Om twaalf uur gaat Maaike met Noortje mee naar huis.
Ze woont in de eerste straat over de brug. Net als de straat waarin de school staat, staan er uitsluitend oudere arbeiderswoningen. Dit is echter een speelstraat, afgesloten door lage hekken. Verder zijn er betonnen plantenbakken, een zandbak, een klimrek en stangen om koppeltje te duikelen.
Ze woont halverwege de straat op de bovenste etage.
Haar moeder, Sylvia, kijkt op van het bezoek. Ze nodigt Maaike uit binnen te komen, pakt haar jas aan en hangt die aan de kapstok. Maaike ziet een baseball jack hangen en op de kapstok liggen twee baseball caps. In een hoge mand naast de kapstok staat een knuppel en er liggen honkbalhandschoenen.
De moeder gaat haar voor naar de huiskamer. Ondanks de sobere inrichting is de sfeer knus. De muren zijn bleekgroen geverfd. Op de grond ligt zwavelgeel marmoleum. Er staat een kleine eethoek, een bremgele tweezitsbank en twee eenvoudige fauteuils in dezelfde kleur en stof. Boven de schoorsteenmantel hangt een grote, ingelijste foto van een ballerina. Veel weet Maaike niet van ballet, maar dit is overduidelijk een foto van ‘De stervende zwaan’.
“Dat is mama,” zegt Noortje wijzend op de foto.
Maaike buigt zich iets voorover en knijpt haar ogen samen. “Jee, ik zie het. Wat prachtig.” Ze draait zich om en kijkt Sylvia aan, die er bescheiden glimlachend bijstaat. “Ik heb mijn hele jeugd aan ballet gedaan,” zegt ze.
Op de schoorsteenmantel zelf staan enkele zilveren bekers. Maaike wijst ernaar en kijkt Sylvia vragend aan.
“Nee, die zijn niet van mij. Mijn man was een goede honkballer. Werper om precies te zijn.”
‘Wás’. Ze zegt ‘wás’. Kan ik nu vragen of hij overleden is of is dat ongepast? Of zou ze het juist een gebrek aan empathie vinden als ik er niks over zeg?
Moeder nodigt Maaike uit te gaan zitten in een van de fauteuils, zelf neemt ze plaats op de bank, naast haar dochter. Noortje legt haar arm op moeders been. Maaike bedankt voor het aanbod iets te drinken. Het lijkt haar het beste meteen te vertellen waarom ze mee is gelopen. Moeder luistert met een hand tegen haar mond. Nu en dan kijkt ze met grote ogen opzij. Als Maaike uitgesproken is, legt moeder beide handen op haar dochters schouders en zegt: “Lieverd, vertel eens hoe dit misverstand kon ontstaan.”
“Ik was vanochtend toch niet lekker toen ik naar school ging? Ik had zelfs overgegeven. Bij de buitenspeelpauze was het nóg niet over. Ik mocht van juf binnen blijven, een boek lezen. Opeens voelde ik dat ik weer moest overgeven. Ik rende snel naar de wc en spuugde in de pot. Daarna ging ik meteen terug naar de klas. Toen kwam juf Els op me af. Ze zei dat ik twintig euro uit haar tas had gestolen.”
“Ik vind het buitengewoon vervelend, mevrouw. Mijn collega heeft dit niet goed gedaan. Ze is te snel met haar oordeel gekomen. Ik geloof Noortje.”
“Dank u. Fijn dat u Noortje vertrouwt. Ik neem het uw collega niet kwalijk. Ze miste geld, geloofde dat het gestolen was en had Noortje voorbij zien rennen....”
“Ik ben blij dat u het zo opneemt. Het blijft niettemin een pijnlijk voorval.”
“Het is gebeurd. Laten we hopen dat uw collega er iets van leert. Ik ben blij dat u er bent. Ik wil u bedanken voor wat u voor Noortje heeft gedaan. Het begin was heel moeilijk voor haar. U gaf haar de tijd die ze nodig had om zich veilig te voelen. Ze gaat nu weer net zo graag naar school als naar haar eerste school.” Ze geeft Noortje een paar zachte tikjes op haar wang.
“Dat is het fijnste compliment dat iemand me ooit gegeven heeft. Ik ben gewoon ontroerd.”
Ze kijken elkaar aan en de klik is bijna hoorbaar. Noortje volgt het belangstellend.
*Schoolnovelle
Ze woont in de eerste straat over de brug. Net als de straat waarin de school staat, staan er uitsluitend oudere arbeiderswoningen. Dit is echter een speelstraat, afgesloten door lage hekken. Verder zijn er betonnen plantenbakken, een zandbak, een klimrek en stangen om koppeltje te duikelen.
Ze woont halverwege de straat op de bovenste etage.
Haar moeder, Sylvia, kijkt op van het bezoek. Ze nodigt Maaike uit binnen te komen, pakt haar jas aan en hangt die aan de kapstok. Maaike ziet een baseball jack hangen en op de kapstok liggen twee baseball caps. In een hoge mand naast de kapstok staat een knuppel en er liggen honkbalhandschoenen.
De moeder gaat haar voor naar de huiskamer. Ondanks de sobere inrichting is de sfeer knus. De muren zijn bleekgroen geverfd. Op de grond ligt zwavelgeel marmoleum. Er staat een kleine eethoek, een bremgele tweezitsbank en twee eenvoudige fauteuils in dezelfde kleur en stof. Boven de schoorsteenmantel hangt een grote, ingelijste foto van een ballerina. Veel weet Maaike niet van ballet, maar dit is overduidelijk een foto van ‘De stervende zwaan’.
“Dat is mama,” zegt Noortje wijzend op de foto.
Maaike buigt zich iets voorover en knijpt haar ogen samen. “Jee, ik zie het. Wat prachtig.” Ze draait zich om en kijkt Sylvia aan, die er bescheiden glimlachend bijstaat. “Ik heb mijn hele jeugd aan ballet gedaan,” zegt ze.
Op de schoorsteenmantel zelf staan enkele zilveren bekers. Maaike wijst ernaar en kijkt Sylvia vragend aan.
“Nee, die zijn niet van mij. Mijn man was een goede honkballer. Werper om precies te zijn.”
‘Wás’. Ze zegt ‘wás’. Kan ik nu vragen of hij overleden is of is dat ongepast? Of zou ze het juist een gebrek aan empathie vinden als ik er niks over zeg?
Moeder nodigt Maaike uit te gaan zitten in een van de fauteuils, zelf neemt ze plaats op de bank, naast haar dochter. Noortje legt haar arm op moeders been. Maaike bedankt voor het aanbod iets te drinken. Het lijkt haar het beste meteen te vertellen waarom ze mee is gelopen. Moeder luistert met een hand tegen haar mond. Nu en dan kijkt ze met grote ogen opzij. Als Maaike uitgesproken is, legt moeder beide handen op haar dochters schouders en zegt: “Lieverd, vertel eens hoe dit misverstand kon ontstaan.”
“Ik was vanochtend toch niet lekker toen ik naar school ging? Ik had zelfs overgegeven. Bij de buitenspeelpauze was het nóg niet over. Ik mocht van juf binnen blijven, een boek lezen. Opeens voelde ik dat ik weer moest overgeven. Ik rende snel naar de wc en spuugde in de pot. Daarna ging ik meteen terug naar de klas. Toen kwam juf Els op me af. Ze zei dat ik twintig euro uit haar tas had gestolen.”
“Ik vind het buitengewoon vervelend, mevrouw. Mijn collega heeft dit niet goed gedaan. Ze is te snel met haar oordeel gekomen. Ik geloof Noortje.”
“Dank u. Fijn dat u Noortje vertrouwt. Ik neem het uw collega niet kwalijk. Ze miste geld, geloofde dat het gestolen was en had Noortje voorbij zien rennen....”
“Ik ben blij dat u het zo opneemt. Het blijft niettemin een pijnlijk voorval.”
“Het is gebeurd. Laten we hopen dat uw collega er iets van leert. Ik ben blij dat u er bent. Ik wil u bedanken voor wat u voor Noortje heeft gedaan. Het begin was heel moeilijk voor haar. U gaf haar de tijd die ze nodig had om zich veilig te voelen. Ze gaat nu weer net zo graag naar school als naar haar eerste school.” Ze geeft Noortje een paar zachte tikjes op haar wang.
“Dat is het fijnste compliment dat iemand me ooit gegeven heeft. Ik ben gewoon ontroerd.”
Ze kijken elkaar aan en de klik is bijna hoorbaar. Noortje volgt het belangstellend.
Vond je deze tekst leuk? Deze schrijver wil graag meer lezers. Je kunt hem/haar op de volgende manieren helpen:
- Geef hierboven een hartje. Meer hartjes betekent meer lezers voor deze tekst.
- Laat hier beneden een reactie achter. Ook dit trekt weer nieuwe lezers aan.
- Stuur dit verhaal naar iemand die van lezen houdt.
Namens de schrijver: heel erg bedankt voor je hulp!! ❤
VOLGEND HOOFDSTUK >
Info - 1 - 2 - 3 - 4 - 5 - 6 - 7 - 8 - 9 - 10 - 11 - 12 - 13 - 14 - 15 - 16 - 17 - 18 - 19 - 20 - 21 - 22 - 23 - 24 - 25 - 26 - 27 - 28 - 29 - 30 - 31 - 32 - 33 - 34 - 35 - 36 - 37 - 38 - 39 - 40 - 41 - 42 - 43 - 44 - 45 - 46 - 47 - 48 - 49 - 50 - 51 - 52 - 53 - 54 - 55 - 56 - 57 - 58 - 59 - 60
Reacties
Een reactie posten