Bas zit voor het bureau van zijn directe chef. Hij heeft zijn benen over elkaar geslagen en wipt ongeduldig met zijn voet. De chef, een man van tegen de zestig, zit tegenover hem. Hij heeft een vulpen in zijn hand en voor hem liggen diverse papieren waar hij doorheen bladert en soms iets onderstreept. “Dit is de tweede, herstel, derde keer dat je hier zit. Ik begrijp er niets van. Je werkt hier nu een paar jaar naar volle tevredenheid. Vandaar dat ik je niet al meteen bij het eerste incident, een ernstig incident mag ik beslist stellen, de laan heb uitgestuurd. Waar je vroeger de klanten voorkomend en respectvol tegemoet trad, lijk je tegenwoordig alles in het werk te stellen om ze te schofferen.” Hij zwijgt een ogenblik en kijkt Bas over zijn halve leesbril strak aan, in afwachting van een eventuele reactie. Als die uitblijft, vervolgt hij: “En dan zo’n incident als laatst in de bedrijfskantine. Dat kán toch niet! Je bekogelt de kantinejuffrouw met gevulde eieren. Haar haar zat onder de smurrie; ze was de dag ervoor net bij de kapper geweest. En waarom doe je zoiets krankzinnigs? Omdat er geen hummus ligt. Hoe verzin je het?”
*Schoolnovelle
Bas reageert op een toon alsof zijn chef zojuist belangstellend gevraagd heeft of hij een leuke vakantie gehad heeft. “Ik eet altijd een hard broodje met pikante hummus. Iedereen die in de kantine werkt, weet dat. Soms krijg ik het al aangereikt voor ik iets gezegd heb.”
De directeur schudt vol onbegrip zijn hoofd. “Een ander heikel punt is dat je de laatste weken zo goed als geen enkele hypotheek afgesloten hebt.”
Bas lijkt hem niet te horen. Hij heeft meer aandacht voor de ingelijste foto’s aan de muren van de directeurskamer. “Ik zie dat u golft. Wat is uw handicap?”
“Ik heb je hier niet ontboden om over mijn golfhandicap te praten, Bas. Er zijn meerdere vrouwelijke collega’s die over je klagen. Je maakt ongepaste opmerkingen. Ellie zegt zelfs dat je gevraagd hebt of ze met je naar bed wil.”
“Ja, dat klopt. Een open vraag, waarop ze ‘Ja graag’ of ‘Nee, dank je’ kon antwoorden. No hard feelings. Als je iets wilt en er niet om vraagt, weet je zeker dat je het niet krijgt. Dat is niet mijn stijl. Ik ga ervoor als ik iets wil. Weet u dat onderzoek heeft uitgewezen dat mensen die op sterven liggen, voornamelijk spijt hebben van de dingen die ze níet gedaan hebben? Dat gaat deze jongen niet gebeuren. No way! Bovendien, voor hetzelfde geld vatte Ellie het als een compliment op of ging er een lang gekoesterde wens in vervulling. Als ik haar in het bezemhok verkracht had, zou ze recht van klagen hebben. Hoewel...” Hij knipoogt en lacht vet.
De directeur schudt vol onbegrip zijn hoofd. “Een ander heikel punt is dat je de laatste weken zo goed als geen enkele hypotheek afgesloten hebt.”
Bas lijkt hem niet te horen. Hij heeft meer aandacht voor de ingelijste foto’s aan de muren van de directeurskamer. “Ik zie dat u golft. Wat is uw handicap?”
“Ik heb je hier niet ontboden om over mijn golfhandicap te praten, Bas. Er zijn meerdere vrouwelijke collega’s die over je klagen. Je maakt ongepaste opmerkingen. Ellie zegt zelfs dat je gevraagd hebt of ze met je naar bed wil.”
“Ja, dat klopt. Een open vraag, waarop ze ‘Ja graag’ of ‘Nee, dank je’ kon antwoorden. No hard feelings. Als je iets wilt en er niet om vraagt, weet je zeker dat je het niet krijgt. Dat is niet mijn stijl. Ik ga ervoor als ik iets wil. Weet u dat onderzoek heeft uitgewezen dat mensen die op sterven liggen, voornamelijk spijt hebben van de dingen die ze níet gedaan hebben? Dat gaat deze jongen niet gebeuren. No way! Bovendien, voor hetzelfde geld vatte Ellie het als een compliment op of ging er een lang gekoesterde wens in vervulling. Als ik haar in het bezemhok verkracht had, zou ze recht van klagen hebben. Hoewel...” Hij knipoogt en lacht vet.
De chef heeft inmiddels zijn leesbril afgezet en wrijft met zijn vingertoppen stevig in zijn ogen. Daarna haalt hij beide handen van voor naar achteren door zijn haar. Na een diepe zucht zegt hij: “Wat is er in hemelsnaam in je gevaren, man? Dit doet me oprecht pijn, maar ik kan je niet handhaven. Zorg dat aan het eind van de dag je persoonlijke bezittingen uit je kamer zijn. Lever je pasje bij de receptie in. Sorry. En in godsnaam: zoek hulp.”
“Maak je geen zorgen. Ik dacht er sowieso al over om van huis uit te gaan daytraden. Een uurtje in de ochtend, direct nadat de beurzen openen. Dat is de tijd voor de grootste winsten. De rest van de dag heb ik dan voor mezelf. Kom op, niet zo sip. Geef me een hand.” Voor hij de kamer verlaat, blijft hij nog even stilstaan voor de foto van het groepje golfers. “Lager dan 54? Ha, ha, blijven oefenen, komt goed .” Fluitend loopt hij de gang in.
“Maak je geen zorgen. Ik dacht er sowieso al over om van huis uit te gaan daytraden. Een uurtje in de ochtend, direct nadat de beurzen openen. Dat is de tijd voor de grootste winsten. De rest van de dag heb ik dan voor mezelf. Kom op, niet zo sip. Geef me een hand.” Voor hij de kamer verlaat, blijft hij nog even stilstaan voor de foto van het groepje golfers. “Lager dan 54? Ha, ha, blijven oefenen, komt goed .” Fluitend loopt hij de gang in.
Vond je deze tekst leuk? Deze schrijver wil graag meer lezers. Je kunt hem/haar op de volgende manieren helpen:
- Geef hierboven een hartje. Meer hartjes betekent meer lezers voor deze tekst.
- Laat hier beneden een reactie achter. Ook dit trekt weer nieuwe lezers aan.
- Stuur dit verhaal naar iemand die van lezen houdt.
Namens de schrijver: heel erg bedankt voor je hulp!! ❤
VOLGEND HOOFDSTUK >
Info - 1 - 2 - 3 - 4 - 5 - 6 - 7 - 8 - 9 - 10 - 11 - 12 - 13 - 14 - 15 - 16 - 17 - 18 - 19 - 20 - 21 - 22 - 23 - 24 - 25 - 26 - 27 - 28 - 29 - 30 - 31 - 32 - 33 - 34 - 35 - 36 - 37 - 38 - 39 - 40 - 41 - 42 - 43 - 44 - 45 - 46 - 47 - 48 - 49 - 50 - 51 - 52 - 53 - 54 - 55 - 56 - 57 - 58 - 59 - 60
Reacties
Een reactie posten