Ze boffen met het weer. Gisteren fietsten ze naar De Slufter. Een pittige tocht, duin op, duin af, en op de heenweg flinke wind tegen. Ze wandelden, zagen enkele zeehonden en beklommen onder begeleiding de vuurtoren.
Vandaag zijn ze in Ecomare, een natuurmuseum en zeeaquarium, en opvang voor zeehonden en -vogels.
Maaike zit aan een houten picknicktafel, dicht op het bassin waarin enkele ringelrobben rondzwemmen. Door de glazen schermen zijn ze ook onder water te zien.
De kinderen dwalen door het centrum op zoek naar de antwoorden op de vragen van een quiz.
Aarnout komt met zijn handen op de rug in haar richting geslenterd en gaat tegenover haar op de bank zitten.
"Jij bent hier vast in je element. De dieren die hier opgevangen worden, zouden het buiten niet redden. Mooi toch?”
Ze kijkt hem een paar seconden aan.
“Toch, Maaike?”
“Ik zat er net over na te denken in wat voor waanzinnige wereld we leven. Hier wordt van alles in het werk gesteld om pakweg honderd zeehonden per jaar te redden. Buiten dit centrum worden dagelijks 1,7 tot 1,8 miljoen dieren geslacht. De bezoekers die hier met vertedering naar de dieren kijken, gaan op weg naar huis bij MacDonald’s eten of rijden langs de kiloknaller voor een barbecuepakket. Schiet mij maar lek.”
“Je vindt dit uitje niet zo geslaagd, begrijp ik.”
“Ik vraag me meer af of ik dit centrum geslaagd vind. Misschien is het in dit geval beter de natuur haar gang te laten gaan. Evolutie, ‘survival of the fittest.’”
“Je zal het programma van morgen, ben ik bang, ook niet toejuichen.” Hij wacht even, kijkt nadrukkelijk om zich heen en zegt dan op fluistertoon achter zijn hand: “De garnalenvisser.” Voor hij verder gaat, doet hij een stap naar achteren en kijkt hoe ze deze jobstijding opneemt. Ze zegt niets.
“Heb je de garnalen trouwens ook meegerekend bij die ... eh ... 17 miljoen slachtingen?”
“1,7 miljoen. Garnalen worden niet geslacht, bovenmeester. Die worden levend gekookt! Daar kun je straks van genieten als de netten opgehaald zijn. Ga maar gauw, dan heb je een plaatsje vooraan.”
Nu zwijgt hij en gaat zij verder. “Er wordt over de garnalenvisserij al jaren gebakkeleid. De zeebodem wordt beschadigd en niet alleen garnalen komen in de netten, maar ook bijvoorbeeld platvissen, krabben en zeebaars. Bovendien worden er veel meer garnalen gevangen dan afgesproken.”
*Schoolnovelle
Vandaag zijn ze in Ecomare, een natuurmuseum en zeeaquarium, en opvang voor zeehonden en -vogels.
Maaike zit aan een houten picknicktafel, dicht op het bassin waarin enkele ringelrobben rondzwemmen. Door de glazen schermen zijn ze ook onder water te zien.
De kinderen dwalen door het centrum op zoek naar de antwoorden op de vragen van een quiz.
Aarnout komt met zijn handen op de rug in haar richting geslenterd en gaat tegenover haar op de bank zitten.
"Jij bent hier vast in je element. De dieren die hier opgevangen worden, zouden het buiten niet redden. Mooi toch?”
Ze kijkt hem een paar seconden aan.
“Toch, Maaike?”
“Ik zat er net over na te denken in wat voor waanzinnige wereld we leven. Hier wordt van alles in het werk gesteld om pakweg honderd zeehonden per jaar te redden. Buiten dit centrum worden dagelijks 1,7 tot 1,8 miljoen dieren geslacht. De bezoekers die hier met vertedering naar de dieren kijken, gaan op weg naar huis bij MacDonald’s eten of rijden langs de kiloknaller voor een barbecuepakket. Schiet mij maar lek.”
“Je vindt dit uitje niet zo geslaagd, begrijp ik.”
“Ik vraag me meer af of ik dit centrum geslaagd vind. Misschien is het in dit geval beter de natuur haar gang te laten gaan. Evolutie, ‘survival of the fittest.’”
“Je zal het programma van morgen, ben ik bang, ook niet toejuichen.” Hij wacht even, kijkt nadrukkelijk om zich heen en zegt dan op fluistertoon achter zijn hand: “De garnalenvisser.” Voor hij verder gaat, doet hij een stap naar achteren en kijkt hoe ze deze jobstijding opneemt. Ze zegt niets.
“Heb je de garnalen trouwens ook meegerekend bij die ... eh ... 17 miljoen slachtingen?”
“1,7 miljoen. Garnalen worden niet geslacht, bovenmeester. Die worden levend gekookt! Daar kun je straks van genieten als de netten opgehaald zijn. Ga maar gauw, dan heb je een plaatsje vooraan.”
Nu zwijgt hij en gaat zij verder. “Er wordt over de garnalenvisserij al jaren gebakkeleid. De zeebodem wordt beschadigd en niet alleen garnalen komen in de netten, maar ook bijvoorbeeld platvissen, krabben en zeebaars. Bovendien worden er veel meer garnalen gevangen dan afgesproken.”
“Pfffff! Kunnen we met goed fatsoen nog wel naar zwemparadijs Calluna?”
Voor ze kan antwoorden, zegt hij: “Nee, laat maar, ik wil het niet eens weten.” Hij staat op en loopt weg.
“Net als vijfennegentig procent van de Nederlanders,” roept ze hem na.
Zonder om te kijken, steekt hij zijn rechterarm omhoog en loopt door. Even verderop staat Els.
“Ik word stapelmesjokke van die griet.” Hij knikt met zijn hoofd in de richting van Maaike. “Altijd wat te zeiken. Die heeft het IQ van een gepelde garnaal.”
Els schiet in de lach. “Absoluut. En het EQ van een knorhaantje. Ze is volgend jaar toch wel opgehoepeld, hè?”
“Wat dacht jij? Ja, dat heb ik al kortgesloten met Kösters. Zo gauw we terug zijn, vertel ik haar dat we niet met haar verder gaan.”
Vanochtend zijn ze naar Oude Schild gefietst en aan boord gegaan van een garnalenvisser, de TX-huppeldepup, een of ander nummer. Inmiddels varen ze op volle zee. Er staat een flinke bries. Achter het schip ontstaan twee witte schuimsporen. Het voortdurende gekrijs van de meevliegende meeuwen, het gebrom van de twee motoren voor de voortstuwing en het geruis van het verplaatste zeewater maken de mededelingen van de kapitein onverstaanbaar. Het enige dat overkomt, is dat hij ze in het Nederlands en Duits doet en dat ‘garnalen’ in het Duits ‘Garnelen’ heten.
De passagiers, waaronder inderdaad veel Duitsers, lopen rond of zitten op banken. De ‘skybox’, een nogal opgeblazen benaming voor het platformpje in de voormast, is vol mensen die genieten van het uitzicht. Ze hopen het geluk te hebben een of meer zeehonden te spotten.
Het wachten is op het binnenhalen van de netten, die al vrij snel na het verlaten van het haventje uitgegaan zijn.
Maaike en Frits zitten naast elkaar op een lange, smalle bank langs de reling. Haar haar waait voortdurend in haar gezicht. Hij heeft een wollen muts op en draagt een felgeel oliejack.
“Een Duitser vroeg me net ‘Wie viele PS sind die Motoren?’ Hij dacht vast dat ik een bemanningslid ben. ‘Keine Ahnung’ heb ik gezegd. Hij haalde zijn schouders op en liep weg.”
“Do ist der Bahnhof,” zegt ze met haar duim over haar schouder wijzend naar de schuimgolven. Ze slaat meteen een hand voor haar mond: “Sorry. Wat erg.”
“Maaike toch!” Hij kijkt haar bestraffend aan en schiet in de lach.
“Ik begrijp zijn vergissing wel: je zou een broer van Dorus Rijkers kunnen zijn. Alleen de pijp ontbreekt.”
Ze lachen.
“Wat zou ‘PS’ betekenen?” vraagt Frits. “Vast Duits voor ‘pk’,” voegt hij eraan toe.
“ ‘Pferd’ is paard in het Duits”, zegt Maaike.
“Ja, zover ben ik ook gekomen, maar die ‘S’...”
“Scheisse?” oppert ze.
Ze lachen nu zo hard dat verscheidene mensen zich naar hen omdraaien.
“Wat ruikt het zoute zeewater lekker, hè?” Ze ademt diep door haar neus in. “Je ruikt gewoon dat het gezond is.”
Hij knikt instemmend. “Ik krijg altijd meteen een vakantiegevoel als ik de zee ruik.”
Een stel meisjes komt op hen af. Twee meisjes houden Noortje onder haar armen vast en slepen haar min of meer over het stalen dek. Ze parkeren haar pal voor Frits.
“Meester, Noortje heeft haar knie heel erg aan een ijzeren punt gestoten. Ze kan niet meer lopen. Ze schreeuwde om u,” zegt Tess een ietsje hijgend.
Hij stroopt de pijp van Noortjes joggingbroek op. Op haar knie is een rood plekje zo groot als de kop van een punaise zichtbaar.
“Oh ja, zeg. Ik zie het. Dat is flink aangekomen. Ik kan me voorstellen dat het pijn deed.” Hij voelt en draait voorzichtig het onderbeen rond. De andere meisjes staan er met ernstige gezichtjes bij. “Je hebt gelukkig je knieschijf niet gebroken, voel ik. Het is heel goed dat je vriendinnen je ondersteund hebben. Als je er meteen met je volle gewicht op was gaan staan... poeh!”
Maaike geniet. Zo onbeholpen als Frits met volwassenen is, zo volkomen onbevangen is hij met kinderen. Hij neemt ze altijd serieus - nou ja - en poeiert ze nooit af. Hij pakt het meisjesbeen nu bij de kuit vast en strekt het uiterst langzaam, waarbij hij zijn andere hand op het kniegewricht laat rusten.Tegelijkertijd kijkt hij gespannen schuin omhoog alsof hij ieder ogenblik iets verwacht te ontdekken. “Doet dit heel veel pijn, lieverd?”
“Niet zo,” snottert Noortje met een zuinig gezichtje.
“Dat is een goed teken. Kom even lekker bij me zitten.” Hij tilt Noortje op schoot en drukt haar tegen zich aan. Ze laat het gewillig toe.
“Per slot van rekening ben ik deze week een beetje je vader. Mag je best even op schoot zitten.”
Noortje knikt. Het begin van een glimlach breekt door. Hij wrijft nog altijd langzaam over haar blote knie. De ‘PS-Duitser’ loopt voor hen langs. Hij kijkt even hun kant op en loopt dan hoofdschuddend door.
Na een minuut of vijf tilt Frits Noortje terug op de grond. “Probeer eens heel voorzichtig een paar stapjes te doen, schat. Gaat dat?”
Noortje zet aarzelend haar ene been voor het andere. Tess volgt haar op minieme afstand, de handen klaar om haar op te vangen, mocht de geblesseerde plotsklaps door haar knieën zakken.
“Het gaat wel,” zegt ze.
“Mooi zo. Ga maar weer lekker rondlopen dan.” Hij geeft haar een tikje tegen haar billen. “Het is nu belangrijk dat je in beweging blijft, anders wordt ‘t stijf.”
Noortje en de meisjes lopen weg. Twee hebben een arm om Noortjes schouder geslagen.
Els heeft, met haar zonnebril in het haar, van een afstandje toe staan kijken. “Heel bijzonder,” zegt ze luid en duidelijk, “héél bijzonder.” Ze laat haar zonnebril op haar neus zakken, snuift, draait zich om en loopt weg, haar kin iets omhoog. Even verderop, bij de kookketel, staat Aarnout. Els gaat bij hem staan en begint druk tegen hem te praten. Soms kijken ze in de richting van Maaike en Frits. Als ze zien dat die ook naar hen kijken, verdwijnen ze naar de andere kant van het schip.
“Ja, ja,” zegt Frits berustend.
“Ja,” zegt ook Maaike.
Voor ze kan antwoorden, zegt hij: “Nee, laat maar, ik wil het niet eens weten.” Hij staat op en loopt weg.
“Net als vijfennegentig procent van de Nederlanders,” roept ze hem na.
Zonder om te kijken, steekt hij zijn rechterarm omhoog en loopt door. Even verderop staat Els.
“Ik word stapelmesjokke van die griet.” Hij knikt met zijn hoofd in de richting van Maaike. “Altijd wat te zeiken. Die heeft het IQ van een gepelde garnaal.”
Els schiet in de lach. “Absoluut. En het EQ van een knorhaantje. Ze is volgend jaar toch wel opgehoepeld, hè?”
“Wat dacht jij? Ja, dat heb ik al kortgesloten met Kösters. Zo gauw we terug zijn, vertel ik haar dat we niet met haar verder gaan.”
Vanochtend zijn ze naar Oude Schild gefietst en aan boord gegaan van een garnalenvisser, de TX-huppeldepup, een of ander nummer. Inmiddels varen ze op volle zee. Er staat een flinke bries. Achter het schip ontstaan twee witte schuimsporen. Het voortdurende gekrijs van de meevliegende meeuwen, het gebrom van de twee motoren voor de voortstuwing en het geruis van het verplaatste zeewater maken de mededelingen van de kapitein onverstaanbaar. Het enige dat overkomt, is dat hij ze in het Nederlands en Duits doet en dat ‘garnalen’ in het Duits ‘Garnelen’ heten.
De passagiers, waaronder inderdaad veel Duitsers, lopen rond of zitten op banken. De ‘skybox’, een nogal opgeblazen benaming voor het platformpje in de voormast, is vol mensen die genieten van het uitzicht. Ze hopen het geluk te hebben een of meer zeehonden te spotten.
Het wachten is op het binnenhalen van de netten, die al vrij snel na het verlaten van het haventje uitgegaan zijn.
Maaike en Frits zitten naast elkaar op een lange, smalle bank langs de reling. Haar haar waait voortdurend in haar gezicht. Hij heeft een wollen muts op en draagt een felgeel oliejack.
“Een Duitser vroeg me net ‘Wie viele PS sind die Motoren?’ Hij dacht vast dat ik een bemanningslid ben. ‘Keine Ahnung’ heb ik gezegd. Hij haalde zijn schouders op en liep weg.”
“Do ist der Bahnhof,” zegt ze met haar duim over haar schouder wijzend naar de schuimgolven. Ze slaat meteen een hand voor haar mond: “Sorry. Wat erg.”
“Maaike toch!” Hij kijkt haar bestraffend aan en schiet in de lach.
“Ik begrijp zijn vergissing wel: je zou een broer van Dorus Rijkers kunnen zijn. Alleen de pijp ontbreekt.”
Ze lachen.
“Wat zou ‘PS’ betekenen?” vraagt Frits. “Vast Duits voor ‘pk’,” voegt hij eraan toe.
“ ‘Pferd’ is paard in het Duits”, zegt Maaike.
“Ja, zover ben ik ook gekomen, maar die ‘S’...”
“Scheisse?” oppert ze.
Ze lachen nu zo hard dat verscheidene mensen zich naar hen omdraaien.
“Wat ruikt het zoute zeewater lekker, hè?” Ze ademt diep door haar neus in. “Je ruikt gewoon dat het gezond is.”
Hij knikt instemmend. “Ik krijg altijd meteen een vakantiegevoel als ik de zee ruik.”
Een stel meisjes komt op hen af. Twee meisjes houden Noortje onder haar armen vast en slepen haar min of meer over het stalen dek. Ze parkeren haar pal voor Frits.
“Meester, Noortje heeft haar knie heel erg aan een ijzeren punt gestoten. Ze kan niet meer lopen. Ze schreeuwde om u,” zegt Tess een ietsje hijgend.
Hij stroopt de pijp van Noortjes joggingbroek op. Op haar knie is een rood plekje zo groot als de kop van een punaise zichtbaar.
“Oh ja, zeg. Ik zie het. Dat is flink aangekomen. Ik kan me voorstellen dat het pijn deed.” Hij voelt en draait voorzichtig het onderbeen rond. De andere meisjes staan er met ernstige gezichtjes bij. “Je hebt gelukkig je knieschijf niet gebroken, voel ik. Het is heel goed dat je vriendinnen je ondersteund hebben. Als je er meteen met je volle gewicht op was gaan staan... poeh!”
Maaike geniet. Zo onbeholpen als Frits met volwassenen is, zo volkomen onbevangen is hij met kinderen. Hij neemt ze altijd serieus - nou ja - en poeiert ze nooit af. Hij pakt het meisjesbeen nu bij de kuit vast en strekt het uiterst langzaam, waarbij hij zijn andere hand op het kniegewricht laat rusten.Tegelijkertijd kijkt hij gespannen schuin omhoog alsof hij ieder ogenblik iets verwacht te ontdekken. “Doet dit heel veel pijn, lieverd?”
“Niet zo,” snottert Noortje met een zuinig gezichtje.
“Dat is een goed teken. Kom even lekker bij me zitten.” Hij tilt Noortje op schoot en drukt haar tegen zich aan. Ze laat het gewillig toe.
“Per slot van rekening ben ik deze week een beetje je vader. Mag je best even op schoot zitten.”
Noortje knikt. Het begin van een glimlach breekt door. Hij wrijft nog altijd langzaam over haar blote knie. De ‘PS-Duitser’ loopt voor hen langs. Hij kijkt even hun kant op en loopt dan hoofdschuddend door.
Na een minuut of vijf tilt Frits Noortje terug op de grond. “Probeer eens heel voorzichtig een paar stapjes te doen, schat. Gaat dat?”
Noortje zet aarzelend haar ene been voor het andere. Tess volgt haar op minieme afstand, de handen klaar om haar op te vangen, mocht de geblesseerde plotsklaps door haar knieën zakken.
“Het gaat wel,” zegt ze.
“Mooi zo. Ga maar weer lekker rondlopen dan.” Hij geeft haar een tikje tegen haar billen. “Het is nu belangrijk dat je in beweging blijft, anders wordt ‘t stijf.”
Noortje en de meisjes lopen weg. Twee hebben een arm om Noortjes schouder geslagen.
Els heeft, met haar zonnebril in het haar, van een afstandje toe staan kijken. “Heel bijzonder,” zegt ze luid en duidelijk, “héél bijzonder.” Ze laat haar zonnebril op haar neus zakken, snuift, draait zich om en loopt weg, haar kin iets omhoog. Even verderop, bij de kookketel, staat Aarnout. Els gaat bij hem staan en begint druk tegen hem te praten. Soms kijken ze in de richting van Maaike en Frits. Als ze zien dat die ook naar hen kijken, verdwijnen ze naar de andere kant van het schip.
“Ja, ja,” zegt Frits berustend.
“Ja,” zegt ook Maaike.
Vond je deze tekst leuk? Deze schrijver wil graag meer lezers. Je kunt hem/haar op de volgende manieren helpen:
- Geef hierboven een hartje. Meer hartjes betekent meer lezers voor deze tekst.
- Laat hier beneden een reactie achter. Ook dit trekt weer nieuwe lezers aan.
- Stuur dit verhaal naar iemand die van lezen houdt.
Namens de schrijver: heel erg bedankt voor je hulp!! ❤
VOLGEND HOOFDSTUK >
Info - 1 - 2 - 3 - 4 - 5 - 6 - 7 - 8 - 9 - 10 - 11 - 12 - 13 - 14 - 15 - 16 - 17 - 18 - 19 - 20 - 21 - 22 - 23 - 24 - 25 - 26 - 27 - 28 - 29 - 30 - 31 - 32 - 33 - 34 - 35 - 36 - 37 - 38 - 39 - 40 - 41 - 42 - 43 - 44 - 45 - 46 - 47 - 48 - 49 - 50 - 51 - 52 - 53 - 54 - 55 - 56 - 57 - 58 - 59 - 60
Reacties
Een reactie posten