Doorgaan naar hoofdcontent

Schoolnovelle - H46

Aarnout tikt een paar keer met zijn knokkels op de tafel. Als iedereen stil is, opent hij de vergadering. “Deze middag staat uitsluitend in het teken van de schoolreis naar Texel. Ik heb voor de tweede week van april acht caravans geboekt. We staan weer op ons ‘eigen’ veld.”
      “Acht? Hebben we zoveel begeleiders dan?” vraagt Willy.
      “Drie ouders, Els en Femke uiteraard voor de sportactiviteiten, Maaike, Frits en ik. Willy krijgt de dagelijkse leiding op school. Frits’ klas wordt opgevangen door zijn stagiaire, onder begeleiding van Willy. Frits zorgt dat de leerlingen werk voor de hele week hebben.”
      Femke pakt haar telefoon, tikt op wat toetsen en rekent hardop voor: “De groep van Els, eh... dat zijn negentien kinderen en dan Maaike ... drieëntwintig, dus tweeënveertig kinderen, plus acht begeleiders... vijftig personen verdeeld over acht caravans.”
      “De begeleiders slapen dit jaar op de bank in de huiskamer. Neem een slaapzak mee, dat is het makkelijkst. Zes caravans met vijf kinderen, twee met zes. Een extra caravan maakt het een stuk duurder,” verklaart Aarnout.
      “Wie rijden er?” informeert Femke.
      “Ikzelf. Mijn auto gaat ook mee het eiland op. Frits rijdt weer in de bus van Kloosterboer. Daar gaat alle bagage in, dus die gaat ook mee over.”
      Dat Frits meegaat, spreekt voor zich: hij durft als enige in de forse Ford van Kloosterboer te rijden. Een bus is onmisbaar: je kan er kinderen in vervoeren, boodschappen in halen en als er iemand onderweg niet lekker wordt of pech krijgt, gaan kind en fiets erin.
      “Verder maken we gebruik van ouders die ons naar de boot brengen en vrijdagavond weer ophalen,” zegt Aarnout.
      “Is er iets van een programma voor de hele week?” vraagt Maaike.
      “Het draaiboek van de vorige, wat zal het zijn, zeven, acht jaar: zwembad, Slufter, Ecomare, souvenirs kopen, foto-speurtocht, garnalenvisser en ...” Nu roffelt Aarnout even met zijn handpalmen op de tafel...
      “De dropping!” is Els hem voor.
      “Inderdaad, de dropping. Dank je, Els.” Hij kijkt erbij of iemand zojuist de laatste parkeerplaats op de Meubelboulevard voor zijn neus heeft ingepikt. Hij herpakt zich snel en roept: “Hebben we er zin in?”
      Het gejoel dat erop volgt laat weinig ruimte voor twijfel.


Vond je deze tekst leuk? Deze schrijver wil graag meer lezers. Je kunt hem/haar op de volgende manieren helpen:
- Geef hierboven een hartje. Meer hartjes betekent meer lezers voor deze tekst.
- Laat hier beneden een reactie achter. Ook dit trekt weer nieuwe lezers aan.
- Stuur dit verhaal naar iemand die van lezen houdt.
Namens de schrijver: heel erg bedankt voor je hulp!! ❤

VOLGEND HOOFDSTUK >
Info - 1 - 2 - 3 - 4 - 5 - 6 - 7 - 8 - 9 - 10 - 11 - 12 - 13 - 14 - 15 - 16 - 17 - 18 - 19 - 20 - 21 - 22 - 23 - 24 - 25 - 26 - 27 - 28 - 29 - 30 - 31 - 32 - 33 - 34 - 35 - 36 - 37 - 38 - 39 - 40 - 41 - 42 - 43 - 44 - 45 - 46 - 47 - 48 - 49 - 50 - 51 - 52 - 53 - 54 - 55 - 56 - 57 - 58 - 59 - 60

Reacties