is ontstaan na het vertrek van een jonge onderwijzeres. Ze had er nog geen jaar gewerkt. Curieus. Het schoolhoofd had aan de telefoon verklaard:
“Sommigen komen er in de praktijk al snel achter dat het vak niks voor ze is."
*Schoolnovelle
Aan de overkant een blok arbeiderswoningen, drie verdiepingen. Geparkeerde auto’s en hoge iepen aan beide kanten van de straat. De bladeren hangen slap naar beneden, snakkend naar water. Koerend topoverleg tussen twee houtduiven. Een lichte houtgeur afkomstig uit de houthavens pal achter het gebouw. Hoofdzakelijk binnenvaartschepen doen de havens aan.
Geknetter van een voorbij racende bromfietser zonder helm. Een vlezige vrouw in een knalgele, korte broek zit in de deur van haar Canta, een sigaret in haar mondhoek, op haar mobieltje te turen. Een man, een krant onder zijn arm en een loslopende hond in zijn kielzog, sjokken voorbij zonder op te kijken.
Een jonge vrouw zet haar fiets op slot om een lantaarnpaal van bruin gietijzer.
Een oranjeblond meisje met rode konen komt op haar af. Haar rechterarm steunt op een kruk. “Bent u de nieuwe juf?”
“Dat zou zomaar kunnen,” antwoordt ze vriendelijk.
“Dan kom ik bij u in de klas. Mijn juf is weggegaan. Het was de liefste juf die ik gehad heb.”
“Ik zal mijn best doen net zo lief te zijn.”
Het meisje lacht en krukt door. Haar paardenstaart is versierd met speldjes, waarop gehaakte vogels, bloemen en vlinders vastgemaakt zijn.
Na een meter of twintig draait ze zich om en roept: “Na de vakantie heb ik geen kruk meer, hoor.”
“Fijn,” roept de vrouw terug. Ze blijft nog even staan en kijkt haar na. Vrolijk kind; als ze allemaal zo zijn.
Dan belt ze aan en na ongeveer een halve minuut opent een Marokkaans uitziende man de deur. Een forse vent, een kop groter en niet veel ouder dan zijzelf. Hij kijkt haar vragend aan. Ze stelt zich voor en zegt dat ze een afspraak met de directeur heeft. Hij knikt, doet een stap opzij en gebaart dat ze binnen kan komen. Nadat hij de deur achter haar dicht heeft gedaan, loopt hij zwijgend voor haar uit door een lange gang. Hij draagt witte sneakers, die iedere keer als hij een voet neerzet een zuigend geluid maken. Of is het het linoleum dat het geluid produceert?
De vacature waarvoor ze komt, is ontstaan na het vertrek van een jonge onderwijzeres. Ze had er nog geen jaar gewerkt. Curieus. Het schoolhoofd had aan de telefoon verklaard:
“Sommigen komen er in de praktijk al snel achter dat het vak niks voor ze is."
*****
Vond je deze tekst leuk? Deze schrijver wil graag meer lezers. Je kunt hem/haar op de volgende manieren helpen:
- Geef hierboven een hartje. Meer hartjes betekent meer lezers voor deze tekst.
- Laat hier beneden een reactie achter. Ook dit trekt weer nieuwe lezers aan.
- Stuur dit verhaal naar iemand die van lezen houdt.
Namens de schrijver: heel erg bedankt voor je hulp!! ❤
Dit is momenteel het laatste hoofdstuk.
Info - 1 - 2 - 3 - 4 - 5 - 6 - 7 - 8 - 9 - 10 - 11 - 12 - 13 - 14 - 15 - 16 - 17 - 18 - 19 - 20 - 21 - 22 - 23 - 24 - 25 - 26 - 27 - 28 - 29 - 30 - 31 - 32 - 33 - 34 - 35 - 36 - 37 - 38 - 39 - 40 - 41 - 42 - 43 - 44 - 45 - 46 - 47 - 48 - 49 - 50 - 51 - 52 - 53 - 54 - 55 - 56 - 57 - 58 - 59 - 60
Reacties
Een reactie posten