Op de eerste maandag in februari is de stemming in de personeelskamer licht gespannen.
“Enige punt van de briefing: inspecteur Kudos is vandaag op school. ‘s Morgens bezoekt zij de boven- en middenbouw, ‘s middags de onderbouw. Aan het eind van de dag doet ze verslag.”
“Komt ze bij iedereen?” vraagt Willy.
“Nee, van iedere bouw bezoekt ze twee mensen, alleen Maaike is zeker.”
“Ik sta al twaalf jaar voor de klas en blijf het eng vinden,” zegt de juf van groep een.
“Ik ook,” zegt Frits, “je bent nooit jezelf als er iemand meekijkt.”
“Zo gauw ik meer weet, laat ik het weten,” sluit Aarnout het onderwerp af.
Om 11.35 uur is Maaike de inspecteur vergeten.
Direct nadat mevrouw Kudos binnenkomt, vertelt ze de kinderen over het doel van haar bezoek: kijken hoe het er in de klas aan toe gaat en hoe knap ze ongetwijfeld zijn. Daarna vraagt ze Maaike naar de taal- en de rekenschriften. Met beide stapels op de grond naast zich zit ze achter in het lokaal. In het notitieblok op haar schoot maakt ze aantekeningen. Als ze beide stapels heeft bekeken, legt ze deze op een boekenkastje. Dan loopt ze, de handen op de rug, een rondje langs alle tafeltjes.
Maaike had iets uitgelegd over leesstrategieën en de kinderen werken nu aan een aansluitende opdracht. Ook zij loopt rond. Soms legt ze dingen fluisterend extra uit. Ze zit dan op haar hurken naast de leerling. Vanuit haar ooghoek ziet ze dat de inspecteur af en toe met een groepje leerlingen in gesprek is.
Na een half uur geeft ze Maaike een hand en zegt: “Juffrouw, dank voor uw gastvrijheid. Ik heb gezien dat de kinderen, en u ook, hard werken. Ik vond het fijn hier te zijn. Nog veel plezier allemaal.”
En weg is ze. Maaike ademt een paar keer diep in door haar neus. Langzaam laat ze de lucht door haar mond ontsnappen. “Goed gewerkt, gaan jullie nog even door. Vanmiddag doen we het laatste uur wat leuks.”
Om 15.30 uur zit het personeel klaar. De inspecteur staat op het punt haar conclusies te delen. “Ik heb een leuke dag gehad. In alle klassen is de sfeer plezierig.” Twintig minuten praat ze achter elkaar door. Ze begint met een opsomming van goede punten. Daarna benoemt ze items die extra aandacht nodig hebben en waarop ze de volgende keer in het bijzonder zal letten. Door de bank genomen scoort de school ruim voldoende.
“Voor ik afsluit, wil ik nog één ding kwijt. Hoewel ik in een evaluatie nooit iets zeg over individuele leerkrachten, wijk ik daar vandaag van af. Ik heb namelijk iemand aan het werk gezien die, ofschoon nog aan het begin van haar carrière, beschikt over een speciale en belangrijke kwaliteit. De kwaliteit om oog en oprechte interesse te hebben voor íedere leerling. Zij kan nu al, en later nog meer, veel voor haar leerlingen én collega’s betekenen. Mijn complimenten trouwens voor de schoolleiding, die deze onderwijzeres eruit gepikt heeft.” Ze zwijgt een ogenblik waarin ze de hele kring rondkijkt. “Maaike, ik vond het een genoegen bij je geweest te zijn.”
Een enkeling klapt, Frits roffelt op de tafel, de meerderheid wisselt stilzwijgend blikken van verstandhouding. Maaike bloost en stamelt een bedankje. De rest van de bespreking ontgaat haar.
Ik krijg koppijn: mijn slapen bonken. Wat bezielt zo’n mens? Ze denkt een compliment te geven, maar het wordt alleen maar nog moeilijker voor me. Dat doe je toch niet?
*Schoolnovelle
“Enige punt van de briefing: inspecteur Kudos is vandaag op school. ‘s Morgens bezoekt zij de boven- en middenbouw, ‘s middags de onderbouw. Aan het eind van de dag doet ze verslag.”
“Komt ze bij iedereen?” vraagt Willy.
“Nee, van iedere bouw bezoekt ze twee mensen, alleen Maaike is zeker.”
“Ik sta al twaalf jaar voor de klas en blijf het eng vinden,” zegt de juf van groep een.
“Ik ook,” zegt Frits, “je bent nooit jezelf als er iemand meekijkt.”
“Zo gauw ik meer weet, laat ik het weten,” sluit Aarnout het onderwerp af.
Om 11.35 uur is Maaike de inspecteur vergeten.
Direct nadat mevrouw Kudos binnenkomt, vertelt ze de kinderen over het doel van haar bezoek: kijken hoe het er in de klas aan toe gaat en hoe knap ze ongetwijfeld zijn. Daarna vraagt ze Maaike naar de taal- en de rekenschriften. Met beide stapels op de grond naast zich zit ze achter in het lokaal. In het notitieblok op haar schoot maakt ze aantekeningen. Als ze beide stapels heeft bekeken, legt ze deze op een boekenkastje. Dan loopt ze, de handen op de rug, een rondje langs alle tafeltjes.
Maaike had iets uitgelegd over leesstrategieën en de kinderen werken nu aan een aansluitende opdracht. Ook zij loopt rond. Soms legt ze dingen fluisterend extra uit. Ze zit dan op haar hurken naast de leerling. Vanuit haar ooghoek ziet ze dat de inspecteur af en toe met een groepje leerlingen in gesprek is.
Na een half uur geeft ze Maaike een hand en zegt: “Juffrouw, dank voor uw gastvrijheid. Ik heb gezien dat de kinderen, en u ook, hard werken. Ik vond het fijn hier te zijn. Nog veel plezier allemaal.”
En weg is ze. Maaike ademt een paar keer diep in door haar neus. Langzaam laat ze de lucht door haar mond ontsnappen. “Goed gewerkt, gaan jullie nog even door. Vanmiddag doen we het laatste uur wat leuks.”
Om 15.30 uur zit het personeel klaar. De inspecteur staat op het punt haar conclusies te delen. “Ik heb een leuke dag gehad. In alle klassen is de sfeer plezierig.” Twintig minuten praat ze achter elkaar door. Ze begint met een opsomming van goede punten. Daarna benoemt ze items die extra aandacht nodig hebben en waarop ze de volgende keer in het bijzonder zal letten. Door de bank genomen scoort de school ruim voldoende.
“Voor ik afsluit, wil ik nog één ding kwijt. Hoewel ik in een evaluatie nooit iets zeg over individuele leerkrachten, wijk ik daar vandaag van af. Ik heb namelijk iemand aan het werk gezien die, ofschoon nog aan het begin van haar carrière, beschikt over een speciale en belangrijke kwaliteit. De kwaliteit om oog en oprechte interesse te hebben voor íedere leerling. Zij kan nu al, en later nog meer, veel voor haar leerlingen én collega’s betekenen. Mijn complimenten trouwens voor de schoolleiding, die deze onderwijzeres eruit gepikt heeft.” Ze zwijgt een ogenblik waarin ze de hele kring rondkijkt. “Maaike, ik vond het een genoegen bij je geweest te zijn.”
Een enkeling klapt, Frits roffelt op de tafel, de meerderheid wisselt stilzwijgend blikken van verstandhouding. Maaike bloost en stamelt een bedankje. De rest van de bespreking ontgaat haar.
Ik krijg koppijn: mijn slapen bonken. Wat bezielt zo’n mens? Ze denkt een compliment te geven, maar het wordt alleen maar nog moeilijker voor me. Dat doe je toch niet?
Als kort daarna iedereen opstaat, schrikt ze op. De vergadering is voorbij, realiseert ze zich. Ze gaat direct naar haar klas, pakt haar vestje en tas en loopt naar de ruimte waar haar fiets staat. Onderweg naar huis racet ze als een bezetene. Even flink wat adrenaline wegtrappen.
Vond je deze tekst leuk? Deze schrijver wil graag meer lezers. Je kunt hem/haar op de volgende manieren helpen:
- Geef hierboven een hartje. Meer hartjes betekent meer lezers voor deze tekst.
- Laat hier beneden een reactie achter. Ook dit trekt weer nieuwe lezers aan.
- Stuur dit verhaal naar iemand die van lezen houdt.
Namens de schrijver: heel erg bedankt voor je hulp!! ❤
VOLGEND HOOFDSTUK >
Info - 1 - 2 - 3 - 4 - 5 - 6 - 7 - 8 - 9 - 10 - 11 - 12 - 13 - 14 - 15 - 16 - 17 - 18 - 19 - 20 - 21 - 22 - 23 - 24 - 25 - 26 - 27 - 28 - 29 - 30 - 31 - 32 - 33 - 34 - 35 - 36 - 37 - 38 - 39 - 40 - 41 - 42 - 43 - 44 - 45 - 46 - 47 - 48 - 49 - 50 - 51 - 52 - 53 - 54 - 55 - 56 - 57 - 58 - 59 - 60
Reacties
Een reactie posten