Frits doet die nacht geen oog dicht. Hij zit in het donker op de bank in de huiskamer van de caravan. Op schoot ligt zijn telefoon. Keer op keer luistert hij naar dezelfde opname, zo zacht mogelijk.
“Nou, in het donker met een stel kinderen ergens in het bos rondlopen... Ik weet niet hoor, ‘t is niet mijn idee van bijkomen.”
“Wíj lopen niet rond, gek. We wachten ze hier op de camping op.”
“Die kinderen lopen toch niet alleen?”
“Ja, tuurlijk wel, dat is nou net het hele eiereneten; die spanning.”
“Er kan niks gebeuren. Texel is een eiland, hè?”
“Ik ben het er niet mee eens. Wat vinden jullie hiervan?”
“Tell me something new.”
“We doen het al jaren zo. Er is nog nooit wat misgegaan.”
“Het is de klapper van de week voor die kids.”
“Ik neem die verantwoordelijkheid niet op me. Ik laat mijn kinderen niet alleen lopen.”
(gegaap)
“Daar gaan we weer. Het is wel altijd hetzelfde met jou, hè?”
(gekuch)
“Ik sta niet toe dat jij de avond voor de kinderen bederft. Jouw kinderen lopen gewoon mee, zonder begeleiding. Zie het als een dienstbevel.”
(tumult)
“Ik vind dit heel onverantwoordelijk en ben het er echt niet mee eens.”
(gestamp)
‘Het is gebeurd’ had Aarnout gezegd, ‘We moeten vooruitkijken. Noortje schiet er niets mee op als wij als schuldigen worden bestempeld.’ Niemand had geprotesteerd. Maaike zou zeker geprotesteerd hebben als ze erbij geweest was. Aarnout was verder gegaan: ‘Wij moeten één lijn trekken en bij ons verhaal blijven. Niemand gelooft het verhaal van een jonge meid, net begonnen, tegenover dat van ervaren leerkrachten, een gerespecteerd schoolhoofd en ouders die niet voor hun baan hoeven te vrezen.’ Iedereen zal het verhaal bevestigen. Het is klote voor Maaike, maar ‘first things first’. Ze zal een laffe leugenaarster lijken. Het is een lage streek. Aan de andere kant: ze gaat sowieso weg aan het eind van het jaar. Haar positie is onhoudbaar en zelf wil ze ook niet blijven. Ik moet nog een jaar door. Ik móet nu wel loyaal met de anderen zijn, wil dat geen vreselijk laatste jaar voor me worden. Stel je voor dat Noortje overlijdt... Kan ik leven met zo’n leugen? Kan ik leven zonder leugen? Maaike vindt nooit meer een baan in het onderwijs. Had ik het ongeluk kunnen voor-komen? Ik was moe, logisch na zo’n week. Ik had juist rustig gereden. Kan het zijn dat ik weggedommeld ben?
Ik sta niet toe dat jij de avond voor de kinderen bederft. Jouw kinderen lopen gewoon mee. Zonder begeleiding. Zie het als een dienstbevel.
(tumult)
Ik vind dit hoogst onverantwoordelijk en ben het er absoluut niet mee eens.
(gestamp)
*Schoolnovelle
“Nou, in het donker met een stel kinderen ergens in het bos rondlopen... Ik weet niet hoor, ‘t is niet mijn idee van bijkomen.”
“Wíj lopen niet rond, gek. We wachten ze hier op de camping op.”
“Die kinderen lopen toch niet alleen?”
“Ja, tuurlijk wel, dat is nou net het hele eiereneten; die spanning.”
“Er kan niks gebeuren. Texel is een eiland, hè?”
“Ik ben het er niet mee eens. Wat vinden jullie hiervan?”
“Tell me something new.”
“We doen het al jaren zo. Er is nog nooit wat misgegaan.”
“Het is de klapper van de week voor die kids.”
“Ik neem die verantwoordelijkheid niet op me. Ik laat mijn kinderen niet alleen lopen.”
(gegaap)
“Daar gaan we weer. Het is wel altijd hetzelfde met jou, hè?”
(gekuch)
“Ik sta niet toe dat jij de avond voor de kinderen bederft. Jouw kinderen lopen gewoon mee, zonder begeleiding. Zie het als een dienstbevel.”
(tumult)
“Ik vind dit heel onverantwoordelijk en ben het er echt niet mee eens.”
(gestamp)
‘Het is gebeurd’ had Aarnout gezegd, ‘We moeten vooruitkijken. Noortje schiet er niets mee op als wij als schuldigen worden bestempeld.’ Niemand had geprotesteerd. Maaike zou zeker geprotesteerd hebben als ze erbij geweest was. Aarnout was verder gegaan: ‘Wij moeten één lijn trekken en bij ons verhaal blijven. Niemand gelooft het verhaal van een jonge meid, net begonnen, tegenover dat van ervaren leerkrachten, een gerespecteerd schoolhoofd en ouders die niet voor hun baan hoeven te vrezen.’ Iedereen zal het verhaal bevestigen. Het is klote voor Maaike, maar ‘first things first’. Ze zal een laffe leugenaarster lijken. Het is een lage streek. Aan de andere kant: ze gaat sowieso weg aan het eind van het jaar. Haar positie is onhoudbaar en zelf wil ze ook niet blijven. Ik moet nog een jaar door. Ik móet nu wel loyaal met de anderen zijn, wil dat geen vreselijk laatste jaar voor me worden. Stel je voor dat Noortje overlijdt... Kan ik leven met zo’n leugen? Kan ik leven zonder leugen? Maaike vindt nooit meer een baan in het onderwijs. Had ik het ongeluk kunnen voor-komen? Ik was moe, logisch na zo’n week. Ik had juist rustig gereden. Kan het zijn dat ik weggedommeld ben?
Ik sta niet toe dat jij de avond voor de kinderen bederft. Jouw kinderen lopen gewoon mee. Zonder begeleiding. Zie het als een dienstbevel.
(tumult)
Ik vind dit hoogst onverantwoordelijk en ben het er absoluut niet mee eens.
(gestamp)
Vond je deze tekst leuk? Deze schrijver wil graag meer lezers. Je kunt hem/haar op de volgende manieren helpen:
- Geef hierboven een hartje. Meer hartjes betekent meer lezers voor deze tekst.
- Laat hier beneden een reactie achter. Ook dit trekt weer nieuwe lezers aan.
- Stuur dit verhaal naar iemand die van lezen houdt.
Namens de schrijver: heel erg bedankt voor je hulp!! ❤
VOLGEND HOOFDSTUK >
Info - 1 - 2 - 3 - 4 - 5 - 6 - 7 - 8 - 9 - 10 - 11 - 12 - 13 - 14 - 15 - 16 - 17 - 18 - 19 - 20 - 21 - 22 - 23 - 24 - 25 - 26 - 27 - 28 - 29 - 30 - 31 - 32 - 33 - 34 - 35 - 36 - 37 - 38 - 39 - 40 - 41 - 42 - 43 - 44 - 45 - 46 - 47 - 48 - 49 - 50 - 51 - 52 - 53 - 54 - 55 - 56 - 57 - 58 - 59 - 60
Reacties
Een reactie posten