Het schooljaar is bijna voorbij.
Bij de foto in de hal staan elektrische waxinelichtjes. Er liggen tekeningen, briefjes en enkele knuffels. Heel bijzonder zijn een stuk of wat levensechte bloemen van Chinese zijde. Er komen ouders langs die iets in het daarvoor bestemde schrift schrijven.
Op de uitvaartdienst is het druk. Het voltallige schoolteam is logischerwijs aanwezig. Het treft dat de dienst op de vrije woensdagmiddag is. Ook het pompeuze mannetje van het schoolbestuur is er. Maaike is destijds - het lijkt een eeuwigheid geleden - bij hem geweest om over haar berisping te praten. Wat een banale onzin allemaal. Verder zijn er vrij veel ouders en kinderen.
De gesloten, witte kist met een groot bloemstuk erop staat op een verhoging die bedekt is met zwart fluweel. Links en rechts staan aan het hoofdeinde pilaartjes met witte vazen en witte rozen. Daarachter hangen vanaf het plafond zware, zandgele gordijnen.Tegen het gordijn, direct achter de kist, hangt een grote afbeelding: twee onderarmen en handen, waarvan de topjes van de wijsvingers naar elkaar reiken. Nog een paar millimeter en ze treffen elkaar. God blaast leven in Adam. Maaike denkt aan de dag dat Noortje en zij zwijgend samen zaten; de rest van de klas was naar gym. Noortje had haar handje destijds nauwelijks zichtbaar naar haar hand geschoven. God blies nieuw leven in Noortje.
Voor de kist staat de foto die eerst in de hal stond. Links op de grond ligt een stuk boomstam met daarop een wierookstandaard met brandende wierookstokjes, die een warme, zoete geur verspreiden. Naast de boomstam staat een beeld, een Bhoeddha in meditatiehouding, sereen glimlachend. De Ontwaakte naast de Ingeslapene.
Maaike zit naast Frits, aan de andere kant van haar zitten Bas en Sylvia, hand in hand. Muziek, ‘How to save a life’, The Fray. Inmiddels is het gaan regenen. Maaike hoort om de paar seconden een druppel vallen. Ze vermoedt dat het ergens in aula lekt.
Aarnout spreekt lovende woorden over de overledene: bescheiden, behulpzaam, zachtaardig.
Maaike luistert met gemengde gevoelens. Het is een smeerlap maar dit doet hij goed. Mannetje Kösters kan trots op zijn schooldirecteur zijn.
Iedereen krijgt bij het verlaten van de aula een rode envelop met daarin een snoepje, een muntje en een draadje. Zoetigheid is het symbool voor geluk. Het muntje is om iets terug te geven van het geld dat men aan de uitvaart heeft betaald. Het draadje draag je om de pols, als een teken van rouw.
*Schoolnovelle
Bij de foto in de hal staan elektrische waxinelichtjes. Er liggen tekeningen, briefjes en enkele knuffels. Heel bijzonder zijn een stuk of wat levensechte bloemen van Chinese zijde. Er komen ouders langs die iets in het daarvoor bestemde schrift schrijven.
Op de uitvaartdienst is het druk. Het voltallige schoolteam is logischerwijs aanwezig. Het treft dat de dienst op de vrije woensdagmiddag is. Ook het pompeuze mannetje van het schoolbestuur is er. Maaike is destijds - het lijkt een eeuwigheid geleden - bij hem geweest om over haar berisping te praten. Wat een banale onzin allemaal. Verder zijn er vrij veel ouders en kinderen.
De gesloten, witte kist met een groot bloemstuk erop staat op een verhoging die bedekt is met zwart fluweel. Links en rechts staan aan het hoofdeinde pilaartjes met witte vazen en witte rozen. Daarachter hangen vanaf het plafond zware, zandgele gordijnen.Tegen het gordijn, direct achter de kist, hangt een grote afbeelding: twee onderarmen en handen, waarvan de topjes van de wijsvingers naar elkaar reiken. Nog een paar millimeter en ze treffen elkaar. God blaast leven in Adam. Maaike denkt aan de dag dat Noortje en zij zwijgend samen zaten; de rest van de klas was naar gym. Noortje had haar handje destijds nauwelijks zichtbaar naar haar hand geschoven. God blies nieuw leven in Noortje.
Voor de kist staat de foto die eerst in de hal stond. Links op de grond ligt een stuk boomstam met daarop een wierookstandaard met brandende wierookstokjes, die een warme, zoete geur verspreiden. Naast de boomstam staat een beeld, een Bhoeddha in meditatiehouding, sereen glimlachend. De Ontwaakte naast de Ingeslapene.
Maaike zit naast Frits, aan de andere kant van haar zitten Bas en Sylvia, hand in hand. Muziek, ‘How to save a life’, The Fray. Inmiddels is het gaan regenen. Maaike hoort om de paar seconden een druppel vallen. Ze vermoedt dat het ergens in aula lekt.
Aarnout spreekt lovende woorden over de overledene: bescheiden, behulpzaam, zachtaardig.
Maaike luistert met gemengde gevoelens. Het is een smeerlap maar dit doet hij goed. Mannetje Kösters kan trots op zijn schooldirecteur zijn.
Iedereen krijgt bij het verlaten van de aula een rode envelop met daarin een snoepje, een muntje en een draadje. Zoetigheid is het symbool voor geluk. Het muntje is om iets terug te geven van het geld dat men aan de uitvaart heeft betaald. Het draadje draag je om de pols, als een teken van rouw.
Vond je deze tekst leuk? Deze schrijver wil graag meer lezers. Je kunt hem/haar op de volgende manieren helpen:
- Geef hierboven een hartje. Meer hartjes betekent meer lezers voor deze tekst.
- Laat hier beneden een reactie achter. Ook dit trekt weer nieuwe lezers aan.
- Stuur dit verhaal naar iemand die van lezen houdt.
Namens de schrijver: heel erg bedankt voor je hulp!! ❤
VOLGEND HOOFDSTUK >
Info - 1 - 2 - 3 - 4 - 5 - 6 - 7 - 8 - 9 - 10 - 11 - 12 - 13 - 14 - 15 - 16 - 17 - 18 - 19 - 20 - 21 - 22 - 23 - 24 - 25 - 26 - 27 - 28 - 29 - 30 - 31 - 32 - 33 - 34 - 35 - 36 - 37 - 38 - 39 - 40 - 41 - 42 - 43 - 44 - 45 - 46 - 47 - 48 - 49 - 50 - 51 - 52 - 53 - 54 - 55 - 56 - 57 - 58 - 59 - 60
Reacties
Een reactie posten