Op een ochtend waarop de regen als een loodgrijs gordijn voor de ramen van de personeelskamer hangt, heeft Aarnout een beroerd bericht.
“Gisteravond is Wongs vrouw overleden.” Hij wacht even en kijkt de aanwezigen kort aan. “Ze was al een tijdje ziek. Niet dat dat het minder erg maakt natuurlijk... In ieder geval is hij er de komende tijd niet. Els geeft een leerling de bel. Ik zorg dat er koffie en thee in de personeelskamer staat. Je moet die zelf halen of je laat het een leerling doen.”
“Heeft Wong kinderen?” vraagt Maaike.
“Nee, hij heeft helemaal geen familie hier,” zegt Aarnout. “En ook geen kennissen. Je moet rekenen, hij is altijd kok bij een Chinees restaurant geweest. In de jaren zestig, zeventig was dat ‘booming business'. Hij kwam de keuken niet uit, had uitsluitend contact met zijn Chinese collega’s. Het is een erg gesloten gemeenschap. Vandaar dat hij zo weinig Nederlands spreekt. Enfin, het restaurant is zo’n tien jaar geleden al over de kop gegaan.”
“Als kind ging ik altijd mee met mijn vader, achterop de fiets, bami halen,” zegt Frits. “Op schoot hield ik een grote pan met daarin een theedoek vast. ‘In een pan krijg je meer’ zei mijn vader steevast. De Chinees knoopte de theedoek om de volle pan om de boel warm te houden.” Al pratend kijkt hij dromerig naar een punt op het plafond. “Het was er meestal hartstikke druk. Als het toch eens stil was en vader veel bestelde, kwam het voor dat de Chinees vroeg: ‘Pilsie van de zaak?’ Vader glunderde dan. Ik kreeg een lolly.” Hij maakt zijn blik los van het plafond en vervolgt: “De laatste tijd gaan de mensen meer naar tenten uit andere landen: Marokko, Turkije, Thailand, Japan, Portugal, Griekenland.” Hij zucht diep, haalt een papieren zakdoekje uit zijn vestzak en snuit nauwelijks hoorbaar zijn neus.
“Wat zal hij zich verlaten voelen. Vreselijk, bijna een leven lang samen en dan in je uppie verder.” Maaike slikt een paar keer en vervolgt: “Eenzaamheid is een groot probleem onder Chinese ouderen heb ik laatst in een televisiedocumentaire gezien.”
Els zucht. “Het was toch al geen lachebekkie.”
*Schoolnovelle
“Gisteravond is Wongs vrouw overleden.” Hij wacht even en kijkt de aanwezigen kort aan. “Ze was al een tijdje ziek. Niet dat dat het minder erg maakt natuurlijk... In ieder geval is hij er de komende tijd niet. Els geeft een leerling de bel. Ik zorg dat er koffie en thee in de personeelskamer staat. Je moet die zelf halen of je laat het een leerling doen.”
“Heeft Wong kinderen?” vraagt Maaike.
“Nee, hij heeft helemaal geen familie hier,” zegt Aarnout. “En ook geen kennissen. Je moet rekenen, hij is altijd kok bij een Chinees restaurant geweest. In de jaren zestig, zeventig was dat ‘booming business'. Hij kwam de keuken niet uit, had uitsluitend contact met zijn Chinese collega’s. Het is een erg gesloten gemeenschap. Vandaar dat hij zo weinig Nederlands spreekt. Enfin, het restaurant is zo’n tien jaar geleden al over de kop gegaan.”
“Als kind ging ik altijd mee met mijn vader, achterop de fiets, bami halen,” zegt Frits. “Op schoot hield ik een grote pan met daarin een theedoek vast. ‘In een pan krijg je meer’ zei mijn vader steevast. De Chinees knoopte de theedoek om de volle pan om de boel warm te houden.” Al pratend kijkt hij dromerig naar een punt op het plafond. “Het was er meestal hartstikke druk. Als het toch eens stil was en vader veel bestelde, kwam het voor dat de Chinees vroeg: ‘Pilsie van de zaak?’ Vader glunderde dan. Ik kreeg een lolly.” Hij maakt zijn blik los van het plafond en vervolgt: “De laatste tijd gaan de mensen meer naar tenten uit andere landen: Marokko, Turkije, Thailand, Japan, Portugal, Griekenland.” Hij zucht diep, haalt een papieren zakdoekje uit zijn vestzak en snuit nauwelijks hoorbaar zijn neus.
“Wat zal hij zich verlaten voelen. Vreselijk, bijna een leven lang samen en dan in je uppie verder.” Maaike slikt een paar keer en vervolgt: “Eenzaamheid is een groot probleem onder Chinese ouderen heb ik laatst in een televisiedocumentaire gezien.”
Els zucht. “Het was toch al geen lachebekkie.”
Vond je deze tekst leuk? Deze schrijver wil graag meer lezers. Je kunt hem/haar op de volgende manieren helpen:
- Geef hierboven een hartje. Meer hartjes betekent meer lezers voor deze tekst.
- Laat hier beneden een reactie achter. Ook dit trekt weer nieuwe lezers aan.
- Stuur dit verhaal naar iemand die van lezen houdt.
Namens de schrijver: heel erg bedankt voor je hulp!! ❤
VOLGEND HOOFDSTUK >
Info - 1 - 2 - 3 - 4 - 5 - 6 - 7 - 8 - 9 - 10 - 11 - 12 - 13 - 14 - 15 - 16 - 17 - 18 - 19 - 20 - 21 - 22 - 23 - 24 - 25 - 26 - 27 - 28 - 29 - 30 - 31 - 32 - 33 - 34 - 35 - 36 - 37 - 38 - 39 - 40 - 41 - 42 - 43 - 44 - 45 - 46 - 47 - 48 - 49 - 50 - 51 - 52 - 53 - 54 - 55 - 56 - 57 - 58 - 59 - 60
Reacties
Een reactie posten