Moedervlek - Albert Geven

De soldaat had haar bij de hand genomen. Nu, herinnert ze zich opnieuw haar schaamte. Niet vanwege haar rok besmeurd door de modder, niet voor de schaafwonden op haar dunne bleke armen, maar voor de paar schamele aardappels die ze uit de frontlinie had weten weg te halen. Als een buidel had ze de half verrotte piepers in haar omgevouwen rok, als een buidel meegedragen. De man, het had haar vader kunnen zijn, had haar uit het veld geleid en in haar eigen taal toegefluisterd dat ze dicht bij hem moest blijven. " Landmijnen, overal landmijnen, gevaarlijk." Aan zijn éne streep had ze gezien dat hij korporaal was.

Het is twee jaar later nu. Ze werkt in de oude school, nu een noodhospitaal. Hoewel er aan het front soldaten vechten, is voor haar de oorlog voorbij, de voortdurende angst in de buitenwijk van de stad, is evenals als het gefluit van granaten naar de achtergrond verdwenen. Wel is er voortdurend het geluid van bommen, de doffe inslagen in de verte. In het lokaal waar ze als kind nog les kreeg liggen nu soldaten. Vaak is zij de eerste die hun ongeloof ziet, de verstrakking van hun gezicht wanneer ze 's- nachts bijkomen uit de narcose, met eerst het vermoeden en daarna het besef dat er een lichaamsdeel op de operatiekamer is achtergebleven. Ze weet dat ze is afgestompt, het is de prijs die haar ziel betaalt voor haar werk en haar dodelijke vermoeidheid.

Hij trok haar het bos in, struikelde, nam haar mee in zijn val, rolde bovenop haar en trok in een ruk haar rok stuk. Ze zag de aardappels weg rollen, het heuveltje af en tot stilstand komen tegen een boomstronk. Ze weet niet waarom er toen tranen kwamen. Was vanwege het verlies van de maaltijd, de eerste sinds dagen, of door het pijnlijk, scheurende geweld tussen haar benen. Het was de laatste keer dat ze zou huilen. Wat bleef was schaamte, nu vermengd met woede, verlammende woede. Hij was van haar afgekropen en terwijl ze nog lag had hij voor haar gebogen. Op zijn kale hoofd had ze de moedervlek gezien die als een kever voortkroop op zijn gerimpelde kruin. Hij had excuses gestameld, zich omgedraaid en het bos ingelopen.

Vannacht is ze alleen op zaal. Twintig bedden bezet. Met haar zaklampje beschijnt ze de bedden . Nooit op de gezichten. De meesten slapen onrustig, praten in hun slaap, voeren een duister gevecht met de demonen van het slagveld . Op het bed, bij de ingang van het lokaal hoort ze een rochelend geluid. Het verband om de hals en de nek van de soldaat is donkerrood. Hij kijkt haar angstig aan, zijn mond beweegt, wil iets zeggen. Geen geluid. Wanneer ze de wond controleert ziet ze de kale plek op zijn hoofd, met in het midden een moedervlek, donkerbruin, in de vorm van een kever. Het beweegt.

Het beeld neemt haar mee terug naar die middag het bos, naar de aardappels, de landmijnen, de verontschuldiging waarmee hij na de daad zijn broek optrekt. Wanneer hij buigt ziet ze de kever op zijn kruin

Ze blijft kijken, hij kijkt terug, vragend, smekend. Ze excuseert zich en draait zich om en loopt naar buiten. Op het schoolplein rookt ze een sigaret. Wanneer ze op zaal terugkomt steekt zijn witte gezicht wasbleek af tegen het bijna zwarte laken. Dan belt ze de arts, dat er een patiënt is overleden. In zijn slaap.

Vond je deze tekst leuk? Deze schrijver wil graag meer lezers. Je kunt hem/haar op de volgende manieren helpen:
- Geef hierboven een hartje. Meer hartjes betekent meer lezers voor deze tekst.
- Laat hier beneden een reactie achter. Ook dit trekt weer nieuwe lezers aan.
- Stuur dit verhaal naar iemand die van lezen houdt.
Namens de schrijver: heel erg bedankt voor je hulp!! ❤