's Nachts wordt Maaike wakker van stemmen op het terrein. Ze kijkt op haar reiswekkertje: 01.45 uur. Ze herkent de stemmen van Els en Aarnout. De andere stemmen zijn van een vrouw en een man, ouders vermoedt ze. Ze praten en lachen hard. Iemand laat een lange, loeiende wind. Het lachen gaat over in gieren. “Op Texel waait het altijd,” zegt iemand, waarna het gelach nog flink wat in decibellen stijgt. Als ze uitgelachen zijn, kletsen ze nog even door. Dan wensen ze elkaar een goede nachtrust en is het stil. Maaike hoort alleen het gebrom van de koelkast en het getik van haar wekkertje nog. Ze gluurt tussen twee stroken van de luxaflex door. Het is aardedonker, een maanloze nacht.
Ik heb nog nooit zo veel sterren gezien. Is die witte baan nou de Melkweg? Kun je die überhaupt ooit zien? Hoe zei Kant het ook weer? ‘Ik heb ontzag voor twee dingen: de sterrenhemel boven mij en de morele wet in mij.’ Het stel buiten lijkt voor beide geen ontzag te hebben. Zouden ze nu pas naar de eigen caravans gaan?
Ze staart in het duister. Opeens verschijnt Els in de verlichte deuropening van haar caravan. Vrijwel op hetzelfde ogenblik nadert Aarnout voorover gebogen vanaf de zijkant. Als hij bij de deur is, licht zijn zilveren fluit even op. Seconden later is het even donker als ervoor. Alleen door een kier onder het rolgordijn van de caravan is een flauw elektrisch schijnsel te zien. Ze blijft nog een tijdje zitten kijken. Dan duiken er twee schimmen op die naar het raam van Els’ caravan sluipen. Ze gluren door de kier en stoten elkaar aan. Een van de twee drukt een oor tegen de caravan. Ze ziet niet wie het zijn. Ze ziet niet eens of het mannen of vrouwen zijn. Na een minuut of vijf verdwijnen de voyeurs in de richting waaruit ze gekomen zijn.
Terug in bed overdenkt ze waarvan ze daarnet getuige is geweest. Het laat weinig aan de fantasie over. Al snel valt ze in slaap.
*Schoolnovelle
Ik heb nog nooit zo veel sterren gezien. Is die witte baan nou de Melkweg? Kun je die überhaupt ooit zien? Hoe zei Kant het ook weer? ‘Ik heb ontzag voor twee dingen: de sterrenhemel boven mij en de morele wet in mij.’ Het stel buiten lijkt voor beide geen ontzag te hebben. Zouden ze nu pas naar de eigen caravans gaan?
Ze staart in het duister. Opeens verschijnt Els in de verlichte deuropening van haar caravan. Vrijwel op hetzelfde ogenblik nadert Aarnout voorover gebogen vanaf de zijkant. Als hij bij de deur is, licht zijn zilveren fluit even op. Seconden later is het even donker als ervoor. Alleen door een kier onder het rolgordijn van de caravan is een flauw elektrisch schijnsel te zien. Ze blijft nog een tijdje zitten kijken. Dan duiken er twee schimmen op die naar het raam van Els’ caravan sluipen. Ze gluren door de kier en stoten elkaar aan. Een van de twee drukt een oor tegen de caravan. Ze ziet niet wie het zijn. Ze ziet niet eens of het mannen of vrouwen zijn. Na een minuut of vijf verdwijnen de voyeurs in de richting waaruit ze gekomen zijn.
Terug in bed overdenkt ze waarvan ze daarnet getuige is geweest. Het laat weinig aan de fantasie over. Al snel valt ze in slaap.
Vond je deze tekst leuk? Deze schrijver wil graag meer lezers. Je kunt hem/haar op de volgende manieren helpen:
- Geef hierboven een hartje. Meer hartjes betekent meer lezers voor deze tekst.
- Laat hier beneden een reactie achter. Ook dit trekt weer nieuwe lezers aan.
- Stuur dit verhaal naar iemand die van lezen houdt.
Namens de schrijver: heel erg bedankt voor je hulp!! ❤
VOLGEND HOOFDSTUK >
Info - 1 - 2 - 3 - 4 - 5 - 6 - 7 - 8 - 9 - 10 - 11 - 12 - 13 - 14 - 15 - 16 - 17 - 18 - 19 - 20 - 21 - 22 - 23 - 24 - 25 - 26 - 27 - 28 - 29 - 30 - 31 - 32 - 33 - 34 - 35 - 36 - 37 - 38 - 39 - 40 - 41 - 42 - 43 - 44 - 45 - 46 - 47 - 48 - 49 - 50 - 51 - 52 - 53 - 54 - 55 - 56 - 57 - 58 - 59 - 60
Reacties
Een reactie posten